လြမ္းေနဆဲပါ သေရေခတၱရာ

(၁)

သမိုင္းေတြ ရာဇ၀င္ေတြကို ကၽြန္မ စိတ္မ၀င္စားလွပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ စာအုပ္နဲ႔ မ်က္ႏွာမခြာခ်င္ေလာက္ေအာင္ စြဲလမ္းႏွစ္သက္စရာ ေကာင္းေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း သမိုင္းေတြကို ဖတ္ရတာဟာ တစ္ကယ္ကို ၿငီးေငြ႔စရာေကာင္းတယ္လို႔ ကၽြန္မ ထင္မိေသးတယ္။ သမိုင္းေတြကို စိတ္မ၀င္စားတဲ့ ကၽြန္မဟာ ကမၻာ့သမိုင္းမွာသာမက ျမန္မာ့သမိုင္းမွာလည္း ဘာဗဟုသုတမွ မရွိေလာက္ေအာင္ကို နည္းပါပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရွးေဟာင္းၿမိဳ႕ေတာ္ေတြကိုသြားရင္ ကၽြန္မ လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြးေလးေတာ့ ခံစားရတတ္သားရွင္။ ရခိုင္ျပည္ ေ၀သာလီၿမိဳ႕ေဟာင္းနဲ႔ ပုဂံကိုသြားတုန္းကဆိုရင္လည္း ကၽြန္မရင္ထဲမွာ ဆို႔နင့္သလိုႀကီး ခံစားရၿပီး ငိုခ်င္စိတ္ေတြ အလိုလိုျဖစ္လာခဲ့ေသးတယ္။ သမိုင္းကိုစိတ္မ၀င္စားတဲ့ ကၽြန္မ၊ ရာဇ၀င္ေတြကို လ်စ္လ်ဴရႈတတ္တဲ့ ကၽြန္မကို ေရွးေဟာင္းၿမိဳ႕ေတာ္ေတြက ငိုေအာင္လုပ္ႏိုင္တာေတာ့ နည္းနည္းထူးဆန္းေနေသးတယ္။ ငိုခ်င္စိတ္ေတြကပဲ ကၽြန္မကို တစ္ခုခုစိတ္၀င္စားေအာင္မ်ား အစပ်ိဳးေစခဲ့သလား မေျပာတတ္ပါဘူး။ ေရွးေဟာင္းၿမိဳ႕ေတာ္ေတြကို ကၽြန္မ တမ္းတမ္းတတကို သြားခ်င္ေနမိတတ္ေသးတယ္။ သြားခြင့္ရဖို႔ အခြင့္အေရးေတြကိုလည္း ကၽြန္မ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတတ္ေသးတာေပါ့။ ကၽြန္မဟာ ေခတ္တစ္ေခတ္တုန္းက လူမ်ိဳးစုေတြနဲ႔မ်ား အဆက္အစပ္ရွိေလသလားလို႔လည္း ရူးေၾကာင္ေၾကာင္ ေတြးမိတတ္ပါေသးရဲ႕။

(၂)

“ငါတို႔ သေရေခတၱရာကို ေလ့လာေရး သြားၾကမယ္”

ကိုညီလင္းဆက္ရဲ႕ စကားအဆံုးမွာ စတားကိုလာကို ေခါင္းငုံ႕ ေသာက္ေနတဲ့ ကၽြန္မ ရုတ္တရက္ ေခါင္းေထာင္သြားခဲ့တယ္။ စိတ္၀င္စားမႈေတြက လိႈက္ခဲတက္လာတယ္။ တစ္ခုခုေတာ့ ထူးျခားေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အသိလည္း ၀င္လာခဲ့တယ္။

“ေဟးးးးးးးး ေပ်ာ္စရာႀကီး.. ဟုတ္တယ္ အဖြဲ႔လိုက္ႀကီး ခရီးထြက္ရတာ သိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းမွာပဲ..”

မထိုက္ ရဲ႕ ေထာက္ခံအားေပးတဲ့အသံံ၊ တစ္ျခား သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ “မိုက္တယ္ မိုက္တယ္” ဆိုတဲ့ အားတက္သေရာ ရွိလွတဲ့ တုန္႔ျပန္မႈေတြေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔ေတြ သေရေခတၱရာ ေလ့လာေရး ခရီးစဥ္ဆိုတာကို စီစဥ္ျဖစ္ၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႔ေတြဆိုတာက ဘေလာဂ့္ဂါေတြေပါ့။ အြန္လို္င္းေပၚမွာ ကိုယ္ပိုင္အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာ တစ္ခုမကကို ပိုင္ဆိုင္ၾကတဲ့ စာေရးဆရာေတြ၊ နည္းပညာရွင္ေတြ၊ ကဗ်ာဆရာေတြ၊ ေရာက္တတ္ရာရာေလးေတြ ေရးတဲ့သူေတြ ေပါင္းစုထားသူေတြေပါ့။ သေရေခတၱရာကို သြားရတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က ၾသဂုတ္လ (၃၁) ရက္ေန႔မွာ က်ေရာက္မယ့္ ဘေလာဂ့္ေဒး အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ေလ့လာေရး ခရီးစဥ္တစ္ခုအျဖစ္ သြားေရာက္ၾကမွာ ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္မ ရင္ေတြ ခုန္လာတယ္။ အေပ်ာ္ေတြ စတင္စီးဆင္းတယ္။ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။ အားလံုးက သေရေခတၱရာကို သြားခ်င္ေနၾကတဲ့ ဆႏၵေတြကိုယ္စီရွိေနတာကို အပီအျပင္ေတြ႔ရတယ္။

“ဒါဆို ထက္တို႔ သေရေခတၱရာ ခရီးစဥ္အတြက္ Trip Plan ေလး ဆြဲရေအာင္၊ တစ္ျခားဘေလာဂ့္ဂါေတြလိုက္ႏိုင္ဖို႔အတြက္လည္း သတင္းေတြ မ်ားမ်ားျဖန္႔ရမယ္ေလ… ကားလည္းငွားရအံုးမွာ၊ အစားအေသာက္ေတြ၊ ၿပီးေတာ့ တီရွပ္လည္း ထုတ္ၾကမယ္.. တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ တာ၀န္ခြဲလုပ္ၾကမယ္ေနာ္”

တစ္ခုခုလုပ္ေတာ့မယ္ဆို အၿမဲစိုးရိမ္စိတ္၀င္တတ္တဲ့ ကၽြန္မ ခရီးစဥ္အတြက္ အစီအစဥ္ေတြကို ႀကိဳတင္ခ်မွတ္ေနမိတယ္။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ပဲ ဦးေဆာင္ၿပီး ဘယ္သူက ဘာလုပ္ဆိုတဲ့ တာ၀န္ေတြကို ခြဲေ၀ေပးလိုက္တယ္။ ခရီးစဥ္ကို လူမ်ားမ်ားနဲ႔ အဆင္ေျပေျပထြက္ျဖစ္ေအာင္လည္း က်ိတ္ဆုေတာင္းလိုက္မိေသးတယ္။ ဆင္တူအက်္ ီေတြနဲ႔ ခရီးသြားရမယ့္ အျဖစ္ကိုလည္း စိတ္ကူးေတြ ဖမ္းယဥ္လိုက္ေသးတယ္။ သေရေခတၱရာ…. ျပည္ ၿမိဳ႕နားမွာ ရွိတယ္ဆိုတာကလြဲလို႔၊ ပန္ထြာဘုရင္မနဲ႔ ဒြတၱေဘာင္းမင္းႀကီး ရွိခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတာကလြဲလို႔ ကၽြန္မ ဘာမွ မသိခဲ့ဘူး။ သာသနာ စတင္ထြန္းကားရာေနရာ၊ ယဥ္ေက်းမႈေတြ နိဒါန္းခ်ီတဲ့ ေနရာျဖစ္တယ္ဆိုတာကိုလည္း ခပ္သဲ့သဲ့ေတာ့ ေျပာသံၾကားဖူးပါေသးရဲ႕။ ဒီေျမကို ကၽြန္မ တစ္ကယ္သြားရေတာ့မယ္။ ေနာက္ထပ္ေရွးေဟာင္းၿမိဳ႕တစ္ခုဆီ ကၽြန္မ ေရာက္ျဖစ္ေတာ့မယ္။ သေရေခတၱရာေရ… ႀကိဳလင့္ပါေတာ့ကြယ္။

(၃)

