ေမာင္ေလးသို႔ ေပးစာ (၆) – စိတ္မညစ္ပါနဲ႔ ေမာင္ေလးေရ

ေမာင္ေလးေရ…

ေနေကာင္းရဲ႕လား။ အခုတေလာ မမ နည္းနည္းစိတ္ညစ္ေနေတာ့ ေမာင္ေလးဆီကိုေတာင္ စာမေရးျဖစ္ဘူး။ ေမာင္ေလးဆီကို စာေရးဖို႔ေတာ့ သတိရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ညစ္တာေတြ၊ အလုပ္မ်ားတာေတြ ေပါင္းၿပီး စာေရးဖို႔ စိတ္မပါ ျဖစ္သြားတာေပါ့ကြယ္။ ဒါေပမယ့္ လူေတြက ကိုယ့္ကိုကိုယ္ တည္ေဆာက္ေနၾကရတာဆိုေတာ့ ဘ၀မွာ စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔က အေရးအၾကီးဆံုးပဲေလ။ မမက ပညာရွင္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မမက လူပီပီအတၱၾကီးတတ္ေတာ့ ကိုယ္စိတ္ညစ္တာေတြကို အျမန္ဆံုးေပ်ာက္ေအာင္ လုပ္တဲ့ ေနရာမွာေတာ့ နည္းနည္းေတာ္တယ္ ေမာင္ေလးရဲ႕။ မမရဲ႕ အတၱကို အေျခခံၿပီး လုပ္လိုက္တာေပါ့။

ေမာင္ေလးေရာ တစ္ခါ တစ္ေလ စိတ္ညစ္လား။ စိတ္ညစ္ရင္ ဘာေတြလုပ္ေလ့ရွိသလဲ။

အရက္ေသာက္တာေတြ၊ ေဆးလိပ္ေသာက္တာေတြ ၊ မအိပ္ပဲ တစ္ညလံုးထိုင္ေနတာမ်ိဳးေတြေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔ကြယ္။ ဒါေတြက ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ထိခိုက္မယ့္ အလုပ္မ်ိဳးေတြပဲ။ နည္းမွန္ လမ္းမွန္ေတာ့ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္လိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ညစ္ေနခ်ိန္မွာ မမလုပ္တတ္တာေလးေတြကို ေမာင္ေလးကို ေျပာျပခ်င္တယ္။ သင့္ေတာ္တာေလးေတြလည္း ရွိမွာေပါ့ေလ။

မမေလ Management ေပါင္းမ်ားစြာ လုပ္ဖူးေပမယ့္ စိတ္ကုိစီမံခန္႔ခြဲတဲ့ ေနရာမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို မတတ္တာ။ တစ္ျခား အလုပ္ေတြၿပီးေျမာက္ဖို႔အတြက္ တစ္ေယာက္တည္း လုပ္ယူလို႔ မရႏိုင္ပဲ Team Work နဲ႔ လုပ္ရသလို.. စိတ္ညစ္တာေတြကို ေပ်ာက္ဖို႔ေနရာမွာလည္း သူမ်ားအကူအညီေတြ အမ်ားၾကီး လိုတယ္ေမာင္ေလးရဲ႕။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ၿပီဆိုရင္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ လူမ်ားမ်ားနဲ႔ ေတြ႔ပါ။ ဘယ္ေတာ့မွ တစ္ေယာက္တည္း မေနပါနဲ႔လို႔ ေမာင္ေလးကို မမ မွာပါရေစေနာ္။

ဟုတ္ၿပီ ဒါဆို စိတ္ညစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္သူေတြနဲ႔ ေတြ႔မလဲ ဆိုေတာ့ ကိုယ္ခ်စ္ရ ခင္ရသူေတြနဲ႔ ေတြ႔ရမွာေပါ့ ေမာင္ေလးရဲ႕။ သူတို႔ေတြနဲ႔ေတာင္ ေတြ႔ခ်င္စိတ္မရွိေအာင္ ေမာင္ေလး စိတ္ညစ္ေနရရင္ေတာ့ အြန္လိုင္းကို အသံုးျပဳဖို႔ မမ အၾကံေပးပါရေစ။ အျပင္မွ မခင္ေပမယ့္ အြန္လိုင္းမွာ အရမ္းခင္သူေတြ ရွိတယ္ဟုတ္။ မ်က္ႏွာမျမင္ရခ်ိန္မွာ ေျပာတဲ့ စကားေတြဟာ အခ်င္းခ်င္းေတြ႔ၿပီး ေျပာတဲ့စကားေတြထက္ ပိုၿပီး ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းရွိတတ္တာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အျပင္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ မေတြ႔ခ်င္ရင္ အြန္လိုင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ Chat လုပ္ပါ။ ကိုယ္က စေခၚပါ။ စကားစျမည္ေျပာပါ။ မ်ားမ်ား ရီပါ။ ရီေမာျခင္းက ၀မ္းနည္းတာထက္ေတာ့ အမ်ားၾကီးေကာင္းတာေပါ့။ ကိုယ္စိတ္ညစ္ေနရတဲ့ အေၾကာင္းေတြကို သူတို႔ေတြကို ေျပာျပပါ။ ယံုၾကည္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေျပာျပပါ။ ဖြင့္ခ်သင့္တာေတြကို အကုန္ဖြင့္ခ်လိုက္ပါ။ စကားေတြေျပာၿပီးရင္ နာရီေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ စိတ္ညစ္တာေတြ ေပ်ာက္သြားမွာပါ။

ေနာက္တစ္ခုက ငိုပါ ေမာင္ေလး။.. ငိုပါ။ ေယာက္်ားၾကီးတန္မဲ့ လာငိုခိုင္းေနတယ္လို႔ မေျပာနဲ႔။ ေယာက္်ားေတြက မငိုရဘူးလို႔ သတ္မွတ္ထားတာ ဘယ္မွာရွိလို႔လဲ။ မ်က္ရည္ဟာ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ တင္းက်ပ္မႈေတြကို ေျပေပ်ာက္ေစႏိုင္ပါတယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ရင္ထဲက တင္းက်ပ္မႈေတြကို ေပ်ာက္သြားေစဖို႔ ငိုပါ။ မ်က္ရည္ေတြ ခန္းတဲ့အထိ ငိုလိုက္ပါ။ သီခ်င္းေတြ အက်ယ္ၾကီးဖြင့္ၿပီး အားရ ပါးရ အသံထြက္ၿပီး ငိုလိုက္ပါ။ ေမာင္ေလး စိတ္ေတြ ေပါ့သြားမွာပါ။

ေနာက္ၿပီး ဟာသရုပ္ရွင္ေတြၾကည့္ပါ။ ဟာသကား ေကာင္းေကာင္းေလးေတြ အမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။ ဒရာမာ ကားေတြေတာ့ မၾကည့္နဲ႔ေပါ့။ ေတာ္ၾကာေန ကိုယ္စိတ္ညစ္ရတာကတစ္မ်ိဳး.. ရုပ္ရွင္ၾကည့္လို႔ စိတ္ညစ္ရတာက တစ္မ်ိဳးနဲ႔ ေမာင္ေလး ရူးသြားပါအံုးမယ္ကြယ္။ ဟာသကားေတြ ၾကည့္ၿပီး ရီလိုက္ပါ။

ေနာက္ၿပီး ခရီးထြက္ၾကည့္ပါ။ သာမန္ပစ္စလက္ခတ္သြားလို႔ရတဲ့ Short Trip ေလးေပါ့။ ကိုယ္စိတ္ညစ္ေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ကေန ေ၀းရာတစ္ခုကို ခဏျဖစ္ျဖစ္သြားလိုက္ပါ။ လူသစ္ေတြ၊ အေတြ႔အၾကံဳသစ္ေတြမွာ ေမာင္ေလး ခဏေတာ့ ေပ်ာ္သြားမွာပါ။ ခရီးသြားရင္းနဲ႔ စိတ္ညစ္စရာကို ျပန္ေတြးၿပီး သတိရတတ္တာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ ရပါေစကြယ္။ အတင္းၾကီး ေမ့ဟာ ေမ့ဟာ ဆိုၿပီး မလုပ္နဲ႔။ စိတ္ကို လႊတ္ေပးထားလိုက္။ သူဘယ္ေလာက္ထြက္သြားႏိုင္မလဲ ၾကည့္ၾကေသးတာေပါ့။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ေမ်ာေနတဲ့စိတ္က ကိုယ္မွာ လာကပ္ရတာပဲေလ။ ဗိုက္ဆာရင္ ပိုေတာင္ဆိုးေသးတာ ေမာင္ေလးရဲ႕။ ၾကာၾကာစိတ္မညစ္ႏိုင္ပါဘူး။ လူဆိုတာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္သာ အခ်စ္ဆံုးမို႔ ကိုယ္တိုင္ ထိခိုက္ရမွာကိုေတာ့ လူတိုင္းမလိုလားၾကဘူး မဟုတ္လား ေမာင္ေလးရဲ႕။

ေမာင္ေလးမွာ ၀ါသနာတစ္ခုခုရွိသလား။ ရွိတယ္ဆိုရင္ေတာ့ သိပ္ေကာင္းတာေပါ့။ စိတ္ညစ္ေနခ်ိန္မွာ ကိုယ္၀ါသနာ ပါရာေလးေတြကို လုပ္တာကလည္း ညစ္ေနတဲ့ စိတ္ကို ျပန္သန္႔ေစပါတယ္။ ဂစ္တာတီးတာ ၊ သီခ်င္းဆိုတာ၊ စာဖတ္တာ၊ ေဘာလံုးကန္တာ၊ ပန္းခ်ီဆြဲတာ.. စသျဖင့္ ကိုယ္၀ါသနာ ပါရာထဲက တစ္ခုခုကို လုပ္ေပါ့။ လုပ္ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ စိတ္ညစ္ေစတဲ့ ကိစၥကို ခဏေတာ့ ေမ့ထားႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။

