ကၽြန္မတို႔ဘ၀မွာ မလြဲမေသြႀကံဳတဲ့ အရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ပရဟိတ လုပ္တယ္ဆိုတာဟာလည္း ဘ၀ထဲက မလြဲမေသြႀကံဳရတဲ့ အရာတစ္ခုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ၊ ရံုးမွာ ၊ ေက်ာင္းမွာရွိတဲ့ သန္႔ရွင္းေရး အသင္းေတြ ၊ သာေရး နာေရး အသင္းေတြ ၊ ေဂါပကအဖြဲ႔ေတြ ၊ အစရွိတာေတြဟာ ကၽြန္မတို႔ အလြယ္တကူ ျမင္ေတြ႔ေနရတဲ့ ပရဟိတ အသင္းေတြ ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ပရဟိတ အလုပ္ကို ကၽြန္မတို႔ကိုယ္တိုင္ ၀င္လုပ္တာမ်ိဳးေတြရွိတယ္.. သူမ်ားလုပ္တာကို အားေပးတာမ်ိဳးေတြ ရွိမယ္… ေငြအား.. လူအားနဲ႔ ကူညီတာမ်ိဳးေတြ ရွိမယ္ ၊ အသင္းအဖြဲ႔ (သို႔မဟုတ္) တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ လုပ္တာမ်ိဳးေတြ ရွိမယ္။ ကၽြန္မေခါင္းထဲမွာ ေပၚလာတာက လူေတြဟာ ပရဟိတစိတ္ တစ္ကယ္ရွိလို႔ ပရဟိတ လုပ္ၾကတာလား.. လူေတြ လုပ္လို႔ ေပၚပင္ လိုက္လုပ္တာလား ဆိုတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေန႔ေခတ္မွာ လူငယ္အဖြ႔ဲအစည္းေတြေရာ ၊ လူႀကီးအဖြဲ႔အစည္းေတြေရာ ပရဟိတအဖြဲ႔အျဖစ္ ဖြဲ႔စည္းၿပီး လုပ္ကိုင္လာၾကတာ ေခတ္စားေနပါတယ္။ ေခတ္စားေနတယ္လို႔ပဲ ေျပာပါရေစ.. ဟိုဘက္က အသင္းဖြဲ႔လိုက္ ၊ ဒီဘက္က အသင္းဖြဲ႔လိုက္ ၊ ခဏေနရင္ လူတစ္ေယာက္ဟာ ဟိုအသင္းကေန ဒီအသင္းကို ေရာက္သြားလိုက္.. ဒီဘက္ကေန ဟိုဘက္ကို ေရာက္လာလိုက္နဲ႔ အေျပာင္းအလဲေတြလည္း အေတာ္ႀကီးကိုမ်ားၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ အဆင္မေျပလို႔ အဖြဲ႔ကေန ထြက္သြားတာမ်ိဳးေတြ ၊ လူငယ္ကိစၥေတြ ရႈပ္ၾကလို႔ အဖြဲ႔ရဲ႕လုပ္ငန္းေတြမွာ အားနည္းသြားတာေတြ ၊ ကိုယ့္ကိစၥေတြနဲ႔ မအားၾကလို႔ စိတ္ေတာ့ရွိပါရဲ႕ လူကေတာ့ မလာႏိုင္ဘူး ဆိုၿပီး စကားလွလွေလးေတြနဲ႔ ေရွာင္ထြက္ၾကတာေတြ ၊ တစ္ကယ္ကို မအားၾကလို႔ မလုပ္ျဖစ္ၾကေတာ့တာေတြဟာ ပရဟိတအဖြဲ႔တိုင္းမွာ ႀကံဳေတြ႔ေနရတာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ဆိုၾကပါစို႔.. လူတစ္ေယာက္က အလွဴလုပ္ခ်င္လို႔ ျဖစ္ေစ ၊ ပတ္၀န္းက်င္ထိမ္းသိမ္းခ်င္လို႔ျဖစ္ေစ ၊ မိဘမဲ့ကေလးေတြကို ကူညီေပးခ်င္လို႔ ျဖစ္ေစ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာနဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့ အသင္းတစ္ခုထဲကို ၀င္လိုက္တယ္။ အားတဲ့အခ်ိန္မွာ လာလုပ္ေပးတယ္ ၊ မအားတဲ့အခ်ိန္မွာ မလုပ္ေပးႏိုင္ဘူး။ အဖြဲ႔ရဲ႕ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြကို သိတဲ့အခါသိတယ္၊ မသိတဲ့အခါ မသိလိုက္ဘူး။ ဒါမ်ိဳးေတြ ျဖစ္တတ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္မတစ္ခု ေမးခ်င္တာက