သေရေခတၱရာကိုသြားဖို႔ စုရပ္ျဖစ္တဲ့ ေျမနီကုန္းက ေရႊလက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကို မထိုက္တို႔ညီအစ္မနဲ႔ ကၽြန္မ ေရာက္ေတာ့ ဘယ္သူမွ မေရာက္ၾကေသးဘူး။ နာရီကိုႀကည့္မိေတာ့ ည (၈) နာရီထိုးကာနီးၿပီ။ အခ်ိန္ေစာပါေသးတယ္ သူတို႔ေတြ မေရာက္ၾကေသးတာ ျဖစ္မွာေပါ့လို႔ ေတြးရင္း ကၽြန္မတို႔ ဆံုေနက် ေျမနီကုန္းက ေနာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ဆီ သြားၾကတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ေယာက်္ားေလး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္ေနၾကၿပီ။ ကိုညီလင္းဆက္၊ ကိုေက်ာ္ေဇယ်၊ ကိုဘလာေဂါက္၊ စိုးေဇယ်၊ သီဟန္၊ ဖိုးသူေတာ္ တစ္ျခားသူေတြလည္းရွိေသးတယ္။ ဘီယာထိုင္ေသာက္ေနတဲ့သူတို႔ေတြကို ကၽြန္မ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္အလိုမက်ျဖစ္မိေသးတယ္။ ခရီးထြက္ပါမယ္ဆိုမွ ဘာလဲေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ အကိုေတြက ဒီေလာက္ေလးေတာ့ ေအးေဆးျဖစ္မွာပါေလ လို႔ျပန္ေတြးရင္ တစ္ျခားလူေတြကို ေရႊ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ျပန္သြားေစာင့္တယ္။ မၾကာပါဘူး။ ကၽြန္မ ျမင္ဖူးတဲ့ ဘေလာဂ့္ဂါေတြေရာ၊ ကၽြန္မ မျမင္ဖူးတဲ့ ဘေလာဂ့္ဂါေတြေရာ စံုစံုလင္လင္ ေရာက္လာၾကပါေရာ။ ကၽြန္မ ရင္ေတြ ခုန္ျပန္တယ္။ တစ္ကယ္ႀကီးကို ကၽြန္မတို႔ အဖြဲ႔လိုက္ႀကီး ခရီးထြက္ရေတာ့မယ္။ အားလံုးရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ တက္ၾကြမႈေတြကို သယ္ေဆာင္လာၾကတယ္။ အားလံုး ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြဟာ အားသစ္ေတြကို ေဖာ္ေဆာင္ေနၾကတယ္။ အားလံုးဟာ တီရွပ္ျဖဴေတြ ဆင္တူနဲ႔ အရမ္းကို ခ်စ္စရာေကာင္းေနၾကတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မတို႔ ငွားထားတဲ့ ကားကလည္း အခ်ိန္ကိုက္ေရာက္လာတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကားနည္းနည္းေသးေနတယ္။

“ဟ ဟ ကားေသးတယ္ဟ Organizer ေတြ ရပ္စီး.. အေနာ္တို႔ေတြ ထုိင္စီးမယ္”

ကၽြန္မလွည့္ၾကည့္လို္က္ေတာ့ အသားျဖဴျဖဴနဲ႔ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္။ မီတင္မွာေတာ့ တစ္ခါဆံုဖူးေပမယ့္ မရင္းႏွီးပါဘူး။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ေျပာမနာဆိုမနာေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီေပါ့ေလ။ သူ႔နာမည္က ဖိုးဂ်ယ္လို႔ ဘေလာဂ့္ဂါ ညီမေလး နန္းညီက မိတ္ဆက္ေပးဖူးတာ သတိရေသးတယ္။ သူတို႔နဲ႔အတူ တစ္ျခား ကၽြန္မ မသိတဲ့သူေတြလည္း ပါေသးတယ္။ ေနာက္က်ေတာ့မွ သိရတာက သူတို႔ေတြက ေျမာင္း၊ အိဖူး၊ ျမတ္ႏိုး၊ အန္ဒီ တို႔ေတြတဲ့။ ေၾသာ္ အြန္လိုင္းေပၚမွာ ၾကားဖူးေနက် နာမည္ေတြကိုး။

“ေအးပါဟယ္.. အားလံုးအဆင္ေျပေအာင္ ငါတို႔ေတြ လုပ္ေပးမွာပါ” လို႔ ကၽြန္မက ျပန္ေျပာရင္း တစ္ျခားသူေတြကိုပါ တစ္ခ်က္ေ၀့ၾကည့္မိလိုက္ေသးတယ္။ ကားေသးတာကို စိတ္ပ်က္နတဲ့ပံု တစ္ေယာက္မွာမွ မရွိဘူး။ “ကဲ ကဲ ကားေပၚတက္ေတာ့ ဆယ္နာရီ အတိမွာ ထြက္မွာေနာ္” လို႔ ကိုႀကီးေက်ာ္လို႔ ကၽြန္မတို႔ကေခၚတဲ့ ကိုေက်ာ္ေဇယ် ေအာ္ေျပာသံကိုၾကားရတယ္။ မီးေတာက္တို႔၊ ကိုေအာင္ေလးတို႔ ကားေပၚကို အေျပးအလႊားတက္ၾကတယ္။ ကားေဘးမွာ Vinyl ေတြ ကပ္ေနတဲ့ သားႀကီးတို႔၊ ၀ိုင္တို႔ ကိုလူလိမ္တို႔လည္း လက္စသတ္ၿပီး ကားေပၚကို ေျပးတက္ၾကတယ္။ ဘေလာဂ့္ဂါ မိန္းကေလးေတြလည္း တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္တက္ရင္း ေနရာေတြ ယူၾကတယ္။ ကားနဲ႔လူနဲ႔ မမွ်ေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြ ေနရာမရၾကဘူး။ မိန္းကေလးေတြကို ဦးစားေပးထိုင္ခိုင္းၿပီး ေယက်္ားေလးတစ္ခ်ိဳ႕ မတ္တပ္ရပ္ၾကတယ္။ အားလံုးကလည္း “အဆင္ေျပပါတယ္” ဆိုတာကို ေျပာေနၾကေလရဲ႕။ ဟုတ္တာေပါ့ အဆင္ေျပရမွာေပါ့။ ကၽြန္မတို႔ အဖြဲ႔ဲရဲ႕ ေဆာင္ပုဒ္ေလးကိုက “WE BLOG – WE UNITE” မဟုတ္လား။ ကဲ. သေရေခတၱရာေရ.. ငါတို႔ေတြ လာေနၾကၿပီ။ အားသစ္ေတြ၊ စူးစမ္းလိုစိတ္ေတြ၊ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ၾကြမႈေတြနဲ႔ လူငယ္တစ္စု ေရွးေဟာင္းေျမကို ေျခခ်ဖို႔ ထြက္ခြာလာေနၾကၿပီ။

ရန္ကုန္ ျပည္ လမ္းမႀကီးတစ္ေလွ်ာက္ ကၽြန္မတို႔ ကားေလးက တရိပ္ရိပ္ေျပးေနတယ္။ တစ္ခ်ုိဳ႕ေတြ စကားမ်ားေနၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြ ေနာက္ေျပာင္ေနၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြ အိပ္စက္ဖို႔ မ်က္လံုးကို စမွိတ္တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ ၿငိမ္သက္ရင္း စီးနင္းလိုက္ပါလာၾကတယ္။ အရင္တုန္းက သြားဖူးေနက် ဒီလမ္းေလးရဲ႕ ေဘးဘီေတြကို ကၽြန္မ ေမွ်ာ္ၾကည့္မိတယ္။ ညဘက္မို႔လို႔ ပတ္၀န္းက်င္က ေမွာင္မဲေနတယ္။ လမ္းမီးေရာင္ေတြက က်ိဳးတိုးက်ဲတဲ လင္းေနတယ္။ လယ္ကြင္းေတြရဲ႕ အရိပ္ေတြကို ကၽြန္မ ေတြ႔ရတယ္။ စိမ္းလန္း လတ္ဆတ္တဲ့ ေလးေအးေတြ အျပင္မွာ တေသာေသာတိုက္ခတ္ေနၾကေရာ့ေပါ့။ တစ္ခ်ိန္တုန္းက အရမ္းကို ေကာင္းခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္ျပည္ လမ္းမႀကီးမွာ ခ်ိဳင့္ခြက္ေတြ ျဖစ္ေနတာကို ကားေရွ႕မီးကေနတစ္ဆင့္ ကၽြန္မ ေတြ႔ရတယ္။ လြန္ခဲ့ေသာ သံုး ေလးႏွစ္ခန္႔က ဒီလမ္းေပၚမွာ ကၽြန္မ အႀကိမ္ႀကိမ္ ခရီးသြားခ့ဲဖူးတယ္။ ရခိုင္ျပည္နယ္နဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ကူုးခ်ည္ သန္းခ်ည္လုပ္ရင္ ေက်ာင္းတက္ခဲ့တယ္။ အခ်ိန္ေတြၾကလာတာနဲ႔အမွ် အရာရာဟာ ေျပာင္းလဲကုန္ပါၿပီေကာ။

(၄)