လူတိုင္းကေတာ့ ဘ၀မွာ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု စိတ္ညစ္ေနၾကရမွာပဲ ေမာင္ေလး။ ဒီေန႔မွာ ဒီကိစၥနဲ႔ စိတ္ညစ္ရသလို၊ ေနာက္ေန႔မွာ ေနာက္ကိစၥနဲ႔ စိတ္ညစ္ရအံုးမွာပဲ။ လူရယ္လို႔ျဖစ္လာၿပီးကတည္းက ဒုကၡေတြ၊ သုခေတြ ၾကံဳရမွာပဲ။ မေၾကာက္ပါနဲ႔ ရဲရဲၾကီးသာ ရင္ဆိုင္လိုက္ပါကြယ္။ စိတ္ညစ္စရာေတြက ၾကာၾကာမခံတတ္ပါဘူး။ အလြန္ဆံုး တစ္လေပါ့။ ေနာက္ၿပီး စိတ္ညစ္ေနပါတယ္ဆိုတာကို ဖံုးမထားနဲ႔။ စိတ္ညစ္ေနတဲ့အတိုင္း သတၱိရွိရွိသာ ေနလိုက္။ သတၱိရွိရွိရင္ဆိုင္လိုက္။ သိပ္မၾကာခင္ ညစ္ေနတဲ့စိတ္က ကိုယ့္ဆီကေန ထြက္ေျပးသြားလိမ့္မယ္။

ေျပာစရာရွိတာ ေျပာလိုက္၊ သြားစရာရွိတာ သြားလိုက္၊ ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ္ျပန္ေခ်ာ့လိုက္၊ သတိၱိနဲ႔ ေနထိုင္လိုက္။

ဘ၀ဟာ ေနတတ္ရင္ ေက်နပ္စရာပါကြယ္။ တစ္ခါစိတ္ညစ္ၿပီးရင္ တစ္ခါ ပိုရင့္က်က္တာမို႔… စိတ္ညစ္တာကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး လက္ခံဖို႔ မမေျပာခ်င္ပါတယ္။

ဒါပါပဲ ေမာင္ေလးေရ.. ကိစၥရွိရင္ မမဆီကို ဖုန္းဆက္ပါ။ မၾကာခဏ စကားေျပာၾကတာေပါ့။

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္

မမ

Letter to My Little Brother – 2

ေမာင္ေလးသို႔ ေပးစာ (၂)

 

ေမာင္ေလးေရ

ခုတေလာ ဘာေတြလုပ္ေနလဲကြယ္။ ရာသီဥတုကလည္း မိုးေအးေအးနဲ႔မို႔ က်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္ေနာ္။ မိုးေရထဲမွာ ထီးမပါပဲ ေလွ်ာက္သြား မေနနဲ႔အံုး.. သြားတုန္းခဏသာ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတာ… အေအးမိၿပီး ဖ်ားရင္ေတာ့ မလြယ္ဘူး ေမာင္ေလးရဲ႕။ ေျပာသာ ေျပာရတာ ရန္ကုန္မိုးကလည္း လြန္လြန္းအားႀကီးပါတယ္။ မမေတာင္ ရန္ကုန္ေရာက္တာ (၁၀) ႏွစ္ေက်ာ္အတြင္း ဒီေလာက္ ရြာတဲ့မိုးကို ဒီတစ္ခါပဲ ေတြ႔ဖူးေသးတယ္။

ဒါနဲ႔ေမာင္ေလးလုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ေရာ အဆင္ေျပရဲ႕လား။ လက္ရွိဘ၀မွာ ေပ်ာ္ေအာင္ေနေနာ္။ ေမာင္ေလးအသက္လည္း ငယ္ေတာ့တာ မဟုတ္ဘူး။ Professional Life တစ္ခုကို မိမိရရ ဆုပ္ကိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစားေတာ့။ မမတို႔ႏိုင္ငံက ခုဆို အေျပာင္းအလဲေတြ လုပ္ေနတာ ေမာင္ေလးအျမင္ပဲေလ။ စီးပြားေရးဖြံ႔ၿဖိဳးဖို႔အတြက္ေရာ၊ တစ္ျခား လူမႈေရး ၊ ႏိုင္ငံေရးေတြအတြက္ေရာ သမာသမတ္က်တဲ့ Professional ေတြဆိုတာ လိုကို လိုလာမွာ။ ဒါေၾကာင့္ အရင္တုန္းက ေယာင္၀ါး၀ါးျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာင္ ခုခ်ိန္ကစၿပီး Professional တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ပါလို႔ မမေျပာခ်င္ပါတယ္။

Professional ဆိုလု႔ိေမာင္ေလး ေမးမွာကို ျမင္ေယာင္ေသးတယ္။ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးကို Professional လို႔ေခၚလဲေပါ့။ အဓိကကေတာ့ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့ ဘယ္လိုအသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းမ်ိဳးကို မဆို လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ သူတိုင္းက Professional ပဲေပါ့။ ပန္းရံဆရာေတြေရာ၊ သန္းရွင္းေရးသမားေတြေရာ၊ ကြန္ပ်ဴတာ ပညာရွင္ေရာ၊ အင္ဂ်င္နီယာေရာ၊ စာေရးဆရာေတြေရာ၊ စသျဖင့္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းေပါင္းစံုနဲ႔ အလုပ္လုပ္ေနသူေတြဟာ Pro ေတြပဲေပါ့ ေမာင္ေလးရယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေမာင္ေလးအေနနဲ႔ ငါသည္ အနာဂတ္မွာ ဘယ္လိုမ်ိဳး အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းခ်င္လဲဆိုတာ ခုကတည္းက ေသခ်ာလုပ္ထားဖို႔ မမ မွာထားပါရေစ။

ခုေခတ္လူငယ္ေတြက ညည္းၾကတယ္ ေမာင္ေလးေရ။ အလုပ္မရွိဘူး.. အလုပ္မရွိဘူးနဲ႔။ တစ္ကယ္က အလုပ္ေတြဆိုတာ ကုမၸဏီေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေန႔တိုင္းနီးပါးကို Vacancy ေပၚေနတာပါ။ အဲ့ဒီေနရာေတြကို ျဖည့္ဖို႔ အရည္အခ်င္းျပည့္၀သူေတြမရွိတာရယ္၊ အရည္အခ်င္းမျပည့္၀ဘူးထားအံုး၊ ခဏေလးလုပ္ၾကည့္ၿပီး အဆင္မေျပရင္ထြက္သြားခ်င္တဲ့သူရယ္ေတြပဲ မ်ားေနတာကို။ ပညာေရးစနစ္ဆိုတာကေတာ့ လူတိုင္းအျပစ္တင္ေနၾကတဲ့ အရာပဲေလ။ ဒါကုိ မမတို႔ေျပာင္းလဲလို႔မွ မရတာ။ မမတို႔ ေျပာင္းလဲႏိုင္တာက ကိုယ္ကိုတိုင္ကိုပါပဲ။ ကိုယ္စိတ္၀င္စားတဲ့၊ ေနရာက်တဲ့ အလုပ္တစ္ခုမွာ စိတ္ႏွစ္ၿပီးေတာ့ လုပ္မယ္၊ အဲ့ဒီအလုပ္ကိုလည္း ကၽြမ္းက်င္ေအာင္ေလ့လာမယ္၊ မခုိမကပ္ပဲ မွန္မွန္ကန္ကန္လုပ္မယ္ဆိုရင္ မေ၀းေတာ့တဲ့ ကာလမွာ ကိုယ္လည္း ေနရာအဆင့္တစ္ခုကို ရလာမွာေပါ့။ ခုဟာကေလ လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အလုပ္ကျဖင့္ မလုပ္ရေသးဘူး Facilities ကဘာလဲ၊ ဖယ္ရီရွိလား၊ OT ရွိလားနဲ႔ စေမးေနၾကေတာ့တာပဲ။ အလုပ္တစ္ခုမွာ ကိုယ္တတ္ထားတဲ့ ပညာ၊ ကိုယ္လုပ္ႏိုင္တဲ့ အတိုင္းအတာ၊ ကိုယ့္ရဲ႕ ေပးဆပ္ႏိုင္မႈ အေနအထားအရ ေပးထားတဲ့ ရပိုင္ခြင့္ေတြ၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြဆိုတာ ရွိပါတယ္ကြယ္။ အဲ ျမန္မာျပည္ကို တစ္ျခားႏိုင္ငံေတြနဲ႔ေတာ့ ယွဥ္လို႔မရေသးဘူးေပါ့။ ေနာက္ပိုင္းဆို ျဖစ္လာေတာ့မွာပါ။ ၂၀၁၅ ဆိုရင္ အာဆီယံေဒသတြင္းမွာ လြပ္လပ္စြာ လုပ္ကိုင္ခြင့္ေတြ ရွိလာေတာ့မယ္။ အဲ့လိုအခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံျခားက Professional ေတြ ၀င္လာတာထက္စာရင္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာ အလုပ္အကိုင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးအလိုက္ Pro ေတြ ရွိထားေတာ့ မေကာင္းဘူးလားကြယ္။ မဟုတ္ရင္ Local Context ကို ဘာမွ နားမလည္သူေတြရဲ႕ အသားလြတ္ ဆရာလုပ္တာကို ခံေနရအံုးမယ္။

ဟုိတစ္ေန႔ကေတာင္ လူငယ္ေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ မမေတြ႔ျဖစ္ေသးတယ္။ မမတို႔ ရခိုင္ဘက္ပါပဲ။ သူကေျပာတယ္ ကၽြန္ေတာ္ ေယာင္၀ါး၀ါးျဖစ္ေနတယ္ အမရယ္တဲ့။ Business Management လည္းလုပ္ခ်င္တယ္၊ လက္ရွိမွာလည္း အိုင္တီပိုင္းအတြက္ သင္တန္းေတြတက္ေနတယ္.. အလုပ္ကလည္း ၀င္ခ်င္ေနၿပီ။ ဘာလုပ္ရမယ္မွန္း မသိဘူး.. အၾကံေပးပါအံုးတဲ့။ ဟုတ္ၿပီ မမသူ႔ကိုေမးလိုက္တယ္.. Management ကဘယ္အတိုင္းအတာထိ ေရာက္ေအာင္ ေလ့လာၿပီးၿပီလဲ.. အိုင္တီက ဘယ္အတိုင္းအတာထိ ေရာက္ေအာင္ ေလ့လာၿပီးၿပီလဲ.. ကိုယ္တစ္ကယ္လုပ္ခ်င္တာက ဘာလဲလို႔။ သူကေျပာတယ္.. အိုင္တီကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခရီးေရာက္ေနၿပီတဲ့.. ၀ါသနာပါတာကလည္း အဲ့တာပါပဲတဲ့။ ဒါဆိုရင္ မမေျပာလိုက္တယ္.. အိုင္တီနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကိုယ္သင္ေနရတာမွန္သမွ်ကို စာရြက္မွာ ခ်ေရးၾကည့္.. Programming, Networking, Web Developing .. အစရွိသျဖင့္ေပါ့။ အဲ့ထဲကမွ တစ္ခုခ်င္းစီကို 1 – 5 ထိ အမွတ္ေတြ ေပးသြား.. ကိုယ္စိတ္၀င္စားတာကို အမွတ္မ်ားမ်ားေပး.. အမွတ္အမ်ားဆံုးကို ခုကတည္းက Specialize လုပ္ဖို႔ ျပင္ေပေတာ့လို႔.. မမ အၾကံေပးတာ သူ႔အတြက္ အသံုးတည့္မယ္လို႔ေတာ့ ထင္တာပဲ။ သူ အဆင္ေျပဖို႔ကိုလည္း မမေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။

ေနာက္ညီမေလး တစ္ေယာက္ရွိေသးတယ္။ သူကေတာ့ ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရး တစ္ခုလုပ္ေနတယ္။ ဆိုင္ဖြင့္ထားတယ္ေပါ့။ စေန ၊ တနဂၤေႏြပဲ အလုပ္လုပ္စရာလိုတယ္.. က်န္တဲ့ရက္ေတြမွာ အားေနလို႔ Company တစ္ခုမွ ျဖစ္ျဖစ္ အလုပ္ေလွ်ာက္မလို႔တဲ့။ သူ႔ကိုလည္း မမေမးမိတယ္.. ညီမေလး ဆိုင္က ၀င္ေငြမေကာင္းလို႔လား ဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး.. ေကာင္းတယ္.. အားေနလို႔ အလုပ္လုပ္မွာတဲ့.. ဒါဆိုရင္ မမအၾကံေပးမယ္လို႔.. Language တစ္ခုခုကို ပိုင္ေအာင္လုပ္ ၊ Management နဲ႔ ဆိုင္တဲ့ သင္တန္းကိုတက္.. တစ္ဘက္ကလည္း ၀င္ေငြရတဲ့ စီးပြားေရး တစ္ခုရွိတယ္။ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ နည္းနည္း ဖိဖိစီးစီးႀကိဳးစားလိုက္ရင္ ညီမေလး Level တက္လာမွာလို႔.. စီးပြားေရးကို ပညာနဲ႔ေရာ အရင္းအႏွီးနဲ႔ေရာ ခ်ဲ႕လို႔ရတယ္လို႔… ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း ဟုတ္သားေနာ္လို႔ ျဖစ္သြားၿပီး သင္တန္းေတြ တက္မယ္ ျဖစ္သြားျပန္ေရာ။ မမေျပာခ်င္တာက ကိုယ့္ရဲ႕ Professional Life အျပင္ အဲ့တာကို ပိုၿပီး ေတာက္ပေအာင္လုပ္မယ့္ အေထာက္အပံ့ေတြလည္း ရွိေနေစခ်င္တာပါ။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က လွတာေတာ့ လွတယ္.. ဒါေပမယ့္ သူနဲ႔ လိုက္မယ့္ အ၀တ္အစားေတြ၊ ဖက္ရွင္စတိုင္ေတြပါ ထပ္ထည့္လိုက္ရင္ သူ႔ တစ္ကယ့္ကို အမိုက္စား ျဖစ္သြားတဲ့ သေဘာမ်ိဳးပဲေပါ့။

ေျပာရင္းဆိုရင္းနဲ႔ ေမာင္ေလး စိတ္ထဲမွာ ေတြးေနမယ့္ အရာေလး တစ္ခုကို မမသတိထားမိျပန္ပါၿပီ။ တစ္ကယ့္ကို ေၾကးစားလူသတ္သမားေတြကိုေရာ Professional ေခၚမလားလို႔ ေမာင္ေလးေတြးေနတယ္ မဟုတ္လား။ ဒါကေတာ့ ဒီလိုရွိတယ္ ေမာင္ေလးရယ္.. အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ လုပ္မယ္ဆိုရင္ Professional ပါပဲတဲ့.. ။ လူသတ္သမားက ႏိုင္ငံ့ေတာ္ရန္သူလိုမ်ိဳးလူကို လိုက္လံေခ်မႈန္းတယ္ဆိုရင္ ဒါက သူ႔ရဲ႕ Professional ပီသမႈပဲ။ သမိုင္းထဲမွာ ငတက္ၿပားတို႔ ၊ ေရာ္ဘင္ဟုတို႔ဆိုတာ Pro သူခိုးေတြေပါ့။ အံမယ္ စာဖတ္ၿပီး ၿပံဳးမေနနဲ႔အံုးေလ။ ဒီေတာ့ သူ႔ရဲ႕ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း လုပ္ရပ္ဟာ လူေတြကို ဘယ္ေလာက္ အက်ိဳးျပဳလဲ ဆိုတဲ့ အေပၚမွာလည္း Pro ပီသ/ မပီသကို တိုင္းတာပါေသးတယ္တဲ့။

အမရဲ႕ ဆရာ တစ္ေယာက္က အမကို ေမဖူးတယ္ ။ Professional နဲ႔ Genius ဘာကြာလဲ သိလားတဲ့။ ႏွစ္ေယာက္လံုးကေတာ့ တတ္တဲ့ ပညာနဲ႔ အသက္ေမြးၾကတာပဲ။ ဘာကြာလဲတဲ့။ အမလည္း မသိဘူးလို႔ မေျပာခ်င္ဘူး.. ေလွ်ာက္ေျဖတာေပါ့။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ Attitude (စိတ္ေနသေဘာထား) လားဆရာ လို႔ေမးေတာ့ သူက နည္းနည္းလက္ခံတယ္။ ဒါေပမယ့္ အတိအက်လည္း မဟုတ္ျပန္ပါဘူးတဲ့။ အဓိက ကြာတာက Emotion (စိတ္ခံစားခ်က္) ပါတဲ့။ Professional က စိတ္ခံစားခ်က္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ဦးစားမေပးဘူးတဲ့။ လုပ္ရမယ္ဆိုရင္ တာ၀န္ေက်တဲ့အထိ လုပ္ကို လုပ္တယ္ … ။ အိမ္မွာပဲ ျပသနာျဖစ္ျဖစ္.. ရည္းစားနဲ႔ပဲ ျပသနာျဖစ္ျဖစ္.. ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ Personal နဲ႔ Business ကို ခြဲထားတယ္။ ဒါမွ အလုပ္မွာ ေအာင္ျမင္ၿပီး အသက္ထက္ဆံုး ရပ္တည္သြားႏိုင္တာေပါ့တဲ့။ သူက ဥပမာေတာင္ ေပးသြားေသးတယ္.. ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ Genius ျဖစ္ၿပီး ၊ ဦးသန္းေရႊသည္ Professional တဲ့။ ဟုတ္ မဟုတ္ေတာ့ ေမာင္ေလး စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့ကြယ္။

ဒါေၾကာင့္ ေမာင္ေလးေရ.. ကိုယ္လက္ရွိလုပ္ေနတာေတြကို တန္ဘိုးထားပါ။ တစ္ခုခုကို ကၽြမ္းက်င္ေအာင္ စိတ္ႏွစ္ၿပီး လုပ္ပါ။ မမေတာင္ အသက္ (၂၆) က်မွ ငါ ဘာကို ၀ါသနာပါတယ္ဆိုတာ ေတြ႔သြားတာ။ ေမာင္ေလးက ငယ္ပါေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေငြေနာက္ခ်ည္းပဲလည္း မလိုက္နဲ႔အံုးေနာ္။ Professional ျဖစ္လာရင္ ေငြက ကိုယ့္ေနာက္ကို လိုက္လာမွာ ေမာင္ေလးရဲ႕။ စိတ္သေဘာထားကို မွန္ေအာင္ေနပါ။ အလုပ္ကို ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းေအာင္လုပ္ပါ၊ ရိုးသားပါ၊ ႏွိမ့္ခ်ပါ၊ ဒါေတြကေတာ့ Pro တစ္ေယာက္မွာ ရွိသင့္တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြပဲေလ ေနာ္။ စီးပြားေရးေတြ ဒီထက္မက ပြင့္လာတဲ့ တစ္ေန႔မွာ မမတို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ အဖြဲ႔အစည္းေတြရဲ႕ ဦးေဆာင္သူ ေနရာမွာ ရွိေနတာကို မမ စိတ္ကူးယဥ္ၾကည့္ေနတယ္။

မမလည္း ၾကိဳးစားေနတယ္။ ေမာင္ေလးလည္း ၾကိဳးစားပါ။

က်န္းမာေရးလည္း ဂရုစိုက္ေနာ္။

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္

မမ

Letter to My Little Brother – (1)

ေမာင္ေလးသို႔ ေပးစာ – (၁)

ေမာင္ေလးေရ…

ေနလို႔ေကာင္းရဲ႕လား။ တစ္ေန႔နဲ႔ တစ္ေန႔ မတူညီမႈေတြၾကားမွာ ေနထိုင္ရတာဟာ ခက္ခဲေပမယ့္ ရသေတာ့ ေျမာက္ပါတယ္ကြယ္။ ဒီမတူညီမႈေတြ ၾကားကပဲ အေတြ႕အႀကံဳေတြ၊ သင္ခန္းစာေတြ ရလာၿပီး ၊ ပိုသိ ပိုတတ္ေအာင္ မမတို႔ သင္ယူၾကရတာပဲေလ။ ဒီအခက္အခဲေတြကပဲ ခြန္အားေတြကို ျဖစ္ေစၿပီး ေန႔သစ္ေတြကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနေစတာ မဟုတ္လား။ ေမာင္ေလးက လူေတာ္ေလး တစ္ေယာက္ပဲကြယ္။ တစ္ခါ တစ္ေလ အားငယ္တတ္တဲ့ ေမာင္ေလးကို မမက အားေပးခ်င္ရံုသက္သက္ပါ။ ဒီေန႔ မမရဲ႕ အေတြ႕အႀကံဳေလး တစ္ခုကို ေမာင္ေလးကို ေျပာျပခ်င္လို႔ ဒီစာကို ေရးလိုက္ရတာပါ။

ေမာင္ေလး သိတဲ့အတိုင္းပဲေလ။ ဟိုေန႔က မမ မႏၱေလးကို သြားလိုက္တယ္ မဟုတ္လား။ ျပည္တြင္းမွာ သြားရတဲ့ ပထမဆံုး ေလေၾကာင္းခရီးဆိုေတာ့ မမစိတ္ေတြ သိပ္ကိုလႈပ္ရွားေနခဲ့တာ ညအိပ္မေပ်ာ္တဲ့အထိေပါ့။ ျပည္တြင္းေလေၾကာင္းလိုင္းေတြရဲ႕ သတင္းကလည္း ပါးစပ္ေျပာေတြနဲ႔ ေမႊးေနခဲ့တာကိုး။ အဲ့ဒီေန႔က မနက္ ၆ း ၁၅ ေလယာဥ္စီးရမွာဆိုေတာ့ Check In မီေအာင္ တစ္နာရီေလာက္ ေစာေရာက္ေနဖို႔လိုတယ္ေလ။ ဒီေတာ့ မနက္ ၅း၁၅ ေလာက္ေရာက္ေအာင္ သြားဖို႔ ျပင္ဆင္ရတာေပါ့။ အိပ္လို႔ကလည္း ေပ်ာ္တစ္ခ်က္၊ မေပ်ာ္တစ္ခ်က္ဆိုေတာ့ မနက္ (၄) နာရီေလာက္ကတည္းက ႏိုးေနၿပီး ျပင္ဆင္စရာေလးေတြ ျပင္ဆင္ရတာေပါ့။ ေန႔ခ်င္းျပန္ခရီးဆိုေတာ့ ယူစရာကလည္း Laptop တစ္လံုးနဲ႔ မမလြယ္ေနက် အိတ္တစ္လံုးပဲ ပါတာဆိုေတာ့ ဗာဟီရ မမ်ားလွပါဘူး။

ျပသနာကေတာ့ မမအိမ္က ထြက္တဲ့အခ်ိန္ေပ့ါ။ မနက္ (၄) နာရီခြဲမွာ အိမ္ကထြက္ေပမယ့္ ျခံတံခါးက အဲ့အခ်ိန္မွ မဖြင့္ေသးတာႀကီးကို။ အိမ္ရွင္ေတြကိုလည္း ခရီးသြားမယ့္အေၾကာင္း ၾကိဳမေျပာထားမိဘူးေလ။ သူတို႔ကိုထခိုင္းရမွာလည္း အားနာေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ငယ္ငယ္တုန္းက လုပ္ေနက် အက်င့္ေတြ ျပန္ေပၚလာရေတာ့တာပါပဲ။ မိန္းကေလး ျဖစ္တဲ့ မမတစ္ေယာက္ ျခံေက်ာ္တက္မိမယ္လို႔ ေမာင္ေလး ေတြးလို႔မွ ထားရဲ႕လား။ မတတ္ႏိုင္ဘူး ေမာင္ေလးရဲ႕။ အေျခအေနနဲ႔ အခ်ိန္အခါကိုၾကည့္ၿပီး လိုသလို အသံုးခ်ရတာပါပဲ။ မိန္းကေလး မဆန္လိုက္တာလို႔ေတာ့ မေျပာပါနဲ႔ကြယ္။ မိန္းကေလး ဆန္လြန္းတာက တစ္ခါ တစ္ေလေတာ့လည္း အလုပ္မွာ ေႏွာင့္ေႏွးမႈေတြကို ျဖစ္ေစတယ္ေလ။ တစ္ခါ တစ္ေလ တစ္ခ်ိဳ႕မိန္းကေလးေတြကို မမ အားမရဘူး။ အရာရာမွာ ေႏွာင့္ေႏွးလို႔ မျဖစ္သလို၊ တစ္ျခားသူေတြကိုလည္း အားကိုးလို႔ မရဘူးေလ။ ခုလို ျမန္ဆန္ေနတဲ့ ေခတ္ၾကီးမွာ တစ္ျခားသူေတြကို အားကိုးဖို႔ဆိုတာက ပိုလို႔ေတာင္ မျဖစ္ႏိုင္ေသးတယ္။ အေဖာ္ပါမွ လုပ္မယ္၊ သြားမယ္၊ လာမယ္ ဆိုတဲ့မမတို႔ ျမန္မာမိန္းကေလးေတြရဲ႕ အက်င့္ကို နည္းနည္းေတာ့ ေဖ်ာက္ထားသင့္ ေဖ်ာက္ထားရမယ္။ တစ္ကယ့္ကို သတၱိရွိၿပီး ၊ သြက္လက္တဲ့ မိန္းကေလးေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ေၾကာက္စိတ္ေလးေတြကိုလည္း ေဖ်ာက္ထားရမယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕မိန္းကေလးေတြ ရွိေသးတယ္။ အိမ္က တစ္ေယာက္ေယာက္ပါမွ ခရီးသြားတာမ်ိဳးေတြ၊ အိမ္က လိုက္ပို႔မွ သြားရဲ လာရဲေတြ။ ဒါကေတာ့ မိဘေတြရဲ႕ ပ်ိဳးေထာင္မႈေတြနဲ႔လည္း ဆိုင္ပါတယ္ေလ။ တစ္ခ်ိဳ႕မိဘေတြက်ေတာ့လည္း တမင္တကာကို သူတို႔ပါမွ လုပ္ရဲ ကိုင္ရဲ သြားလာရဲတာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာေအာင္ သားသမီးေတြကို ပ်ိဳးေထာင္ထားတတ္ၾကေသးတယ္ မဟုတ္လား။ မမအထင္ကေတာ့ မိဘေတြဆိုတာ သားသမီးေတြကို သူတို႔မရွိလည္း အရာရာကို ရင္ဆိုင္ရဲေအာင္ ၊ ဆံုးျဖတ္ရဲေအာင္ ေလ့က်င့္ထားသင့္တယ္လို႔။

ကဲထားပါေတာ့ေလ မမအေၾကာင္းပဲ ဆက္ေျပာျပပါ့မယ္။

အဲ့ေန႔က ျပည္လမ္းမၾကီးေပၚကို ထြက္ေတာ့လည္း ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းရယ္။ မနက္ လင္းအားႀကီးဆိုေတာ့ တကၠစီလည္း ရွားတာေပါ့ ေမာင္ေလးရယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ကိုေတာ့ မမ နည္းနည္း သတိထားရတာေပါ့။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အေျခအေနအရ ကိုယ့္ကို တစ္မ်ိဳးထင္မွာလည္း ေၾကာက္ရေသးတယ္ေလ။ ကိုယ့္ရဲ႕ အမူအရာ ၊ အေနအထိုင္ေတြကိုက အစ တစ္ပါးသူ အျမင္မမွားေစေအာင္ေတာ့ ျပင္ဆင္ထားရတာေပါ့။ တကၠစီသမားေတြကလည္း ဂြက်ပါတယ္ ေမာင္ေလးရယ္။ စိုက္ပ်ိဳးေရးနဲ႔ ေလယာဥ္ကြင္းကို (၅၀၀၀)ေတာင္ ေတာင္းတယ္။ ေန႔ခင္းဘက္ ကားက်ပ္ခ်ိန္ေတြမွာ အဲ့ဒီေစ်းေတာင္းတာကို မမ မေျပာလိုေပမယ့္ ခုလို ကားရွင္းတဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ေတာင္းတာကေတာ့ လြန္လြန္းအားႀကီးတယ္ေလ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း သေဘာေကာင္းတဲ့ တကၠစီသမားနဲ႔ ေတြ႔ၿပီး (၃၅၀၀) နဲ႔ေလဆိပ္ကို ေရာက္လာတာေပါ့။ အဲ့ဒီေနရာမွာ မမေျပာခ်င္တာ ရွိေသးတယ္။ အဓိက ကေတာ့ ေမာင္ေလးတို႔ေယာက်ၤားေတြကိုေပါ့။ ဒီေခတ္က အရင္ေခတ္ကလို မဟုတ္ေတာ့ဘူး ေမာင္ေလးရဲ႕။ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ စီးပြားေရး ၊ လူမႈေရး ၊ ႏိုင္ငံေရး အခင္းအက်င္းမွာ တို႔ေတြလည္း လိုက္ေျပာင္းလဲေနၾကရတာပဲေလ။ အဲ့ေတာ့ ညနက္သန္းေခါင္မွာ လမ္းေပၚမွာ ေတြ႔တဲ့ မိန္းကေလးတိုင္းကို အေတြးတစ္မ်ိဳးနဲ႔ မေတြးေစခ်င္ဘူး။ ခုဆို ေကာင္းရာ ေကာင္းေၾကာင္း အလုပ္ကိစၥေတြနဲ႔ မမတို႔လို အိမ္ျပန္ေနာက္က်သူေတြ၊ မနက္လင္းအားႀကီး (၄) နာရီေလာက္မ်ိဳးမွာ သြားလာေရးအတြက္ လမ္းေပၚမွာ တကၠစီထြက္ငွား ရသူေတြ ရွိလာေနၾကၿပီ။ မိန္းကေလးေတြလည္း ေယာက်ၤားေလးေတြလို တန္းတူ အလုပ္လုပ္လာ ၾကရပါၿပီ။ မွန္မွန္ကန္ကန္ ေျပာဆိုဆက္ဆံတာမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ တစ္ျခား ေယာက်ၤားေလးေတြ အဲ့လို အျမင္ေတြ ရွိေနတုန္းပဲ ဆိုရင္ေတာင္ ေမာင္ေလးကေတာ့ မပါပါ ေစနဲ႔ကြယ္။ ေမာင္ေလးသာ ညဘက္ေတြမွာ ေတြ႔ရတဲ့ မိန္းကေလးမ်ိဳးကို အျမင္တစ္မ်ိဳးနဲ႔ ျမင္ေနမွာဆိုရင္ေတာ့ မမလည္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရလိမ့္မယ္။