ပရဟိတဆိုတာ အားမွ လုပ္ရတဲ့ အရာမ်ိဳးလား? ။ အလုပ္မ်ားေနတဲ့သူတစ္ေယာက္က ပရဟိတ မလုပ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္ရဲ႕လား? ။ ပရဟိတ လုပ္ဖို႔ အားဖို႔လိုတယ္လို႔မ်ား အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုထားတာမ်ိဳး ရွိသလား..? ပရဟိတ အဖြဲ႔တိုင္းကလည္း Volunteer Based ျဖစ္တဲ့အတြက္ မအားတဲ့သူကို အတင္းလာခိုင္းလို႔ မရသလို ၊ အတင္းအားခိုင္းဖို႔လည္း ခက္ခဲပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပေရာဂ်က္တစ္ခု လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ အားတဲ့သူေလးေတြနဲ႔ပဲ ျဖစ္ေအာင္လုပ္လိုက္ရတာေတြ အႀကိမ္မ်ားစြာ ရွိၾကပါတယ္။
မအားလို႔ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ိဳးေတြဟာ ပရဟိတထက္ အတၱဟိတကို ဦးစားေပးတတ္ၾကတဲ့ သေဘာကို ေတြ႔ေနရပါတယ္။ ဆိုၾကပါစို႔ လူငယ္တစ္ေယာက္က လမ္းထိပ္မွာ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ ဂစ္တာတီးဖို႔ အားရင္ အားမယ္၊ ညေနတိုင္းမွာ ဘီယာေသာက္ဖုိ႔ အားရင္အားမယ္… (၂) နာရီေလာက္ပဲ အခ်ိန္ေပး တက္ရမယ့္ ပရဟိတ မီတင္ေလး တစ္ခုကိုေတာ့ တက္ဖို႔ပ်က္ကြက္တတ္ၾကပါတယ္။ လူတိုင္းဟာ မအားၾကပါဘူး ။ စား၀တ္ေနေရးခက္ခဲတဲ့ ၊ ရုပ္၀တၳဳတို႔ေနာက္ကိုသာ လံုးပါးပါးေအာင္ လုိက္ေလ့ရွိၾကတဲ့ ဒီေန႔ေခတ္မွာ အလုပ္နဲ႔လက္ ျပတ္တယ္လို႔ကို မရွိၾကတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ကယ္တမ္းသာ ပရဟိတစိတ္ရွိၾကမယ္ဆိုရင္ ဒီအလုပ္ကို လုပ္ဖို႔အတြက္ အခ်ိန္တစ္ခုကိုလည္း မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ေပးႏိုင္ၾကရမယ္လို႔ ကၽြန္မက ျမင္ပါတယ္။ ကၽြန္မဆိုရင္လည္း တနဂၤေႏြေန႔တိုင္းကို Myanmar Youths in Action အတြက္ အခ်ိန္ေပးပါတယ္။ ေသေရး ရွင္ေရးနဲ႔ မျဖစ္မေန လုပ္ရမွာမ်ိဳးမဟုတ္ရင္ ရံုးက GM ခိုင္းတဲ့ ကိစၥကိုလည္း ကၽြန္မျငင္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူတစ္ေယာက္ဟာ ပရဟိတ စိတ္တစ္ကယ္ရွိရင္ သူ႔အတြက္ အခ်ိန္တစ္ခုေတာ့ ခ်န္ထားႏိုင္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
အဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႔မွာ တစ္ေယာက္ေသာသူကို ၾကည့္မရလို႔ ဒီအဖြဲ႔က ထြက္လိုက္တယ္ဆိုတာမ်ိဳးကလည္း သိပ္ကို ရီစရာ ေကာင္းတဲ့ အခ်က္တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔က အလုပ္ကို လုပ္မွာလား ၊ အဲ့ဒီလူရဲ႕ မ်က္ႏွာကိုပဲ တစ္စိမ့္စိမ့္ထိုင္ၾကည့္ေနမွာလား။ သူေျပာတဲ့ စကားေတြ ၊ သူေပးတဲ့ အုိင္ဒီယာေတြကို သေဘာမက်ဘူးဆိုရင္ အက်ိဳးသင့္ အေၾကာင့္သင့္တဲ့ ျငင္းပိုင္ခြင့္က လူတိုင္းမွာ ရွိပါတယ္။ သူကေတာ့ျဖင့္ သိပ္ဆရာလုပ္တာပဲဆိုတာမ်ိဳး ေပၚလာရင္ေတာင္မွ ငါဒါကို လုပ္ၿပီသား ၊ ငါဒါကို နင့္ထက္ႀကိဳျမင္လို႔ ႀကိဳလုပ္ထားတယ္ အစရွိတာမ်ိဳးေတြနဲ႔ တုန္႔ျပန္ျပႏိုင္ရင္ သူဆရာလုပ္တာလည္း အလိုလိုအပိုးက်ိဳးၿပီးသား ျဖစ္သြားမွာပါ။ အလုပ္လုပ္ခ်င္စိတ္သာ တစ္ကယ္ရွိမယ္ဆိုရင္ အဖြဲ႔ထဲက တစ္ျခားသူေတြကလည္း ကိုယ့္ကို အလိုလိုေလးစားၿပီးသား ျဖစ္သြားမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ကိုယ္က ေပၚပင္တစ္ခုအေနနဲ႔ အဖြဲ႔ထဲကို လာသလိုလို မလာသလိုလိုလုပ္မယ္ ၊ အလုပ္ကို လုပ္ခ်င္သလိုလို မလုပ္ခ်င္သလိုလိုလုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ၾကည့္မရလို႔ ထြက္ၾကရတယ္ဆိုတဲ့ ျပသနာမ်ိဳးက ျဖစ္လာမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။
ေနာက္တစ္ခုက ပရဟိတ အဖြဲ႔ထဲမွာလဲ မ်ိဳးရိုးဗီဇ မတူတဲ့လူေတြအမ်ားႀကီး ရွိတတ္ပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ စရိုက္ေတြဟာ မတူညီႏိုင္ပါဘူး။ လူေတြကို စီမံခန္႔ခြဲရတာဟာ အေတာ္ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ စရိုက္ေတြကို အတင္းႀကီးကို ညီေအာင္ လိုက္ညိႈေနစရာ မလိုပါဘူး။ သူ႔အက်င့္ ကိုယ့္အက်င့္ကို နားလည္ၿပီး အခ်င္းခ်င္းေဖးမကူညီျခင္းဟာလည္း ပရဟိတ လုပ္ျခင္းရဲ႕ အရည္အေသြးတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔မွာ ဘယ္လိုစရိုက္ပဲ ရွိရွိ သူဟာ ဒီအလုပ္ကို လုပ္ခ်င္လို႔ ဒီအဖြဲ႔ထဲကို ၀င္လာတယ္ဆိုတာကိုပဲ ကၽြန္မတို႔ တန္ဘိုးထားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အတူတူေနဖန္မ်ားလာရင္ ကိုယ့္ရဲ႕ေကာင္းတဲ့အက်င့္ေတြ သူ႔ကို ကူးစက္သြားႏိုင္သလို ၊ ကိုယ္နဲ႔ဆန္႔က်င္ဘက္ သူ႔ရဲ႕ စရိုက္ေတြကလည္း ကိုယ့္ကို ကူးစက္လာႏိုင္တယ္ဆိုတာေတာ့ တစ္ခ်က္ေလး သတိထားရပါမယ္။
တစ္ခ်ိဳ႕ေတြ ပရဟိတလုပ္ၾကတာကေတာ့ ဓါတ္ပံုရိုက္ခ်င္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အဖြဲ႔တစ္ခုခုနဲ႔ ပေရာဂ်က္ တစ္ခုခုကို လိုက္လုပ္တယ္ဆိုပါစုိ႔။ သူအလုပ္လုပ္တာကနည္းနည္း… ဓါတ္ပံုရိုက္တာက မ်ားမ်ား.. ၿပီးရင္ အြန္လုိင္းေပၚမွာ ဓါတ္ပံုေတြကို တစ္ပံုၿပီး တစ္ပံုတင္.. တစ္ကယ္ဆို သူကူညီလုပ္ကိုင္ခဲ့တာဆိုလို႔ နည္းနည္းေလးပဲ ရွိတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္တတ္ပါေသးတယ္။ တစ္ကယ္ အလုပ္လုပ္တဲ့သူဟာ ဓါတ္ပံုတစ္ပံုတစ္ေလေလာက္ေတာ့ ရိုက္ရင္ရိုက္မယ္.. ဒါေပမယ့္ စတိုင္မ်ိဳးစံု ရႈေထာင့္မ်ိဳးစံုကေန ရိုက္ဖို႔ကိုေတာ့ ေမ့ေနတတ္ပါတယ္။ အဖြဲ႔တိုင္းမွာလည္း ကင္မရာ ကိုင္တဲ့သူက သီသန္႔ ရွိၿပီးသားပါ။ အဖြဲ႔သားေတြ က်ရာတာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ေနခ်ိန္မွာ သူကလည္း သူ႔တာ၀န္ျဖစ္တဲ့ ဓါတ္ပံုရိုက္ျခင္းအလုပ္ကို လုပ္ေနတာပါပဲ။ ဒါက အဖြဲ႔ကေပးထားတဲ့ တာ၀န္ပါ။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကေလးေတြနဲ႔ ဓါတ္ပံုရိုက္ခ်င္လို႔ဆိုၿပီး လိုက္လာတဲ့သူမ်ိဳးကိုလည္း ႀကံဳဖူးပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ စိတ္ရွိေပမယ့္ မအားၾကပါဘူးဆိုတဲ့ လူမ်ိဳးအတြက္ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မ ေတြ႔ရသေလာက္ကေတာ့ လူတိုင္းဟာ ေဖ့စ္ဘုတ္ေပၚမွာ စေတးတပ္တင္ဖို႔ေတာ့ အားၾကပါတယ္။ ကြန္းမန္႔ေတြေပးဖို႔ေတာ့ အခ်ိန္ေပးတတ္ၾကပါတယ္။ အြန္လိုင္းမီတင္တစ္ခုတက္ဖို႔ေတာ့ အခ်ိန္မရွိတတ္ၾကပါဘူး။ ပရဟိတ အဖြဲ႔ငယ္တိုင္းမွာ ဘ႑ာေရးအခက္အခဲေတြလည္း ရွိပါတယ္။ အြန္လိုင္းေပၚကေန တတ္စြမ္းသေလာက္ Fund ရဖို႔ ကူညီသြားမယ္ ၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း အဖြဲ႔ရဲ႕ လစဥ္ေၾကးေတြကို ပံုမွန္ေပးေနမယ္ဆိုရင္လည္း ဒီအဖြဲ႔ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကို အားေပးရာ ေရာက္ပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ ပရဟိတစိတ္ကိုလည္း ျပသရာ ေရာက္ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ အဖြဲ႔နဲ႔ လုပ္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္တစ္ေယာက္တည္း စေနေန႔ညေနတိုင္းမွာေတာ့ျဖင့္ ဘုရားမွာ တံမ်က္စည္းလွဲေပးမယ္ ၊ တနဂၤေႏြတိုင္းမွာေတာ့ျဖင့္ မိဘမဲ့ကေလးေက်ာင္းမွာ စာသြားသင္မယ္ ၊ ညေနတိုင္းမွာေတာ့ျဖင့္ ေခြးေတြကို အစာေကၽြးမယ္.. အစရွိတာမ်ိဳးေတြကလည္း ပရဟိတလုပ္တာပါပဲ။ တစ္ပိုင္ တစ္ႏိုင္ သစ္ပင္စိုက္ပ်ိဳးျခင္းအားျဖင့္လည္း ပတ္၀န္းက်င္ကို ထိမ္းသိမ္းရာ ေရာက္ပါတယ္။ အဖြဲ႔လိုက္ႀကီးသြားၿပီး အပင္စိုက္ ၊ အမိႈက္ေကာက္လုပ္မွ အလုပ္မည္တာ မဟုတ္ပါဘူးရွင္။ အဖြဲ႔လိုက္သြားေတာ့ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာေလးေတာ့ ရွိတာေပါ့။
လူတိုင္းက ပိုက္ဆံကို ရထက္ ရေအာင္ ရွာေဖြစုေဆာင္း ခ်င္တတ္ၾကပါတယ္။ လူတိုင္းက ကိုယ့္တိုးတက္ေရးအတြက္ ပညာျဖင့္ ေနထိုင္လိုတတ္ၾကပါတယ္။ လူတိုင္းမွာ မိသားစုကိစၥ ၊ အခ်စ္ကိစၥ ၊ သာေရး.. နာေရး ကိစၥေလးေတြ ရွိတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔ေတြမွာသာ ပရဟိတ စိတ္ရွိမယ္ဆိုရင္ ဒါကိုအေျခခံၿပီး လုပ္ကိုင္ႏိုင္တာေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ပရဟိတဆိုတာ အားမွ လုပ္ရတဲ့ အရာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူးလို႔ ကၽြန္မက ထင္ျမင္မိပါတယ္။
လြတ္လပ္စြာ သေဘာထား ကြဲလြဲႏိုင္ၾကပါတယ္ရွင္။