ကၽြန္မတို႔ ကားကေလး လက္ပန္တန္းဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ခဏနားတယ္။ အားလံုးဆင္းၿပီး မုန္႔စားၾက၊ အေအးေသာက္ၾကတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ဂဏန္းေၾကာ္ေတြ အေတာ္ေလး အရသာရွိတယ္။ စိုးေဇယ်ကေတာ့ ဆီထမင္းနဲ႔ ငါးေျခာက္နဲ႔ကို ပလုပ္ပေလာင္း စားေနေလရဲ႕။ မီးေလးတို႔ ေဇာင္းတို႔က အသုပ္စားဖို႔ ေခၚၾကတယ္။ ကၽြန္မ ဘာမွေတာ့ ပီပီျပင္ျပင္ မစားျဖစ္ေပမယ့္ ဟိုလူ႔ဆီကနည္းနည္း ဒီလူ႔ဆီကနည္းနည္း ကပ္စားရင္း ဗိုက္ျပည့္သြားခ့ဲေသးတယ္။ ကားေပၚျပန္တက္ေတာ့ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္မ ေနရာေပးထိုင္ခိုင္းၿပီး ကၽြန္မကေတာ့ ကားခံုလက္တင္ ေပၚမွာ ေမွးထိုင္ရင္း လိုက္လာခဲ့တယ္။ တစ္ျခားသူတစ္ခ်ိဳ႕လည္း အဲ့လိုပဲ ထုိင္ၾကတယ္။ ကိုညီလင္းဆက္တို႔၊ စိုးေဇယ်တို႔၊ သားၿဖိဳးတို႔ေတြလည္း ရွိေနၾကတယ္။ ညႏွစ္နာရီေလာက္ ရွိေနေပမယ့္ ကၽြန္မ နည္းနည္းမွ အိပ္ခ်င္စိတ္မရွိဘူး။ အိပ္လို႔လည္း မျဖစ္ဘူး. ကၽြန္မွာ ေနရာမွ မရွိတာကို။ ဒါနဲ႔ ေနာက္ဘက္က သားၿဖိဳးတို႔ အဖြဲ႔နဲ႔ စကားေတြ သြားေျပာေနလိုက္တယ္။ သူတို႔ကလည္း မအိပ္ပဲ ေလေတြေပးေနလိုက္ၾကတာ။ အဲ့ဒီမွာေပါ့ ကၽြန္မ ဂ်ဴ၀သန္နဲ႔ စေတြ႔တာ။ သူ႔ကို ကန္ေတာ္ႀကီးမွာေတာ့ ေတြ႔ဖူးလိုက္ေပမယ့္ စကားေကာင္းေကာင္း မေျပာျဖစ္လိုက္ဘူး။ ရုပ္ကလည္း ခပ္တည္တည္နဲ႔မို႔ ကၽြန္မတို႔လို စတတ္ ေနာက္တတ္ ေပါတတ္လိမ့္မယ္လို႔လည္း မထင္ခဲ့မိတာပါ။ သူတို႔နဲ႔ စကားေျပာေတာ့မွပဲ ရုပ္တည္ႀကီးနဲ႔ ေနာက္တတ္တဲ့သူ ျဖစ္မွန္း ကၽြန္မ သိရတယ္။ သူတို႔အဖြဲ႔နဲ႔ စကားေျပာရတာ ကၽြန္မွာ ရီရလြန္းလို႔ အူေတြေတာင္ နာေနပါေရာ။ ဂ်ဴ၀သန္ရွင္းျပတဲ့ သေရေခတၱရာ သမိုင္းေၾကာင္းကိုေတာ့ ကၽြန္မ အမွတ္တရ အရွိဆံုးပါပဲ။ ခုခ်ိ္န္ထိေတာင္ ျပန္ေတြးၿပီး ၿပံဳးေနမိေသးတယ္။ သမိုင္းနဲ႔ ဘြဲ႔ရခဲ့တာပါ ဆိုတဲ့ သမိုင္းဆရာ ဂ်ဴ၀သန္ကိုေတာ့ ေဒါက္တာသန္းထြန္းမ်ားေတြ႔ရင္ ဆရာေတာင္ေခၚခ်င္မလား မေျပာတတ္ပါဘူး။

“ပ်ဴေခတ္တုန္းကေပါ့ ပ်ဴေစာထီးကို ပန္ထြာဘုရင္နဲ႔ တစ္ျခားမိဘုရား တစ္ပါးကလုတာ တစ္ေယာက္မွမရပဲ သေရက်တယ္ေလ.. သူတို႔ကလည္း လုလို႔ မၿပီးႏိုင္ပဲ ေခတ္တစ္ရာတိတိလုၾကတာ ေခတ္တစ္ရာ တိတိ သေရပဲျဖစ္ေနတယ္.. ဒါေၾကာင့္ သေရေခတၱရာလို႔ ေခၚတယ္”

“မွတ္သားေလာက္ပါေပ့ သမိုင္းဆရာရယ္.. ေနာက္ဘာေတြမ်ား ေျပာခ်င္ပါေသးလဲ”

“အင္းး ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေျပာရမယ္ေပါ့ေလ.. ဟိုး ေရွးေရွးတုန္းကေပါ့.. ဘုရင့္ေနာင္ေလ.. ဒုတိယျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးကို တည္ေထာင္ခဲ့တာ။ သူက အိုးး စစ္ေရးအရာမွာ ဘာကၽြမ္းသလဲ မေမးနဲ႔ ..သူသိမ္းပိုက္လိုက္တာမ်ား အာသံ မဏိပူရ ယူနန္ျပည္ ဇင္းမယ္ လည္း ပါတာေပါ့ေလ.. ေနာက္ပိုင္းမွာ သူက ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္ကုန္သြားၿပီး.. ရန္ကုန္တက္ စီးပြားေရးလုပ္တာ.. ဘုရင့္ေနာင္ပြဲရံုဆိုတာနဲ႔ သူနာမည္ႀကီးေနေလရဲ႕”

ကၽြန္မတို႔မွာ သူေျပာတာကို ရီေနရတာ အေတာကို မသတ္ႏိုင္ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ပထမကမၻာစစ္အေၾကာင္းေတြကိုေကာ၊ ဒုတိယကမၻာစစ္အေၾကာင္ေတြကိုေကာ ဟုတ္တာေတြနဲ႔ မဟုတ္တာေတြေရာၿပီး ေပါက္ကရေတြ ေျပာေနလိုက္တာကၽြန္မမွာ အိပ္ခ်င္စိတ္ေတာင္ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ကိုသက္ထူးကလည္း လွမ္းေျပာေသးရဲ႕ “ေဒါက္တာသန္းထြန္း ဆံုးသြားေပမယ့္ မင္းလိုလူမ်ိဳး က်န္ေနခဲ့လို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့ကြာ” တဲ့။ တစ္ကယ္ကို ေပါက္ကရႏိုင္တဲ့ ဂ်ဴ၀သန္ပါ။ ကၽြန္မတို႔လည္း သူနဲ႔အရမ္းကို ခင္သြားၾကတယ္။ ကားေပၚမွာ ေတာက္ေလွ်ာက္ပါပဲ။ ဖိုးဂ်ယ္၊ သားၿဖိဳး၊ ဟိုလိုလို ဒီလိုလို၊ ေျမာင္း၊ အန္ဒီ၊ ဂ်ဴ၀သန္နဲ႔ ကၽြန္မတို႔ေတြ ေပါက္ကရမ်ိဳးစံုေျပာၿပီး တေသာေသာန႔ဲ ရယ္ေမာလာလိုက္ၾကတာ ျပည္အ၀င္ကို ေရာက္မွပဲ ရပ္ၾကပါေတာ့တယ္။

ျပည္အ၀င္မွာရွိတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရုပ္တုဟာ က်က္သေရရွိလွတယ္။ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ကို ၀င့္ၾကြားေစတယ္။ ျမန္မာျဖစ္ရတာ ဂုဏ္ယူေစတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရုပ္တုကိုၾကည့္ရင္း ကၽြန္မလည္း ၾကက္သီးေမႊးညွင္းမ်ားေတာင္ ထမိပါရဲ႕။ ခဏေနေတာ့ ေရႊဆံေတာ္ ဘုရားကိုေရာက္တယ္။ ဓမၼစၾကာ၀တ္ရြတ္သံေတြက မနက္ခင္းမွာ မဂၤလာရွိစြာ ပ်ံ႕လြင့္လာတယ္။ ကၽြန္မတို႔ေတြ ကားေပၚကဆင္းေတာ့ ပန္းသည္ေတြ အလုအယက္ပန္းလာေရာင္းၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႔ေတြ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး ေျခလက္ေတြ ေဆးၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အားလံုးနီးပါး ဘုရားပန္း၀ယ္ၿပီး ေရႊဆံေတာ္ကို ေျခလ်င္တက္ၾကတယ္။ ကၽြန္မမွာ ဖတ္ဖတ္ကို ေမာေနေတာ့တာပါပဲ။ မယမင္းကေတာ့ေျပာတယ္ “ပင့္ကူကို က်ိဳက္ထီးရိုးမ်ား တက္ခိုင္းရင္ ဘယ္လိုေနမလဲ မသိဘူးတဲ့” ။ ဘုရားေပၚေရာက္ေတာ့ ၾကာသပေတးေထာင့္မွာ ဘုရားရွိခိုးတယ္။ ငါးပါးသီလခံလိုက္တယ္။ ေမတၱာပို႔လိုက္တယ္။ ပတ္၀န္းက်င္မွာေတာ့ ၀တ္ရြတ္သံေတြက ပ်ံ႕ေနဆဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြက ကင္မရာႀကီးေတြ ထုတ္ၿပီး ျပည္ၿမိဳ႕ကို မွတ္တမ္းစတင္ၾကၿပီ။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြကိုေတာ့ သက္ဆိုင္ရာ ေမြးနံေထာင့္ေတြမွာ ၿငိမ္သက္စြာ ဘုရား၀တ္ျပဳေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။ ကၽြန္မနဲ႔ စမ္းေမာ္ေအာင္လည္း ဘုရားေပၚမွာ တစ္ပတ္တူတူပတ္ျဖစ္ၾကတယ္။ ျပည္သူေလးေတြ ခ်စ္စရာ ေကာင္းတာကိုလည္း သတိထားမိခဲ့ေသးတယ္။ ဘုရားရင္ျပင္ကိုေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ အဖြဲ႔ေတြ စံုသေလာက္နီးပါးကို ေတြ႕ရတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ဓါတ္ပံုရိုက္ေနၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က စကားေျပာေနၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေလွ်ာက္သြားေနၾကတယ္။ အက်ၤ ီျဖဴဆင္တူေတြနဲ႔ လူငယ္ေတြဟာ မနက္ခင္းမွာ လွပေနလိုက္ၾကတာ။ ငယ္ရြယ္မႈ၊ ႏုပ်ိဳမႈေတြဟာ ဂုဏ္ရွိပါလားဆိုတာကို ကၽြန္မ အခုမွ ေသေသခ်ာခ်ာသေဘာေပါက္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေပ်ာ္ေနတာကိုၾကည့္ရင္း ကၽြန္မ မ်က္လံုးေတြ တစ္ေနရာကို စူးစိုက္ၾကည့္မိသြားတယ္။

အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ေနေရာင္ထြက္စျပဳၿပီ။ မနက္ခင္းေရာင္ျခည္ေတြ ေလာကႀကီးကို လႊမ္းၿခံဳေနၿပီ။ ဆည္းဆာရိပ္မွာ ပတ္၀န္းက်င္လည္း လႈပ္ရွားစျပဳၿပီ။ ကၽြန္မ မ်က္လံုးေရွ႔တည့္တည့္မွာ ရွိေနတာကေတာ့ ေကာင္းကင္ႀကီးေအာက္မွာ ေရႊေရာင္အဆင္းန႔ဲ ထူးျခားသပ္ပယ္လွတဲ့ မိုးထိေအာင္ ျမင့္မားေနတဲ့ ဆယ္ထပ္ႀကီးဘုရား။ ၾကည္ညိဳဖြယ္ ေကာင္းလိုက္ေလစြ၊ ဂုဏ္ယူဖြယ္ ေကာင္းလိုက္ေလစြ။ ကၽြန္မလည္း ရုတ္ခ်ည္းကို ထိုင္ခ်လိုက္ရင္ လက္အုပ္ခ်ီၿပီး ဘုရားႀကီးကို တစ္စိမ့္စိမ့္ ၾကည္ညိဳမိတယ္။ ဘုရားကို ဦးသံုးႀကိမ္ခ်ၿပီး ကၽြန္မရင္ထဲကေန ေလေလးနက္နက္ ဆုတစ္ခုေတာင္းမိတယ္။

“တပည့္ေတာ္မရဲ႕ ဘ၀မွာ အခ်စ္ေရး၊ ပညာေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး ဘယ္အေရးကိစၥမွာမဆို မသမာသူမ်ား၊ အလြဲသံုးစား လုပ္တတ္ေသာ လူလိမ္မ်ားနဲ႔ မေတြ႔ရပါလို၏ အရွင္ဘုရား”

ေရႊဆံေတာ္ရဲ႔ ထီးေတာ္ေပၚမွာ ေခါင္းေလာင္းေလးေတြ တစ္ခၽြင္ခၽြင္ျမည္ေနၾကတယ္။ လတ္ဆတ္တဲ့ မနက္ခင္းေလကို ကၽြန္မတို႔ေတြ အားရပါးရ ရႈရိႈက္ၾကတယ္။ ဘုရားေဂါပက အဖြ႔ဲက စီစဥ္ေပးတဲ့ မနက္စာကို စားဖို႔ ေစာင့္ေနတုန္း ကၽြန္မတို႔ အဖြ႔ဲလိုက္၊ တစ္ေယာက္ခ်င္းအလိုက္ ဓါတ္ပံုေတြ ရိုက္ၾကတယ္။ အခ်င္းခ်င္း စလိုက္ေနာက္လိုက္နဲ႔ အဲ့ဒီအခ်ိန္ခဏမွာ အားလံုးဟာ အပူအပင္ေတြနဲ႔ ကင္းေ၀းေနၾကတယ္။ ခဏေနေတာ့ မနက္စာစားၾကတယ္။ ဘုရားေဂါပကအဖြဲ႔က အၿငိမ္းစား ပါေမာကၡ ဦးျမ၀င္းက ေရႊဆံေတာ္ ဘုရားသမိုင္းေၾကာင္းကို ရွင္းျပတယ္။ စာရြက္ေလးေတြေ၀တယ္။ သံုးႏွစ္မွာ တစ္ႀကိမ္ အစည္ကားဆံုး ၿမိဳ႕တြင္းမွာ လွည့္လည္ က်င္းပမယ့္ ေရႊဆံေတာ္ ဘုရားပြဲကိုလည္း လာခဲ့ၾကပါလို႔ ဖိတ္ျပန္တယ္။ ဘုရားမွာ ရွိတဲ့ ထူးျခားတဲ့ ေနရာေတြနဲ႔အတူ အဘဘိုးဘိုးေအာင္စတင္ အဓိဌာန္ေအာင္ခဲ့တဲ့ ေနရာျဖစ္တဲ့အတြက္ ဂႏၵာရီ ခရီးကို ေလွ်ာက္တဲ့သူေတြ မျဖစ္မေန လာေရာက္ ေအင္ေျမနင္းသင့္တဲ့အေၾကာင္းလည္း ေျပာတယ္။ ေနာက္လည္း ဘုရားသမိုင္းေၾကာင္းေတြကို အေတာ္စံုစံုလင္လင္ရွင္းျပတာ ကၽြန္မတို႔ ဗဟုသုတ အေတာ္ေလး ရခဲ့ပါေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ေတြလည္း ဘုရားကို လွည့္ပတ္ဖူးရင္း ျပန္ဆင္းၾကတယ္။ ဘုရားေျခရင္းမွာရွိတဲ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ခဏနားေတာ့မွ သတိထားမိတာက ျပည္ဟာ အေတာ္ေလးကိုပူတဲ့ ရာသီဥတု ဒဏ္ကို ခံစားေနရတယ္ဆိုတာ ျဖစ္တယ္။ အားလံုးရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာလည္း မနက္ခင္းမွာ ေခၽြးစိုေနတာကို သတိျပဳမိတယ္။

(၅)

ကၽြန္မတို႔အဖြဲ႔ ေရႊဆံေတာ္ဘုရားၿပီးေတာ့ ျပည္တဘက္ကမ္းမွာရွိတဲ့ ေရႊဘံုသာမုနိဘုရားကို သြားၾကတယ္။ ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးကို ျဖတ္ရတယ္။ န၀ေဒး တံတားဟာ ထုထည္ခိုင္ခန္႔စြာ တည္ၿငိမ္လွပေနတယ္။ ဧရာ၀တီရဲ႕ ေကာက္ေၾကာင္းေတြကေတာ့ မထင္မရွားနဲ႔ေပါ့။ နေ၀ေဒးတံတားကိုျဖတ္ၿပီး ခဏေနေတာ့ ေရႊဘံုသာမုနိဘုရားကို ေရာက္တယ္။ ေရႊဘံုသာမုနိဟာ ဧရ၀တီျမစ္ကမ္းနေဘးမွာ တည္းထားတဲ့ ဘုရားျဖစ္တယ္။ ဘုရားမွာ ပန္းမာလာေပါင္းစံု ဖူးပြင့္ေနၾကတယ္။ ဓါတ္ပံုသမားေတြကေတာ့ အႀကိဳက္ေတြ႔ေတာ့တာပါပဲ။ ပန္းပြင့္ေလးေတြမွာ ပ်ားကေလးေတြ နားေနတာဟာ ကဗ်ာဆန္လွတယ္။ စိုးေဇယ်တို႔ ကိုညီလင္းဆက္တို႔ ေဇာင္းတို႔ အမိအရ ဓါတ္ပံုေတြ ရိုက္ယူၾကတယ္။ ကၽြန္မလည္း ဘယ္ေနလိမ့္မလဲ ပန္းေလးေတြနဲ႔အတူ ဓါတ္ပံုအရိုက္ခံလိုက္ေသးတာေပါ့။