အမွန္ေတာ့ အဲ့လိုမိန္းကေလးမ်ိဳးကို မွားတယ္လို႔လည္း မမက မဆိုခ်င္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံရဲ႕ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး အေျခအေနေတြေၾကာင့္လည္း သူတို႔ခမ်ာ ဒီလိုမ်ိဳး ျဖစ္ေနၾကရရွာတာပါ။ မေကာင္းတဲ့ မိန္းမေတြလို႔လည္း သူတို႔ကို မမက နာမည္ မတပ္ခ်င္ပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဒါကလည္း သူတို႔ရဲ႕ အလုပ္ပဲကို။ အမ်ိဳးသမီးေတြကို ကာကြယ္ဖို႔ အခြင့္အေရးေတြ၊ ဥပေဒေတြ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ခုိင္မာလာမယ္လို႔ေတာ့ မမက ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ အဲ့လို မိန္းကေလးေတြအတြက္ ပိုၿပီးေတာ့ စနစ္က်တဲ့ ဥပေဒေတြ ရွိလာေအာင္ တာ၀န္ရွိသူတစ္ခ်ိဳ႕လည္း လုပ္ေနၾကတာပဲ မဟုတ္လား။

ကဲပါ ေမာင္ေလးေရ ေလယာဥ္ကြင္းေရာက္တဲ့ အေတြ႔အႀကံဳေလးကို မမ ဆက္ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။ ျမန္မာေတြ စည္းကမ္းပိုင္းမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္လိုေသးတာကို ေတြ႔ရတုန္းပါပဲ ေမာင္ေလးေရ။ Check In အတြက္ တန္းစီတာမ်ိဳးလည္း မရွိၾကဘူး။ သူမ်ားေရွ႕ကေန အတင္းကို ေက်ာ္တက္ၿပီး Check In ၀င္ေတာ့တာပါပဲ။ တစ္ခါ တစ္ေလ သူမ်ားေတြ Check In ေနခ်ိန္မွာေတာင္ အတင္းကိုသြားၿပီး လက္မွတ္တျပျပနဲ႔ လုပ္ေနတတ္ၾကေသးတာ။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ လူႀကီးေတြေပါ့။ လူငယ္ေတြကလည္း အတၱနည္းေသးလို႔လား မသိပါဘူး။ အတင္းေက်ာ္တက္တာမ်ိဳးေတြ သိပ္မေတြ႔ရဘူး။ ကိုယ့္ေရွ႕မွာ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ေက်ာ္တတ္သြားၾကေပမယ့္ မမကေတာ့ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္ဖို႔ကို စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ပဲ ေစာင့္လိုက္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ စကားစပ္လို႔ ေမာင္ေလး မေမးခင္ ေျပာရအံုးမယ္။ မမက Golden Myanmar Airline နဲ႔ သြားတာကို။ အဲ့ေလေၾကာင္းကို ေမာင္ေလးတို႔လည္း စီးၾကဖို႔ မမတိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။ ၀န္ေဆာင္မႈလည္း မဆိုးဘူး။ ေလယာဥ္မယ္ေလးေတြကလည္း သိပ္ေခ်ာတယ္။ အေျပာခ်ိဳခ်ိဳ၊ အၿပံဳးခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ ခရီးသည္ေတြကို စိတ္ခ်မ္းသာေစပါတယ္။ ေလယာဥ္စီးရတာကေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသြားသလိုမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ဒုတ္ဒုတ္ ဒုတ္ဒုတ္နဲ႔ လမ္းၾကမ္းမွာ ကားစီးေနရသလိုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဆင္ေတာ့ ေျပပါတယ္ကြယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ မပင့္ တစ္ေယာက္ မႏၱေလးကို ေလယာဥ္ပ်ံနဲ႔ ေရာက္သြားေလသတည္းေပါ့။

ကဲေမာင္ေလးေရ စာလည္း ေတာ္ေတာ္ရွည္သြားၿပီ။ ေနာက္မ်ားမွပဲ တစ္ျခားအေၾကာင္းေတြကို မမဆက္ေျပာျပအံုးမယ္ေနာ္။ မမရဲ႕ စာကို ဖတ္ရတာ ေမာင္ေလး ပ်င္းမ်ားသြားၿပီလား။ က်န္းမာေရးကိုလည္း ဂရုစိုက္ပါ။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း ဂရုစိုက္ပါေနာ္။

 

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္

မမ

တစ္ေထာင္တန္ေလး တစ္ရြက္

ည (၁၁) နာရီေလာက္ဆို သူ႔ဆီက မက္ေဆ့ေလးေတြ ေရာက္ေရာက္လာတတ္တယ္ ။ “အိပ္ေနၿပီလား” ၊ “ေကာင္းေသာ ညေလးပါခင္ဗ်ာ” အဲ့လို အဲ့လို အစခ်ီထားတဲ့ မက္ေဆ့ေလးေတြေပါ့။ တစ္ကယ္ဆို ကၽြန္မအတြက္ ည (၁၁) နာရီဆိုတာ အိပ္ဖို႔ သိပ္ေစာေနေသးမွန္း သူမသိတာလည္း မဟုတ္။ အဲ့လို မက္ေဆ့ေလးပို႔တာကေန အစခ်ီၿပီး အျပန္အလွန္ စကားေတြ ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့ ညေပါင္းလည္း မနည္းေတာ့ဘူးပဲ။ တစ္ခါ တစ္ေလ ဖုန္းနဲ႔ ၊ တစ္ခါ တစ္ေလ ဂ်ီေတာ့ေပၚမွာ ၊ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လဲ ေဖ့စ္ဘုတ္ထဲမွာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ရက္ေတြၾကာလာေတာ့ ည (၁၁) နာရီေလာက္ဆို ကၽြန္မ သူပို႔လာမယ့္ စာေလးေတြကို ေမွ်ာ္တတ္လာတယ္ေလ။

သူက ကၽြန္မထက္ အသက္နည္းနည္းပိုၾကီးတယ္ ။ ရီစရာေကာင္းတာ တစ္ခုက သူနဲ႔ကၽြန္မက ဖုန္းထဲမွာ စကားေျပာရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၊ အင္တာနက္ေပၚမွာ စကားေျပာရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ပိုၿပီးရင္းႏွီးပြင့္လင္းၾကေပမယ့္ အျပင္မွွာေတြ႔ျဖစ္ၾကရင္ေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ နည္းနည္းရွိန္ၿပီး ရွက္သလိုျဖစ္ေနတတ္ၾကတယ္။ အျပင္မွာေတြ႔ၿပီး လမ္းခြဲ.. ညဘက္ေရာက္လာေတာ့ ပံုမွန္အတိုင္းလည္း စကားေျပာေရာ ေန႔လည္က မေျပာျဖစ္ခဲ့ဘူး သိလား ဆိုၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အခ်ိန္အၾကာႀကီးစကားေတြ ျပန္ျပန္ေျပာျဖစ္ၾကတာလည္း ခဏ ခဏ ပါပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ရက္ေတြမွာကို ကၽြန္မနဲ႔တူတူညစာလိုက္စားတယ္ ။ တစ္ခါတစ္ေလမွာ ကၽြန္မကို လက္ေဆာင္ေလးေတြလည္း ေပးတတ္ေသးတယ္။ ဘယ္လိုသေဘာလဲလို႔ ကၽြန္မကေမးေတာ့ “ကၽြန္ေတာ္က ညိဳ႕ကို ေလးစားခ်စ္ခင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ” တဲ့။ ဟင္.. ဘယ္လိုၾကီးလည္းကြယ္။

ေယာက်ၤားေတြ ေျပာတတ္တဲ့ စကားရွိတယ္။ “မိန္းကေလးေတြက သူတို႔ကို ခ်စ္ေနတဲ့ ေယာက်ၤားေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြေပးၿပီး ၾကိဳးရွည္ရွည္နဲ႔ လံထားတတ္သတဲ့” ေလ။ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ အျဖစ္ကို ရွင္တို႔ အျပည့္အ၀ နားလည္လို႔လားကြယ္။ မိန္းမတစ္ေယာက္မွာ ေယာာက်ၤားတစ္ေယာက္ထက္ကို ပိုၿပီးေတာ့ ေပးဆပ္ရတာေတြရွိတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ဆိုတဲ့ အေငြ႔အသက္ေတြကလည္း မိန္းမကို အလိုအေလ်ာက္ျပဳျပင္တတ္ၾကေသးတယ္။

ရည္းစားထည္လဲတြဲတဲ့ ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ကို ပတ္၀န္းက်င္က ေျပာဆိုရံုေလာက္သာ ျဖစ္တတ္ၾကေပမယ့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အဖို႔ေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလမွာ ၀ိုင္းပယ္ထားျခင္းကို ခံရေကာင္း ခံရႏိုင္ေသးတယ္ေလ။ ကၽြန္မတို႔ ဒီဘက္ေခတ္မွာေတာ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက ပိုၿပီးပြင့္လင္းလာလို႔ ေျပာဆိုတာေတြ ေလ်ာ့သြားၾကေပမယ့္ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ မသိစိတ္မွာ ဒါၾကီးက အရိုးစြဲေနတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ေယာက်ၤားသားေတြကို နားလည္ေစခ်င္ေသးတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မတို႔ မိန္းကေလးေတြ မူတာ မဟုတ္ရပါဘူးကြယ္။ အေရြးမွားမွာ စိုးလို႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကရတာပါ။

Man Aung, We dare to hope for our Future!