ဘုရားေပၚက အဆင္းမွာ ဧရာ၀တီကို ၿငိမ့္ေညာင္းတဲ့ေရစီးနဲ႔အတူ ေတြ႔ရတယ္။ ျမစ္စပ္မွာ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြ ေရကူးေနၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အဖြဲ႔သားေတြ ဧရာ၀တီနဲ႔ န၀ေဒးတံတားရဲ႕ အလွကို ေပါင္းစပ္ခံစားေနၾကတယ္။ ရာဇာ၀င္ထဲက စာတစ္ခ်ိဳ႕က ကၽြန္မေခါင္းထဲကို ရုတ္ခ်ည္း၀င္ေရာက္လာတယ္။ “ေကာဥၥျပင္မွာ ဘူးသီးေျခာက္နဲ႕ ေရခပ္ေနတဲ့ ရေသ့တူမ ေဗဒါရီကိုေတြ႕တာနဲ႕ ဘီလူးနဲ႔ေပးစားတယ္ ၊ အဲ့ဒီက ေမြးတဲ့ ကေလးက ဒြတၱေဘာင္ျဖစ္လာတယ္” ဆိုတာပါပဲ။ ဒီအေၾကာင္းအရာကို မွန္ မမွန္ ကၽြန္မ မဆန္းစစ္ၾကည့္ဖူးဘူး။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ေဗဒါရီလို ဗူးသီးေျခာက္နဲ႔ ေရလာခပ္တဲ့ ျပည္သူေတြမ်ား ရွိမလားလို႔ လိုက္ရွာမိေသးတယ္။ ဘယ္ရွိမွာလဲေနာ္.. ဒီေန႔ေခတ္မွာ ေရကိုေတာင္ မီးစက္ေမာင္းၿပီး တင္ေနၾကတာႀကီးကို။ ဒြတၱေဘာင္အေၾကာင္း ေတြးေနတုန္းမွာပဲ “ဒါၿပီးရင္ သေရေခတၱရာ ၿမိဳ႕ေဟာင္းကို သြားမယ္” လို႔ ကၽြန္မတို႔ Organizer အဖြဲ႔ထဲက တစ္ေယာက္ လွမ္းေျပာသံ ၾကားလိုက္ရေတာ့တယ္။ ေမွာ္ဇာကို အရင္သြားၿပီးမွ အဲ့ကေန တစ္ဆင့္ ၿမိဳ႕ေဟာင္းကို သြားရမယ္တဲ့။

နာရီ၀က္ေလာက္ ကားေမာင္းၿပီးေတာ့ ေမွာ္ဇာကိုေရာက္တယ္။ လမ္းခရီးမွာ ကိုညီလင္းဆက္က သေရေခတၱရာအအေၾကာင္းကို ရွင္းျပေနေသးတယ္။ ဂ်ဴ၀သန္ေျပာတဲ့ သေရေခတၱရာကို သတိရၿပီး ၿပံဳးတံု႔တံု႔ ျဖစ္မိေသးတယ္။ ခဏေနေတာ့ သေရေခတၱရာျပတိုက္ႀကီးကုိေရာက္တယ္။ အဲ့ဒီမွာ ေရွးေဟာင္း လက္ရာေတြ အမ်ားအျပားေတြ႔ရတယ္။ ပ်ဴေခတ္ကရုပ္တုေတြ၊ ပုတီးေစ့ေတြ၊ ေက်ာက္စာေတြ၊ အုတ္ခြက္ဘုရားေတြ.. အိုး.. အစံုအလင္ပါပဲ။ အဲ့ဒီမွာ ထူးျခားတာက ဓါတ္ပံုေတြ ဗီဒီယိုေတြ မရိုက္ရဘူးလို႔ တားျမစ္ထားၿပီး၊ ထူးဆန္းတာကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ေတြ ကင္မရာႀကီးေတြ တစ္ကိုင္ကိုင္နဲ႔ ၀င္လာေနၾကလ်က္န႔ဲကို အ၀င္၀မွာကတည္းက မတားျမစ္ပဲ အထဲကို ယူေဆာင္ခြင့္ျပဳတာ ျဖစ္တယ္။ ဘယ္သူမွလဲ ဓါတ္ပံုရိုက္ေနၾကရဲ႕လားဆိုတာ လိုက္စစ္တာ မေတြ႔ရပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ေတြေတာင္ ျပတိုက္ထဲက ေရွးေဟာင္းလက္ရာေတြကို ဓါတ္ပုံ ခိုးရိုက္လာၾကေသးတယ္။ ဘယ္သူမွ ဘာမွမွ မေျပာၾကတာ ႀကီးကို။ကၽြန္မတို႔ေတြ ျပတိုက္ေရွ႕မွာ အဖြဲ႔လိုက္ႀကီး ဓါတ္ပံုေတြ ရိုက္ၾကေသးတယ္။ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းေထာင္ၾက၊ ေပ်ာ္ၾက ပါးၾက၊ ေအာ္ဟစ္ၾကနဲ႔ အားလံုးဟာ တစ္ကယ္ကို လြတ္လပ္ေနၾကတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ေတြ သေရေခတၱရာ ၿမိဳ႕ေဟာင္းကို ခရီးဆက္ၾကတယ္။ ျပတိုက္ကေန ဂိုက္အျဖစ္ ကေလးေလး တစ္ေယာက္ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ ၿမိဳ႕ရိုးႀကီးကို စျမင္ရတယ္။ ဂိုက္ကေလး ရွင္းျပတာကိုလည္း နားေထာင္၊ ကိုုယ္တိုင္လည္း ေတြးခ်င္တာေတြးရင္း သေရေခတၱရာနဲ႔ ကၽြန္မ တစ္သားတည္း ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ျမန္မာျပည္တြင္ ေအဒီ ၁ ရာစုမွ ၉ ရာစုခန္႔အထိ ပ်ဴတို႔၏ အထင္ကရ ၿမိဳ႕ေတာ္ သုံးၿမိဳ႕ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ အဲ့ဒါေတြကေတာ့ မေကြးခရိုင္ရွိ ဗိႆႏိုး ၿမိဳ႕၊ ေရႊဘိုနယ္ရွိ ဟန္လင္းႀကီး ၿမိဳ႕ ႏွင့္ ျပည္ၿမိဳ႕အနီးရွိ သေရေခတၱရာ ၿမိဳ႕ေတြျဖစ္တယ္။ ေရွးေဟာင္းပ်ဴၿမိဳ႕ေတာ္ သုံးၿမိဳ႕အနက္ သေရေခတၱရာဟာ စည္ပင္အ၀ေျပာဆုံးႏွင့္ သာသနာေရးဆိုင္ရာ အေဆာက္အဦး မ်ား အေပါမ်ားဆုံးျဖစ္ခဲ့မယ္လို႔ က်န္ခဲ့ေသာ အေထာက္အထားမ်ားအရ ခန္႔မွန္းၾကတယ္။ သေရေခတၱရာ ၿမိဳ႕ကို သာသနာ သကၠရာဇ္ ၁၀၁ ခုႏွစ္တြင္ ဒြတၱေဘာင္အမည္ရွိေသာ မင္းႀကီးက တည္ေထာင္ခဲ့တယ္။ သိၾကားမင္း၊ ဂ၀ံပတိ၊ ရေသ့ ၊ နဂါး ၊ ဂဠဳန္ ၊ စႏၵီ ႏွင့္ ပရေမသူရာ တို႔၏ အကူအညီျဖင့္ ၿမိဳ႕တည္ ေဆာက္ရာမွာ နဂါးအၿမီးျဖင့္ စက္၀န္းပုံသ႑န္ ၿမိဳ႕ကြက္ရာ ပႏၷက္ပုံစံ ေရးဆြဲတယ္လို႔လည္း ဖတ္ရဖူးတယ္။

သေရေခတၱရာၿမိဳ႕ေဟာင္းကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ ေဘာေဘာႀကီး ဘုရားကို ကၽြန္မတို႔ စတင္ဖူးေတြ႔ရတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ျမင္ဖူးေနက်မဟုတ္တဲ့ ပံုသ႑န္နဲ႔တည္ထားတဲ့ ေဘာေဘာႀကီးဘုရားဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္းမွာရွိတဲ့ ေရွးအက်ဆံုး ဘုရားေတြထဲက တစ္ဆူျဖစ္တယ္။ ပစၥယံနိမ့္နိမ့္ေပၚမွာ အထက္သို႔ တျဖည္းျဖည္းစုခြ်န္သြားတဲ့ ေစတီလံုးျဖစ္ၿပီး ေစတီထိပ္ အခြ်န္ေပၚတြင္ ထီးေတာ္တင္ထားတာဟာ ေရွးမူမပ်က္ပဲ ရွိေနပါေသးတယ္။ ကၽြန္မတို႔ထဲက ေယာက်ၤားေလးေတြကေတာ့ အထက္ပစၥယံထိတက္လို႔ရတယ္။ မိန္းကေလးေတြကေတာ့ တက္ခြင့္မရွိဘူးေပါ့။ ေယာက်္ားေလးေတြ အကုန္အေပၚတက္၊ မိ္န္းကေလးေတြ အကုန္ ေအာက္ကေန သူတို႔ေတြကို အားက် မနာလိုျဖစ္စြာ ေမာ့ၾကည့္ရင္ အျပန္အလွန္ ဓါတ္ပံုေတြ ရိုက္ယူခဲ့ၾကေသးတယ္။ ကၽြန္မ ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့တဲ့ ေရွးေဟာင္း အေဆာက္အဦးေတြကိုေတာ့ မ်ားမ်ားစားစား မေတြ႔ရဘူး။ ေခတ္ကာလ ၾကာေညာင္းၿပီးဆိုေတာ့ ပ်က္စီးကုန္ၿပီ ထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္မရင္ထဲမွာေတာ့ လြမ္းေငြ႔ေတြ ေ၀ေနဆဲ။ ေဘာေဘာႀကီးဘုရားၿပီးေတာ့ ဘဲဘဲေလးဘုရား၊ ေလးမ်က္ႏွာဘုရားနဲ႔ ဗိသႏိုးသခ်ၤ ိဳင္းရွိရာသို႔ ေနပူက်ဲေတာက္္မွာ ေျခလ်င္ ေလွ်ာက္သြားရတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ အားလံုးဟာ ဗိုက္အရမ္းဆာၿပီး အရမ္းလည္း ႏံုးေနၾကၿပီး။ ဒါေပမယ့္ ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္ေတြကို ေလ့လာခ်င္ေဇာန႔ဲ ေျခလ်င္ခရီးဆက္ၾကတယ္။ လမ္းေပၚမွာလည္း ေျပာလိုက္ ဆိုလိုက္ ေနာက္လိုက္ ေျပာင္လိုက္ နဲ႔ေပါ့။

“ေဘာေဘာႀကီး ဘုရားလို႔ ဘာလို႔ ေခၚတာလည္း မသိဘူးေနာ္”

“ေၾသာ္ ပန္ထြာဘုရင္မက ဒြတၱေဘာင္မင္းႀကီးကို ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ ေခၚတဲ့နာမည္ေပါ့“

အေျဖကိုၾကားေတာ့ ကၽြန္မတို႔ေတြ ၀ါးခနဲ ရီၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ တစ္ေယာက္က ဆက္ေမးျပန္တယ္ “ဘဲဘဲေလး လို႔ေကာ ဘာလို႔ ေခၚသလဲတဲ့” အေျဖကလည္း ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ျပန္လာတယ္။

“ပန္ထြာက သူ႔ အငယ္ေလးကို ေခၚတာေလ”

“၀ိုးး မိုက္တယ္ ပ်ဴေခတ္ကတည္းက အဲ့ဒီ အေခၚအေ၀ၚေတြ ရွိႏွင့္ေနၿပီးသားကို”

တစ္ေသာေသာနဲ႔ တစ္လမ္းလံုး ရယ္ေမာၿပီး အမ်ိဳးစံုေျပာလာခဲ့ၾကတာဟာလည္း လူငယ္ေတြရဲ႕ သဘာ၀ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ဗိသႏိုးသခ်ၤ ိဳင္းကိုေရာက္တယ္။ အဲ့မွာ အရိုးေတြထည့္ျမွပ္တဲ့ ေက်ာက္အုိးႀကီးေတြ အႀကီးႀကီးပဲ။ ဂိုက္ကေလးကလည္း အေၾကာင္းစံုရွင္းျပေနတယ္။ ကိုေက်ာ္ေဇယ်က ေျပာေသးတယ္ အနံ႕အသက္ တစ္ခုခု ရသလိုပဲတဲ့။ သူေျပာေတာ့ အားလံုး လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္သြားၾကၿပီး လိုက္ရႈၾကည့္ၾကတယ္။ ကၽြန္မအထင္ေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္က သစ္ပင္ေတြရဲ႕ သစ္ရြက္စိမ္းနံ႔ေတြ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရွးေဟာင္းေျမကို ေရာက္ေနၾကတယ္ဆိုေတာ့ အားလံုးစိတ္ထဲမွာ သို႔ေလာ သို႔ေလာ ေပါ့ေလ။ ေနရာကလည္း သခ်ၤ ိဳင္းမွာကိုး။ ခဏၾကာေတာ့ သားျဖိဳးတစ္ေယာက္ ေက်ာက္တံုး တစ္တံုးကိုင္ၿပီး ေရာက္လာတယ္။

“ဒါကို လက္နဲ႔ထိရင္ ေအာင္ျမင္မယ္ ေအာင္ျမင္မယ္.. ဒါကလမ္းေပၚကေန တူးေဖာ္ရလာတဲ့ ပ်ဴေခတ္က ေက်ာက္ကြ”

“ရူးေနလား သားၿဖိဳးရယ္” လို႔ေျပာေတာ့.. ကုိညီလင္းဆက္ကလည္း ၀င္ေျပာတယ္။ “ေအာင္မာ.. ငါတို႔ေတြ တစ္ကူးတစ္က ရွာေဖြေတြ႔ရွိလာတ့ဲ ေက်ာက္ေနာ္.. ေရွးေဟာင္းျပတုိက္ကို ပို႔ရမွာ” တဲ့။ သူတို႔ေတြ အေျပာအရေတာ့ ေက်ာက္က တစ္ကယ့္ ေရွးေဟာင္းေက်ာက္လိုပါပဲ။ အားလံုးလည္း အဲ့ဒီေက်ာက္ကို တစ္သသ ကိုင္ၾကည့္ၾကေတာ့တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္သူလဲ မသိဘူး လွမ္းေျပာတယ္။

“ဒီအခ်ိန္မွာ ေရွးေဟာင္းလူေတြ ထြက္လာရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ.. ဗိသႏိုးေတြေလ.. ဟီး.. ေပ်ာ္စရာႀကီးေနမွာ”

“မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး.. ငါတို႔ေတြက သခၤ်ဳ ိင္းမွာ ထုိင္ေနၾကတာဆိုေတာ့ ဟုိးးးး ရာဇ၀င္ထဲကို ျပန္ေရာက္သြားရင္ သြားမွာ”

“ေအး မိုက္တယ္.. တစ္၀က္က ျပန္ေရာက္သြား.. တစ္၀က္က ဒီမွာ က်န္ခဲ့.. ေရာက္တဲ့ အထဲမွာ ဘာညာက ပါသြားေရာ.. အလႊာပါးေလးကေန ျမင္ေနရမယ္ေပါ့.. ဘာညာက ေအာ္ေနတယ္.. ကိုညီလင္းဆက္ မလာနဲ႔ မလာနဲ႔ ဒီမွာ လူႀကီးေတြ အႀကီးႀကီးပဲ”

“ဘာညာ လက္ကို ကမ္းထား.. ငါ နင့္ကို လာေခၚမယ္.. မေၾကာက္နဲ႔ေနာ္ မေၾကာက္နဲ႔ ငါလာၿပီ”

အဲ့ဒီမွာ ကၽြန္မတုိ႔ေတြ တစ္ေယာက္ တစ္ေပါက္နဲ႔ ဇာတ္လမ္းေတြ ဆင္ၾကတယ္။ တစ္ေသာေသာ ရယ္ေမာၾကတယ္။ နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေတာ့ အားလံုး ကားဆီကိုျပန္လွည့္ခဲ့ၾကတယ္။ လမ္းေပၚမွာ ေနာက္ထပ္ ေရွးေဟာင္း ေက်ာက္တစ္တံုးေတြ႔ေတာ့ ကၽြန္မရယ္၊ ကိုညီလင္းဆက္ရယ္၊ ကိုဘလာေဂါက္ရယ္၊ အရုပ္ကေလးရယ္၊ မီးေတာက္ရယ္၊ နန္းညီတို႔ေတြရယ္ ပင္ပင္ပန္းပန္း တူလိုက္ၾကေသးတယ္။ “ေရာင္းစားရင္ သိန္း ႏွစ္ဆယ္ရမွာဟ” လို႔ ကိုညီလင္းဆက္ကေျပာတယ္။ ေနာက္ေနတာလား အတည္လာေတာ့ မသိဘူး။ ကၽြန္မတို႔ေတြ အားတက္သေရာ ၀ိုင္းတူၾကတယ္။ မႏွင္းပြင့္ျဖဴေလးကေတာ့ ဓါတ္ပံုေတြ တစ္ျဖတ္ျဖတ္ရိုက္တယ္။ ေခၽြးသုတ္ဖို႔ တစ္ရွဴးေတြလည္း ထုတ္ေပးတယ္။ ေက်ာက္ကလည္း ေျမႀကီးထဲ အင္မတန္နစ္ေနတယ္။ နာရီ၀က္ေလာက္ သဲထဲကို ေရေတြထည့္၊ တုတ္ေတြနဲ႔ေကာ္ၿပီးေတာ့ ေက်ာက္လည္းထြက္လာတယ္၊။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေက်ာက္တံုးက ကားေပၚမွာ က်န္ခဲ့ၿပီ အခုေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး။ ေက်ာက္တူးၿပီးေတာ့ အားလံုးေမာေနၾကၿပီ၊ ေနပူပူေအာက္မွာ ႏြမ္းလ်ေနၾကၿပီ၊ ဗိုက္ေတြလည္း အေတာ္ဆာေနၾကၿပီ။ အပူဒဏ္ကို မခံႏိုင္ေတာတဲ့အဆံုး ကၽြန္မလည္း ေခါင္းေပၚမွာ သစ္ရြက္ႀကီးႀကီး တစ္ရြက္ကိုေဆာင္းၿပီး အင္အားခ်ည့္နဲ႔စြာနဲ႔ ကားဆီကို မေရာက္ေရာက္ေအာင္ လွမ္းလာခဲ့ေတာ့တယ္။

(၆)