Beach at Man Aung Island

ငယ္ငယ္တုန္းက ကၽြန္မ စိတ္ကူးယဥ္ဖူးတာေလး တစ္ခုရွိတယ္ ။ “မာန္ေအာင္ကၽြန္းသာ စင္ကာပူလို ျဖစ္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ” ဆိုၿပီး စိတ္ကူး ယဥ္ခဲ့တာေပါ့ ။ ဟိုးေရွးရွးတုန္းက မာန္ေအာင္ကၽြန္းမွာ ေလယာဥ္ကြင္းလည္းရွိတယ္။ စမံုတဲ ေလယာဥ္ကြင္းဆိုတာ ခုေတာင္ ေလယာဥ္အေဆာက္အဦးေဟာင္းၾကီး ရွိေသးတယ္ ထင္တယ္။ ေလယာဥ္ေျပးလမ္းကေတာ့ ရြာေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီေပါ့။

လက္ရွိအေျခအေနမွာေတာ့ မာန္ေအာင္က လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး ခက္ခဲၿပီး ၊ ရခိုင္ျပည္နယ္က တစ္ျခားၿမိဳ႕ေတြနဲ႔လည္း အဆက္အသြယ္ သိပ္မရွိတဲ့ၿမိဳ႕ကေလးပါ။ အလြယ္ကူဆံုးလမ္းေၾကာင္းကေတာ့ မာန္ေအာင္ကေန ေတာင္ကုတ္ကို သေဘၤာနဲ႔လာမယ္.. ၿပီးရင္ ေတာင္ကုတ္ကေန ရန္ကုန္ကို လာမယ္ ။ ဒါေၾကာင့္ ရခိုင္ျပည္နယ္ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ စစ္ေတြဟာ မာန္ေအာင္အတြက္ကေတာ့ သိပ္အေရးမပါလွဘူး ။ တကၠသိုလ္ေတြ တက္ၾကရင္လည္း အေ၀းသင္သမားေတြေလာက္သာ စစ္ေတြတကၠသိုလ္မွာ တက္ၾကၿပီး တစ္ျခား Day သမားေတြကေတာ့ ရန္ကုန္ကို မျဖစ္ ျဖစ္တဲ့နည္းန႔ဲ ေျပာင္းၾကတာမ်ားတယ္။ အဓိက အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ သေဘၤာခရီးကို အၾကာၾကီး မစီးခ်င္တာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ခုေနာက္ပိုင္းမွသာ လွ်ပ္ေျပးယာဥ္ေတြ မ်ားလာလို႔ တစ္ညပဲ အိပ္ရေတာ့တာ။ ကၽြန္မငယ္ငယ္တုန္းကဆို စစ္ေတြကို သေဘၤာနဲ႔သြားရင္ လမ္းမွာ (၃) ည အိပ္ရတယ္ရွင့္ ။ မုန္းတိုင္းရာသီမွာမ်ား သြားမိရင္ ပင္လယ္ထဲမွာ လိႈင္းၾကီး ေလွၾကီးနဲ႔ ပက္လက္ေမ်ာရေသးတယ္။

ေနာက္တစ္ခ်က္ေျပာခ်င္တာက ရန္ကုန္ကို လာရတဲ့ ခရီးကိုပါ။ ေတာင္ကုတ္ – ရန္ကုန္ကားလမ္းဟာ ေညာင္က်ိဳးထိ ေတာ္ေတာ္ ပ်က္စီးၾကမ္းတမ္းပါတယ္။ ရခိုင္ျပည္နယ္ဘက္ အျခမ္းကိုရွင္။ ေညာင္က်ိဳးဆိုတာက ရခိုင္ရိုးမေတာင္ေပၚမွာရွိတဲ့ ပန္းေတာင္းၿမိဳ႕နယ္အပိုင္ ယာဥ္ခဏရပ္တဲ့ ေနရာပါ။ ပန္းေတာင္းကေန ရန္ကုန္ကို လာတဲ့ဘက္အျခမ္းကေတာ့ လမ္း အတန္ အသင့္ေကာင္းပါတယ္။ ရခိုင္ရိုးမ ကားလမ္းဟာ အေကြ႕အေကာက္ ၊ အတက္ အဆင္း တစ္အားကို ၾကမ္းပါတယ္။ ကၽြန္မ ရန္ကုန္မွာ ေနျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းက အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ကားစီးရမွာ ေၾကာက္လို႔ပါ။ ဒါဆို မာန္ေအာင္မွာက်ေတာ့ ဘာလို႔ မေနသလဲလို႔ ေမးစရာရွိပါတယ္။ တိုးတက္ဖို႔လမ္းစ မရွိလို႔႔ပါ။ ဘ၀မွာ ကၽြန္မ အေတာင့္တဆံုးတစ္ခုကို ေျပာပါဆိုရင္ မာန္ေအာင္မွာ ေလယာဥ္ကြင္းရွိဖို႔ကလည္း တစ္ခု အပါအ၀င္ပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔ ေတာင္ကုတ္ – ရန္ကုန္ကို စီးရတဲ့ ကားလမ္းက ၾကမ္းရံုတင္ မကပါဘူး.. ကားေတြကလည္း ကုန္ + လူ ေရာတင္တာေၾကာင့္ အနံ႔အင္မတန္ ဆိုးပါတယ္။ ေလအိတ္ကားဆိုတာက တစ္ဂိတ္မွာ အလြန္ဆံုး (၂) စီးေလာက္ပဲ ရွိတာေၾကာင့္ ခရီးသြား ဦးေရနဲ႔ စာရင္ မေလာက္ငဘူးေပါ့ရွင္။

ေတာင္ကတံုးေတြနဲ႔ တံငါသည္ဓါတ္ပံုေတြဟာ အင္းေလးအတြက္ နိမိတ္မေကာင္းဘူး

 

ကတံုးျဖစ္ေနတဲ့ ေတာင္တန္းေတြနဲ႔ ငါးရွာေနတဲ့ ပံုေတြကို ေနရာတကာမွာ ေတြ႔ေနရတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခံစားရတယ္။ ဒါေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ နိမိတ္မေကာင္းဘူး။ သစ္ပင္မရွိတဲ့ေတာင္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၀မ္းနည္းရတယ္။ ငါးရွာေနတဲ့ ပံုေတြကိုၾကည့္ၿပီး တစ္သက္လံုးငါးပဲ ရွာစားရေတာ့မယ့္အတိုင္းပဲ။ အင္းေလးရဲ႕ ျပယုဂ္က ေဆာင္းနဲ႔ငါးရွာေနတဲ့ ေလွသမားေတြ မဟုတ္ဘူးလို႔ အင္းသားေတြက ကၽြန္မတို႔ကို ရင္ဖြင့္ပါတယ္။ အင္းေလးေဒသရဲ႕ ဂုဏ္ကိုေဆာင္တာဟာ ေျခေထာက္နဲ႔ေလွေလွာ္ေနတဲ့ အင္းသားေတြ ျဖစ္တယ္။ ကမၻာမွာ ေရေပၚမွာ ေနတဲ့သူ ၊ ေျခေထာက္နဲ႔ေလွေလွာ္တဲ့သူဆိုလို႔ အင္းသားေတြပဲရွိတယ္။ ဒါေတြကို ဂုဏ္ယူစရာတစ္ခုအျဖစ္နဲ႔ပဲ ကမၻာကို ျပခ်င္တယ္။ အင္းသားေတြဟာ တံငါသည္ေတြပါလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကမၻာကို မေၾကျငာခ်င္ဘူးဆိုတဲ့ ရင္ဖြင့္သံေတြကို အင္းသားလူငယ္ေတြနဲ႔ လူၾကီးေတြက ကၽြန္မတို႔ကို ရင္နာနာနဲ႔ေျပာခဲ့ၾကတယ္။

အင္းေလးေဒသမွာ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးကို ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ NGO ေပါင္း (၄၀၀) ေက်ာ္ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အင္းသားေတြရဲ႔ ဘ၀ဟာ ထူးျခားၿပီးတိုးတက္မလာၾကဘူး။ NGO ေတြရဲ႔ Project ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဟန္ျပေတြပဲ ျဖစ္ေနတာမ်ားတယ္ လို႔ အင္းသားေတြက ကၽြန္မတို႔ကိုေျပာပါတယ္။ ခ်ေပးတဲ့ Fund ေတြကို NGO ေတြက အေခ်ာင္ယူေနတယ္ဆိုတဲ့ စိတ္က အင္းသားေတြဆီမွာ အရိုးစြဲေနၿပီ။ တစ္ခုစိတ္မေကာင္းစရာ ေကာင္းတာက အင္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ NGO ေတြေၾကာင့္ သူတို႔ဆီကို ေကာင္းေအာင္လာလုပ္ေပးမယ့္ သူကိုေမွ်ာ္တတ္ေနၿပီ။ ကၽြန္မတို႔ကိုေတာင္ သူတို႔က ေမးတယ္… ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဘာလုပ္ေပးမွာလဲတဲ့… အကိုတို႔တိုးတက္ဖို႔ အကိုတို႔ပဲ လုပ္ရမွာလို႔ ကၽြန္မျပန္ေျပာခဲ့တာ.. သူတို႔ေတြ စိတ္အလိုမက် ျဖစ္သြားရင္လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး။

အင္းေလးဟာ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ခရီးသြားအမ်ားဆံုးေဒသထဲက တစ္ခုျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အင္းသားေတြဟာ ဒီအက်ိဳးေက်းဇူးေတြကို မခံစားရဘူး။ ဟိုတယ္ေတြမွာ သာမန္ေအာက္ေျခ၀န္ထမ္းအဆင့္ကိုပဲ အင္းသားေတြ ရတယ္။ ယုတ္စြအဆံုး ဟိုတယ္စက္ေလွေတြကို ေမာင္းတဲ့သူေတြေတာင္ တစ္ျခားေဒသက လူေတြျဖစ္ေနတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ မွီခိုအားထားရာ အင္းေလးကန္ဟာလည္း ခုဆိုရင္ တစ္ျဖည္းျဖည္းပ်က္စီးလာၿပီ။ အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ မူ၀ါဒေတြကို တစ္ႏိုင္ငံလံုးမွာ ေသေသခ်ာခ်ာခ်မွတ္ျပဌာန္းဖို႔ လိုအပ္ေနပါၿပီ။ အင္း၀န္ၾကီးဆိုတာကလည္း ဆံုးျဖတ္ပိုင္ခြင့္ကို ဘာမွ ရရွိမထားတာေၾကာင့္ သူ႔မွာလည္း လုပ္ပိုင္ခြင့္မရွိဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ အင္းထဲကို လာတဲ့လူတိုင္းကေတာ့ တံငါသည္ေတြကို ဓါတ္ပံုရိုက္ယူၾကမွာပဲရွင့္။ ဒါက အထူးတလည္ေျပာေနစရာမလိုဘူး။ ေျခေထာက္ေတြနဲ႔ ေလွေလွာ္ေနတဲ့ အလွပံုေတြကို ရိုက္ေစခ်င္လည္း ဒီလိုအခြင့္အေရးေတြ မ်ားမ်ားဖန္တီးေပးရမယ္။ ေဖာင္ေတာ္ဦး ဘုရားပြဲတစ္ခုတည္းမွာ အလွျပေလွေလွာ္ၾကတာထက္ ၊ အလွျပေလွေလွာ္တာကို ဧည့္သည္ေတြ တစ္ပတ္တစ္ခါ (သို႔) ႏွစ္ခါေလာက္ ၾကည့္ရႈခံစားႏိုင္ဖို႔ ဖန္တီးေပးရင္ ဒါကိုလည္း ဓါတ္ပံုရိုက္ခြင့္ရမွာ ျဖစ္သလို ၊ ေငြရွာစရာ နည္းလမ္းတစ္ခုလည္း ျဖစ္လာႏိုင္ပါေသးတယ္။

အင္းေလးရဲ႕ အဓိက စိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္ငန္းက ခရမ္းခ်ဥ္သီးလုပ္ငန္းျဖစ္တယ္။ 2007 ခုႏွစ္မတိုင္ခင္မွာေတာ့ အင္းသီးဆိုတာ တစ္ႏိုင္ငံလံုးမွာ နာမည္ၾကီး ခရမ္းခ်ဥ္သီးျဖစ္ခဲ့ၿပီး တစ္ႏိုင္ငံလံုးရဲ႕ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေစ်းကြက္မွာလည္း အင္းသီးက အသာစီးရေနခဲ့တယ္။ 2007 ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ တစ္ျခားေဒသက ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတြလည္း လိႈင္လိႈင္ထြက္ေပၚလာတာေၾကာင့္ အင္းသီးေစ်းကြက္ရွယ္ယာေတြ ေလ်ာ့ပါးလာခဲ့တယ္။ ပုိဆိုးတာက ဒါရိုက္တာ မင္းထင္ကိုကိုၾကီးရဲ႕ အင္းသီး မွတ္တမ္းရုပ္ရွင္ဟာ အင္းသီးအတြက္ေတာ့ နိမိတ္ဆိုးတစ္ခု ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။ ဓါတုေဆးေတြ မလြန္အကၽြံသံုးထားတဲ့ ခရမ္းခ်ဥ္သီးအျဖစ္ အင္းသီးဟာ ေစ်းကြက္မ၀င္ေတာ့ရွာဘူး။ အမွန္တစ္ကယ္အားျဖင့္လည္း အင္းသီးစိုက္ပ်ိဳးဖို႔အတြက္ ပိုးသတ္ေဆးကို သံုးရပါတယ္။ ကၽြန္းေမ်ာေတြမွာ ေျမေအာင္းပိုးဆိုတာရွိတယ္။ ဒီပိုးဟာ ခရမ္းခ်ဥ္ပင္ေတြကို အရွင္လတ္လတ္ျပာက်ေစတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေျမေအာင္းပိုးကို သုတ္သင္ဖို႔ အားျပင္းတဲ့ ပိုးသတ္ေဆးကို မသံုးမျဖစ္ကို သံုးေနရတယ္။ အင္းသီးေစ်းကြက္ေပ်ာက္ဆံုးလာျခင္းနဲ႔အတူ အင္းသားေတြရဲ႕ စီးပြားေရးကလည္း ယိုယြင္းလာတယ္။ ခုေတာ့ သူတို႔ေတြ ခရမ္းခ်ဥ္သီးကို ယိုအျဖစ္ေသာ္လည္းေကာင္း ၊ တစ္ျခား Finished Good တစ္ခုအျဖစ္နဲ႔ေသာ္လည္းေကာင္း ထုတ္လုပ္ႏိုင္ဖို႔ နည္းပညာေတြ ရွာေနတယ္။

အင္းဆိုတာကေတာ့ သဘာ၀အေလ်ာက္ ေကာ တတ္တာပဲရွင့္။ လူသူမေနတဲ့ အင္းေတာ္ၾကီးဆိုလည္း တစ္ျဖည္းျဖည္းက်ဥ္းလာေနတာပါပဲ ။ Tourism ေစ်းကြက္ဟာ ခုခ်ိန္မွာ အားေကာင္းေနတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ထိ အားေကာင္းႏိုင္မလဲဆိုတာေတာ့ တစ္ခ်က္ၾကည့္ရမွာေပါ့။ ေနာက္ၿပီး အင္းေကာသြားရင္ေကာ ဘာလုပ္ၾကမလဲ။ ေျမၾသဇာေကာင္းတဲ့ ေျမေတြေပၚမွာ လယ္စိုက္ၾကမလား။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးပဲ စိုက္ေနၾကတဲ့ ေတာင္သူေတြက လယ္စိုက္ရင္ေကာ ဘယ္လိုမ်ိဳး ျဖစ္သြားႏိုင္သလဲ။ လယ္စိုက္ရင္ေတာင္ လယ္ယာေျမေတြက အင္းသားေတြ လက္ထဲမွာပဲ ရွိဖို႔လိုအပ္တယ္။ တစ္ျခားေဒသက လူေတြလက္ထဲေရာက္သြားရင္ေတာ့ ေဆြးၿပီပဲ

ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံမွာ Rural Development ဆိုတာကို ေသေသခ်ာခ်ာကို လုပ္ဖို႔လိုအပ္ေနပါၿပီ။ ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္လည္း တကၠသိုလ္ေတြကို အဆင့္ျမင့္တာထက္ ေက်းလက္ေဒသက မူလတန္း၊ အလယ္တန္းနဲ႔ အထက္တန္းေက်ာင္းကိုေတြ အဆင့္ျမွင့္ျခင္းကေန စတင္ရမွာပါ။ ဆရာ၀န္ရွားပါလာမႈ၊ ေက်းလက္ေဆးေပးခန္းေတြက သူနာျပဳမရွိ၊ ေဆးမရွိနဲ႔ ဗလာျဖစ္ေနမႈ အစရွိတာေတြကလည္း ေက်းလက္ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးကို တစ္ကယ္ကိုေႏွာင့္ေႏွးေစတာပါပဲ။ ခရီးသြားေတြဒီေလာက္မ်ားေနရက္နဲ႔ အင္းသားေတြရဲ႕ အဓိက ေငြ၀င္ေပါက္ဟာ ခရမ္းခ်ဥ္သီးတစ္ခုပဲ ျဖစ္ေနေသးတာကလည္း ၀မ္းနည္းဖို႔ေကာင္းေနပါေသးတယ္။ လွ်ပ္စစ္မီးဆိုတာကလည္း အင္းေလးက ရြာတိုင္းမွာ မရွိဘူး။ ဒါကလည္း အင္းေလးမွာမွ မဟုတ္ဘူး။ ေက်းလက္ေဒသတိုင္းမွာကို ျဖစ္ေနတာ။ စြမ္းအင္ေပါေပါသီသီထြက္တဲ့ ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံက ကိုယ့္ေဒသတြင္းမွာ လွ်ပ္စစ္မီးလံုေလာက္ေအာင္ ေပးႏိုင္ဖို႔ ဒီထက္ပိုလုပ္ဖို႔ လိုေနပါၿပီ။ ႏိုင္ငံရဲ႕ ထိပ္ပိုင္းေတြမွာ ေျပာင္းလဲမႈေတြကုိ တြင္တြင္ေျပာေနတဲ့သူေတြ တစ္ကယ့္ဘ၀ထဲကို တစ္ေခါက္ေလာက္ ဆင္းၾကည့္သင့္တယ္။ သက္ဆိုင္ရာ ျပည္နယ္အစိုးရနဲ႔ ၀န္ၾကီးေတြကို လုပ္ပိုင္ခြင့္ ပိုေပးသင့္တယ္။ ေနာက္ၿပီး အစိုးရပိုင္းေတြတင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ ျပည္သူျပည္သားေတြရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ကလည္း ေျပာင္းလဲဖို႔ လိုေနပါၿပီ။

ကၽြန္မ အားအားေန Youth Youth ဆိုၿပီး ေျပာေနတာ အလကား မဟုတ္ဘူးရွင့္။ လူၾကီးေတြက ေျပာင္းလဲဖို႔ ခက္ကုန္ၿပီ။ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေျပာင္းလဲမႈေတြ လုပ္ခ်င္လုပ္ၾကမယ္၊ စိတ္ဓါတ္ေတြက ေျပာင္းလဲဖုိ႔ မလြယ္ေတာ့ဘူး။ လူငယ္ေတြထဲမွာေတာင္ အသက္ 25 ေနာက္ပိုင္းေတြက အက်င့္ေတြျပင္ဖို႔ ခက္သြားၿပီ။ အနာဂတ္ကို လူငယ္ေတြနဲ႔ပဲ တည္ေဆာက္ရမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ Youth Development ဆိုတာ အေရးၾကီးကို ၾကီးတယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစားမ်ားလည္း လူငယ္ေတြအတြက္ အလုပ္မ်ားမ်ားလုပ္ႏိုင္ၾကပါေစၾကာင္း ေျပာရင္း…

အင္းေလးကိုလည္း ခ်စ္ပါတယ္… အင္းေလးကိုလည္း တိုးတက္ေစခ်င္ပါတယ္.. အင္းေလးတိုးတက္ဖို႔ဆို အင္သားေတြလည္း ေျပာင္းလဲဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။

တစ္ႏိုင္ငံလံုး တိုးတက္လာဖို႔ကိုလည္း ကၽြန္မတို႔ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ကိုယ္တိုင္ကစလို႔ ၾကိဳးစားေျပာင္းလဲဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။

 

Pinkgold

Photo Credit goes to original photographers.