ျပည္ ကားႀကီးကြင္မွာ ထမင္းစားၾကတယ္။ စားရေသာက္ရတဲ့အေၾကာင္းကိုေတာ့ ျပန္ကို မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ တစ္သက္မွာ ဒီလိုဆိုးတဲ့ ထမင္းကိုစားရတာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔ေတြထဲမွာ ျပည္အေၾကာင္းကို သိတဲ့သူ ပါမလာခဲ့ဘူး။ ျပတိုက္ကေခၚလာတဲ့ ဂိုက္ကေလးလည္း ေသခ်ာမသိဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ကားႀကီးကြင္က ထမင္းဆိုင္ေတြကို မ်က္စိလည္ၿပီး ေရာက္လာတယ္ပဲ ဆိုခ်င္ေတာ့တယ္။ ကၽြန္မတို႔လည္း ဂိုက္ကေလးကို ေမတၱာပို႔ရံုကလြဲလို႔ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေကာင္းေသာ္ရွိ မေကာင္းေသာ္ရွိ ဗိုက္၀ဖို႔အေရး ခ်ည္းမမ်ားပဲ ေလြးလိုက္ရေတာ့တယ္။ ေက်ာက္တူးတို႔ ပင္ပန္းတဲ့ဒဏ္၊ ေနပူလို႔ ႏုံးေနတဲ့ဒဏ္၊ ဗိုက္ဆာရတဲ့အထဲ စားမေကာင္းလို႔ ေဒါသေတြထြက္ရတာနဲ႔ ကၽြန္မဗိုက္ထဲကို ထမင္းေတြ ဘယ္လို၀င္သြားမွန္းေတာင္ မသိလိုက္ဘူး။ အဖြဲ႔သားေတြကို ၾကည့္ေတာ့လည္း ရံႈ႕မဲ့ၿပီး စားေသာက္ေနၾကေလရဲ႕။ အားလံုးကလည္း အရမ္းဆာေနၾကေတာ့ ညည္းသံသဲ့သဲ့ေလးေတာင္ မထြက္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ႕။

ထမင္းစားၿပီးေတာ့ ေရႊနတ္ေတာင္ ဘုရားကို သြားၾကတယ္။ ေတေလတို႔၀ယ္လာတဲ့ သီခ်င္းေခြတစ္ေခြကို ကားေပၚမွာ ဖြင့္ရင္း အားလံုး သီခ်င္းေတြ လိုက္ဆိုၾကတယ္။ “နဖူးေပၚလက္တင္ စဥ္းစားလိုက္ရင္ ငါေလရင္ေမာတယ္.. ႏုညံ့တဲ့ မင္းနဲ႔ေ၀းရင္ ငါေလေသလိမ့္မယ္” ဆိုတဲ့ ျမဴးၾကြတဲ့ သံစဥ္ေလးနဲ႔အတူ အားလံုး စည္းခ်က္ညီညီ လႈပ္ရွားၾကတယ္။ လက္ခုပ္ေတြ၀ိုင္းတီးတယ္။ သံစဥ္အနိမ့္ အျမင့္အလိုက္ ခႏၶာကိုယ္ေလးေတြ ယိမ့္းႏႊဲ႕ၾကတယ္။ ကိုညီလင္းဆက္ကေျပာတယ္. “ဘယ္သူဆိုတာလဲ ငါမၾကားဖူးဘူး” တဲ့။ ကၽြန္မကလည္း ေျပာလိုက္ပါတယ္ “ေအသင္ခ်ိဳေဆြ ဆိုတာလို႔ ဘယ္ၾကားဖူးမလဲ အကိုက အဘိုးႀကီးျဖစ္ၿပီကိုလို႔” ။ သီခ်င္းေတြ ေအာ္ဆိုၿပီး လာလိုက္ၾကတာ ေရႊနတ္ေတာင္ကို ေရာက္မွန္း မသိေရာက္လာခဲ့တယ္။

ေရႊနတ္ေတာင္ ပန္၀န္းက်င္ဟာ သိပ္လွတယ္။ ေလျပည္ေသြးေသြးက ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ပင္ပန္းမႈေတြကို ဖယ္ရွားလိုက္တယ္။ ဘုရားေပၚတက္ၾကေတာ့ အေပၚကေနစီးျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းေၾကာင္း အားလံုး မွင္သက္သြားမိၾကတယ္။ 

“Oh.. Breath Taking”

ရုတ္တရက္ ကၽြန္မ ေရရႊတ္လိုက္မိတယ္။ ဘုရားေဇာင္းတန္းရဲ႕ ေအာက္ဘက္မွာ စိမ္းလန္းတဲ့ လယ္ကြင္းေတြကို တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚေတြ႔ရတယ္။ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကို ခံစားရသလိုပါပဲ။ လယ္ကြင္းက်ယ္က်ယ္ေတြ၊ သစ္ပင္ေလးေတြဟာ ျပာလဲ့ေနတဲ့ မိုးသားေအာက္မွာ အသက္ရႈမွားေလာက္ေအာင္ လွပတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အဖြဲ႔က ဓါတ္ပံုဆရာေတြ မွတ္တမ္းတင္ၾကျပန္တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ တစ္ညလံုး မအိပ္ခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္မမ်က္လံုးေတြ ငိုက္ျမည္းလာလိုက္တာ။ ဘယ္လိုမွ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့တဲ့ အဆံုး ေရႊနတ္ေတာင္ဘုရားရဲ႕ ေထာင့္တစ္ေနရာမွာ ကၽြန္မ ေလာကႀကီးနဲ႔ ခဏ အဆက္ျပတ္သြားခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ ျပန္သိရတာက ကၽြန္မ အိပ္ေနတုန္း ကၽြန္မကို ဓါတ္ပံုေတြ ရိုက္လိုက္ၾကတာ ပါပါရာဇီေတြ ၀ိုင္းေနသလိုပဲတဲ့။ ဆုေ၀က စတုဒီသာ သာကူစားမယ္ လို႔ အတင္းလာႏိႈးေတာ့မွ ႏိုးလာခဲ့ေတာ့တယ္။ ဘုရားဓမၼာရံုထဲကို ကၽြန္မ၀င္လာေတာ့ အားလံုးက ၿပံဳးစိစိနဲ႔ ၀ိုင္းၾကည့္တယ္။ ကၽြန္မလည္း ခပ္တည္တည္၀င္ထိုင္ၿပီး ဘုရားမွာ ေကၽြးေနတဲ့ သာကူကို အားပါးတရ ေလြးလိုက္ေတာ့တယ္။ အားလံုးကလည္း ဗိုက္ဆာဆာနဲ႔ အားေပးလိုက္ၾကတာ။ ဘုရားလူႀကီးေတြကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ကို ရန္ကုန္ကလာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဆိုၿပီး ေၾကျငာတယ္။ အားလံုး ၿပံဳးစိစိျဖစ္ရတယ္။ အင္းေပါ့ေလ ေက်ာင္းသားေတြပဲေပါ့။

ေရႊနတ္ေတာင္ၿပီးေတာ့ သြားစရာေနရာ ရွာမရေတာ့ဘူး။ ျပည္အနီးတ၀ိုက္ကိုလည္း ဘယ္သူမွ မကၽြမ္းက်င္ၾကဘူး။ ျပည္အေၾကာင္းကို ေမးလာ စမ္းလာတာလည္း မရွိခဲ့ဘူး။ အဲ့ဒီမွာ သြားဖို႔ လာဖို႔ စဥ္းစားရင္းနဲ႔ပဲ တစ္ေယာက္က စေျပာတယ္ “ညဘက္ဆို ျပန္ထြက္ရေတာ့မွာေနာ္ မျပန္ခ်င္ေသးဘူး” တဲ့။ အဲ့ေတာ့မွ မထိုက္ကလည္း “ဟုတ္တယ္ ငါတို႔ ကားငွားလာတာ ႏွစ္ရက္စာ ေပးထားရတာ ခုမွ တစ္ရက္ပဲ ရွိေသးတယ္ ကားသမားန႔ဲ ညွိၿပီး ေခ်ာင္းသာ သြားမယ္” လို႔ေျပာျပန္တယ္။ မႏွင္းပြင့္ျဖဴေလးကေျပာတယ္ “ပိုက္ဆံထပ္ေပးရမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မ ေလးေသာင္းေပးမယ္.. က်န္တာကို မွ်ခံၾကတာေပါ့ “တဲ့။ ကၽြန္မနဲ႔ ကိုလူလိမ္ကလည္း ပ်ာပ်ာသလဲလဲ ၀င္ေျပာတယ္ “မျဖစ္ဘူး အလုပ္ေတြ အရမ္းမ်ားတယ္ မနက္ျဖန္ ရံုးတက္ရမွာ” လို႔။ တစ္ျခားသူေတြက ထပ္ေျပာျပန္တယ္ “မရဘူး အားလံုး အလုပ္မ်ားၾကတာ ခ်ည္းပဲ အကုန္ တူတူသြားရမယ္” တဲ့။ သြားခ်င္တဲ့သူနဲ႔ မသြားခ်င္တဲ့သူနဲ႔ကို မဲခြဲလိုက္ေတာ့ မသြားခ်င္တဲ့သူက ပိုမ်ားေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ခရီးမဆက္ေတာ့ပဲ ေအးေအးလူလူနားေနလို႔ရမယ့္ ေနရာေလးကို အနီးတ၀ိုက္မွာ လိုက္ေမးေတာ့ ေရျပာစားေသာက္ဆိုင္ ရွိတယ္တဲ့။ အဲ့မွာ ေအးေဆးနားလို႔ရတယ္ဆိုလို႔ ကၽြန္မတုိ႔ေတြ ေရျပာကို ထြက္ခဲ့ၾကျပန္တယ္။

ကားေပၚမွာ သီခ်င္းဆိုၿပိဳင္ၾကမယ္လို႔ ကိုလူလိမ္က အႀကံေပးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကားအေရွ႕ျခမ္းနဲ႔ အေနာက္ျခမ္းကို အဖြဲ႔ခြဲၿပီး သီခ်င္းဆိုၿပိဳင္ဖို႔လုပ္ၾကတယ္။ သီခ်င္းဆိုရမယ့္ ပံုစံက တစ္ဖြဲ႔ကဆိုတဲ့ သီခ်င္းရဲ႕ အဆံုးသတ္စာလံုးကို ေနာက္တစ္ဖြဲ႔က အစလုပ္ၿပီး ျပန္ဆိုရမယ္။ အိုေက ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာတာ.. ကၽြန္မတို႔ ကားေရွ႕ျခမ္းအဖြဲ႔က သီခ်င္းဆိုဖို႔ စလုပ္တယ္။

“မင္းနဲ႔တို႔ ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္း ရွင္းေနၿပီ ေအာင္သြယ္ေတြ မလိုေတာ့ၿပီ”

“ရၿပီ ရၿပီ.. ပေစာက္နဲ႔ဆံုးသြားၿပီ ဟိုဘက္က ျပန္စ”

နန္းညီတို႔၊ သားႀကီးတို႔ ၀ိုင္ တို႔ ကားေနာက္ျခမ္းက အဖြဲ႔ေတြ ပေစာက္နဲ႔ စတဲ့ သီခ်င္းတစ္ပိုဒ္ ဆိုၾကတယ္။ ဘာလဲေတာ့ ကၽြန္မလည္း မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ သူတို႔ သီခ်င္းက မ နဲ႔ဆံုးတာေတာ့ မွတ္မိေသးတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မတို႔ဘက္က ျပန္ဆိုတယ္။

“ေမာင္ေရ ခ်စ္ေရ ေမာင္ေရ တစ္ကယ္ခ်စ္ရဲ႕လား” ကဲ လနဲ႔စတာ ဆိုေတာ့။

အဲ့ဒီမွာ လ က စေတာ့တာပါပဲ။ သူတို႔ေတြလည္း လမ္းခြဲဖို႔ စကားေတြ မဆိုလိုက္နဲ႔ေတြဘာေတြ ဆိုၾကတယ္။ သူတုိ႔ သီခ်င္းကလည္း လ နဲ႔ ဆံုးျပန္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သီခ်င္းေတြ အားလံုးကို လနဲ႔ မဆံုး ဆံုးေအာင္ ဆိုၾကေတာ့တာ လ သီခ်င္းေတြ ျဖစ္သြားတယ္။

“လူေတြျမင္ကုန္မယ္ ေမာင္ေျပာမယ္ကြဲ႔ တစ္ကယ္ပါ ကိႏၵရာေလးကသလို လွ” ဆိုၿပီး ဆက္မဆိုပဲ လမွာ ရပ္ထားတာေတြလည္း ရွိတယ္။

“လ လား လာ လာ့ လာ့.. လာ့ လား လာ လာ့ လာ” ဆိုၿပီး သီခ်င္းမဟုတ္တာကို သီခ်င္းလုပ္ၿပီး ဆိုၾကတယ္။

“လမ္းႀကံဳရင္ ေျပာျပေပးပါ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အိပ္မက္ေတြမွာ သူ႔ရဲ႕ပံုရိပ္ေတြဟာ အၿမဲတမ္း ေျခာက္လွမ္းလို႔” ဆိုၿပီး လ ေတြ႔တာနဲ႔ ရပ္လိုက္ၾကျပန္တယ္။

တစ္ဖြဲ႔က နည္းနည္းၾကာရင္ ေနာက္ တစ္ဖြဲ႔က တစ္ ႏွစ္ သံုး ေလး ရြတ္ၿပီး တိုင္ပင္ေတြ ကိုက္ၾကနဲ႔ တစ္ကယ္ကို ေပ်ာ္စရာႀကီးပါပဲ။

ကၽြန္မတို႔ေတြ ေအာ္ဟစ္ၾက၊ ခုန္ေပါက္ၾက၊ သီခ်င္းေတြ အၿပိဳင္ဆိုၾကနဲ႔ ေရျပာကို ေရာက္ေတာ့မွပဲ ရပ္လိုက္ၾကေတာ့တယ္။ ေရျပာေရာက္ေတာ့ လက္ေဆာင္ေလးေတြ လဲၾကတယ္။ လူတိုင္းမွာ လက္ေဆာင္ ပါမလာတဲ့အတြက္ ပါလာတာေတြကိုပဲ မဲေဖာက္ေပးၾကရတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြအဲ့မွာ ေရခ်ိဳးၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဴ႕ေတြ ေရမခ်ိဳးပဲ ဆက္ေဆာ့ၾကတယ္။ အဲ့မွာ အဖြဲ႔ ႏွစ္ခု ထပ္ကြဲျပန္တယ္။ သန္႔ရွင္း ဘေလာဂ့္ဂါနဲ႔ ေရမခ်ိဳးေသာ တည္ၿမဲဘေလာဂ့္ဂါေပါ့။ ဘာျဖစ္လဲ ကၽြန္မကေတာ့ ေရမခ်ိဳးတဲ့ တည္ၿမဲဘေလာဂ့္ဂါ အဖြဲ႔ကို ၀င္လိုက္တယ္။ အရမ္းကို ပူေလာင္ အိုက္စပ္ ေနေပမယ့္ ေရခ်ိဳးၿပီးရင္ အက်ၤ ီလဲရမွ ေက်နပ္တတ္တဲ့ကၽြန္မ တမင္ကို ေရမခ်ိဳးပဲ ေနခဲ့တာပါ။

ေရျပာစားေသာက္ဆိုင္ေနာက္မွာ လယ္ကြင္းေတြရွိတယ္။ စပါးပင္ေတြနဲ႔ အရမ္းကိုလွတယ္။ အဲ့မွာ ဓါတ္ပံုေတြ သြားရိုက္ၾကေသးတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြက ေမးၾကတယ္ နင္တို႔ေတြ ကင္မရာ ဘယ္ႏွစ္လံုးေလာက္ပါလဲတဲ့။ အမေလး လူ ေလးဆယ့္တစ္ေယာက္မွာ အနည္းဆံုးေတာ့ အလံုး သံုးဆယ္ေလာက္ကို ပါမွာလို႔။ ကင္မရာမီးေတြ ပြင့္တာမ်ား ေသနပ္ပစ္တာ က်ေနတာပါပဲ။ ေရျပာမွာပဲ ညစာစားၿပီး ကၽြန္မတို႔ေတြ ျပည္ၿမိဳ႕က ျပန္ခဲ့တယ္။

(၇)

အျပန္လမ္းမွာ နည္းနည္းေတာ့ ေမွာင္စျပဳၿပီ။ ျပည္ကိုျဖတ္ေတာ့ ေသေရေခတၱရာကိုမ်ား ျမင္ရေလမလားလို႔ ကၽြန္မ ေမွ်ာ္ၾကည့္မိေသးတယ္။ ခြဲခြာေတာ့မွပဲ သေရေခတၱရာကို လြမ္းစိတ္ေတြ ကၽြန္မရင္မွာ ေပါက္ဖြားလာတယ္။ ေနရစ္ေတာ့ သေရေခတၱရာ..။

သေရေခတၱရာဟာ ယဥ္ေက်းမႈေတြထြန္းကားရာ ေနရာျဖစ္တယ္။ စာေပေတြ ထြန္းကားခဲ့တယ္။ ဗုဒၶဘာသာ အစပ်ိဳးခဲ့တယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ေရွးအက်ဆံုး ၿမိဳ႕ျဖစ္တယ္။ ေရွးေဟာင္းလက္ရာေတြက ျမန္မာျဖစ္ရတာကို ဂုဏ္ယူေစတယ္။ သေရေခတၱရာက လူေတြဟာ ကိုယ္ေအာက္ပိုင္း အ၀တ္အစားပဲ ၀တ္ၾကတယ္လို႔ ၾကားဖူးေသးတယ္။ မင္းဆက္ ၂၅ ဆက္ေျမာက္မွာ ကမ္းယံနဲ႔ သက္လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ တိုက္ခိုက္မႈေၾကာင့္ သေရေခတၱရာ ပ်က္စီးခဲ့ရတယ္။ ၿမိဳ႕ပ်က္ေပမယ့္ သေရေခတၱရာဟာ ကၽြန္မတို႔ ရင္ထဲမွာ ေနရာယူဆဲ။ ျမန္မာ့ရာဇ၀င္မွာ ၀င့္ၾကြားဆဲ။

သေရေခတၱရာ ခရီးစဥ္ဟာ ကၽြန္မတို႔ေတြကို ပိုမိုခ်စ္ခင္ေစခဲ့တယ္။ ဘေလာဂ့္ဂါေတြကို ရင္းႏွီးမႈ ပိုေစခဲ့တယ္။ အခ်င္းခ်င္း စည္းလံုးမႈကို ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။

သေရေခတၱရာဟာ ကၽြန္မတို႔ရင္ထဲမွာ ထာ၀ရ ကိန္း၀ပ္ေနအံုးမွာပါ။ သေရေခတၱရာအေၾကာင္းကို ကၽြန္မတို႔ေတြ ေျပာျဖစ္ၾကအံုးမွာပါ။ ခရီးစဥ္တစ္ေလွ်ာက္ဟာ အမွတ္တရအျဖစ္ လြမ္းစရာတစ္ခုအျဖစ္ က်န္အံုးမွာပါ။

လြမ္းၿမဲ.. လြမ္းဆဲပါပဲ သေရေခတၱရာေရ……။