အခ်စ္ ေလွကားထစ္ေလးမ်ား (ဇာတ္သိမ္း)

ရန္ကုန္သို႔ အျပန္လမ္းသည္ ေပ်ာ္စရာထက္ လြမ္းစရာပိုမ်ားေနသည္။ ပင္လယ္ၾကီးကို ထားခဲ့ရပါအံုးမည္။ ပင္လယ္ေလကို လြမ္းေနရပါအံုးမည္။ ေခ်ာင္းသာကမ္းေျခသည္ ဘ၀၏ တစ္စိတ္တစ္ေဒသအျဖစ္ အမွတ္တရ ရွိေနအံုးမည္ျဖစ္ပါသည္။ အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ တိတ္ဆိတ္ေနၾကေသာ အဖြဲ႔သားအားလံုးကို လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျပန္ျဖစ္ေစတာကေတာ့ ေႏြဦးျဖစ္သည္

“ပ်င္းတယ္ဗ်ာ.. သီခ်င္းဆိုတမ္း ကစားရေအာင္”

“အိုးေက.. မိုက္တယ္.. ဘယ္လိုဆိုမွာတုန္း”

“ႏွစ္ဖြဲ႔ၿပိဳင္မယ္ဗ်ာ…. တစ္ဖြဲ႔က သီခ်င္းစဆိုမယ္.. ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ရပ္ခ်င္တဲ့ေနရာမွာ ရပ္မယ္.. အဆံုးစာလံုးနဲ႔ ေနာက္တစ္ဖြဲ႔က သီခ်င္းျပန္စဆိုရမယ္.. ဘယ္လိုလဲ”

“လုပ္လိုက္ေလ.. ၾကာသလားလို႔.. ငါတို႔အဖြဲ႔မွာ ရက္ပါေရာ.. ေရာ့ကာေရာ.. ေအာ္တာေတြေရာ အစံုရွိတယ္”

ေႏြဦးႏွင့္ ဘိုဘုိတို႔၏ ေဆာ္ၾသမႈေၾကာင့္ တစ္ကားလံုး ဆူဆူညံညံနဲ႔ ေသာင္းေသာင္းျဖျဖျပန္ျဖစ္ၾကသည္။

တစ္လမ္းလံုး သီခ်င္းေတြဆိုၾကရင္း ေဆာ့လာလိုက္ၾကတာ .. ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေတာ့မွ အသံတိတ္ၾကေတာ့သည္။ လွည္းတန္းကိုေရာက္ေတာ့ ည (၁၁) နာရီထိုးၿပီး ။ အဖြဲ႔၀င္အားလံုး လွည္းတန္းမွာပဲဆင္းၿပီး ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ အသီးသီးျပန္ၾကသည္။

“အမ ဘယ္လိုျပန္မွာလဲဗ်”

ၿဖိဳးပိုင္က ျပန္ကာနီးေလး လာေမးေတာ့ ေမးေဖာ္ရေသာ သူ႔ကို ေက်းဇူးတင္စြာ ၾကည့္ရင္း ေျဖမိသည္။

“ရန္ကင္းျပန္မွာ.. ေမာင္ေလးေကာ”

“ကၽြန္ေတာ္က သာေကတျပန္မွာဗ်.. အိမ္က ကားလာၾကိဳမွာ.. အမတို႔ကိုလည္း လိုက္ပို႔ခဲ့မယ္ေလ.. အားမနာပါနဲ႔ဗ်”

သူကေျပာေတာ့ လမ္းၾကံဳေသာသူေတြ စုၿပီး တူတူျပန္ျဖစ္ၾကသည္။ ည ေတာ္ေတာ္နက္ေနၿပီျဖစ္သျဖင့္ ကားငွားဖို႔လည္း အဆင္မေျပဘူး မဟုတ္လား။ ကားေပၚမွာ အခ်င္းခ်င္း အီးေမလ္းေတြေပး ၊ ဖုန္းနံပတ္ေတြေပးျဖစ္ၾကျပန္သည္။ ၿငိမ္း အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ည (၁၂) နာရီထိုးၿပီး။ အိမ္တံခါးလာဖြင့္ေပးေသာ အေဖ့ကို ၿပံဳးရံုသာၿပံဳးျပရင္း အိပ္ရာထဲ တန္း၀င္ခဲ့သည္။ ေခါင္းအံုးႏွင့္ေခါင္း ထိလိုက္သည္ႏွင့္ ၿငိမ္းတစ္ေယာက္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်သြားခဲ့ေတာ့သည္။

ေနာက္ေန႔ တစ္ေန႔လံုး ၿငိမ္းတစ္ေယာက္ အလုပ္မ်ားေနပါသည္။ တနလၤာေန႔လည္း ျဖစ္ျပန္ ၊ Camp အတြင္းခြင့္ကလည္း ယူထားရျပန္သျဖင့္ အလုပ္ေတြ လုပ္မကုန္ႏုိင္ေအာင္ ရွိေနေတာ့သည္။ ခါတိုင္းဆို ရံုးေရာက္ေရာက္ခ်င္း Gtalk ဖြင့္ ၊ အီးေမလ္းစစ္ လုပ္ေနက်။ ဒီေန႔အဖို႔မွာေတာ့ ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္မွသာ ဂ်ီေတာ့ကို တကူးတကဖြင့္ျဖစ္ေတာ့သည္။ ဂ်ီေတာ့ဖြင့္လိုက္ေတာ့လည္း အံ့ၾသရျပန္ပါသည္။ ၿဖိဳးပိုင္၏ အင္ဗိုက္ကို ေတြ႔ရသည္။ Facebook ဖြင့္လိုက္ျပန္ေတာ့လည္း သူ႔၏ Friend Request ကို ေတြ႔ရသည္။ ကြန္ပ်ဴတာ ဖန္သားျပင္ကိုၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးေန ရယ္ေနၾကသည့္သူမ်ားကို တစ္ျခားသူမ်ားမွ ၾကည့္ရယ္ၾကလိမ့္မည္ဆိုပါလွ်င္ ဤတစ္ၾကိမ္တြင္ အရီခံရမည့္သူမွာ ၿငိမ္းကိုယ္တိုင္ပင္ျဖစ္သည္။ သူမက သူ႔ရဲ႕ အင္ဗိုက္ေတြ ၊ ရီကြက္စ္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး သေဘာက်စြာ ၿပံဳးေနခဲ့သည္ကို။

လူသားမ်ားသည္ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး အခ်င္းခ်င္းေတြ႔ဆံုရာတြင္ သာမန္စကားမ်ားေလာက္ကိုသာ ေျပာျဖစ္ၾကမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး မျမင္ရ မဆံုရသည့္ အင္တာနက္ဆိုသည့္ ၾကားခံတစ္ခုေပၚတြင္ စကားေျပာဆို ခ်က္တင္လုပ္ၾကသည့္အခါတြင္ကား ပိုမိုပြင့္လင္းျမင္သာစြာ သူ႔အေၾကာင္း ကိုယ့္အေၾကာင္း ေျပာဆိုျဖစ္တတ္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္လွ်င္ ဂ်ီေတာ့ေပၚတြင္ ခ်က္တင္လုပ္ျခင္းမ်ားကို ယေန႔ေခတ္လူငယ္မ်ားစြာ ႏွစ္ျခိဳက္စြာ ျပဳလုပ္ေနၾကျခင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ကား သံေယာဇဥ္ပိုကာ မျမင္ရသည့္ ေႏွာင္ၾကိဳးမ်ား ခ်ည္ငင္မိတတ္ၾကသည္။ သူမႏွင့္ ၿဖိဳးပိုင္သည္ေန႔ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း အြန္လိုင္းေပၚတြင္ စကားေျပာမိၾကရင္း တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ယခင္ကထက္ ပိုမိုနားလည္ခဲ့ၾကရသည္။ ၀ါသနာေလးေတြအေၾကာင္း ၊ စိတ္၀င္စားမႈေတြအေၾကာင္းက အစျပဳလို႔ ႏိုင္ငံေရး စီးပြားေရးေတြထိပါ ျငင္းၾက ခံုၾကရင္း သံေယာဇဥ္ေတြလည္း ထပ္ထပ္တိုးခဲ့ၾကရသည္။ အခ်စ္တစ္ခု၏အစသည္ တစ္ဦးကို တစ္ဦး နားလည္ျခင္းမွ အစျပဳသည္ဟု ဆိုပါလွ်င္… သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ အတိုင္းအတာတစ္ခုထိ နားလည္မႈ တည္ေဆာက္ၿပီးၾကေပၿပီ။

တစ္ခါတစ္ရံတြင္ေတာ့ ရံုးဆင္း ခ်ိန္မ်ားတြင္ သူမတို႔ႏွစ္ဦး ေတြ႔ျဖစ္ၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ကား ၿဖိဳးပိုင္တစ္ေယာက္ ခ်စ္စရာ လက္ေဆာင္ေလးမ်ားျဖင့္ ၿငိမ္းတို႔ ရံုးသို႔ေရာက္ခ်လာၿပီး ၿငိမ္းကို အံ့ၾသရေအာင္ လုပ္တတ္ေသးသည္။ ဒီၾကားထဲတြင္လည္း အဖြဲ႔၏ မီတင္မ်ားကို ခဏ ခဏ သြားရေသးသျဖင့္ တစ္လေလာက္အတြင္း သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ ေတြ႔ဆံုမႈမ်ားက ခပ္စိပ္စိပ္ျဖစ္လာသည္။ မ်က္လံုးေတြလည္း မၾကာခဏဆံုၾကသည္။ သူနဲ႔ေတြ႔တိုင္း ရင္ခုန္ရသည္မွာလည္း အၾကိမ္တိုင္းပင္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ သူတို႔၏ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို သူငယ္ခ်င္းမ်ား မရိပ္မိေအာင္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။

“ၿဖိဳးပိုင္ကိုေလ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ Tokyo Donut” မွာ ေတြ႔တယ္သိတား.. သူ႔ ေကာင္မေလးား မသိဘူး”

ထြန္းထြန္းက ေျပာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေဟ ဟုတ္လား .. ဒီေကာင္ေလးက မေျပာမဆိုန႔ဲေတာ္ စသည္ျဖင့္ တစ္ေယာက္ တစ္ေပါက္ထြက္လာၾကသည္။ ၿငိမ္းရဲ႕ ႏွလံုးသားေတြ ပူကနဲ ျဖစ္သြားတာကိုေတာ့ တစ္ေယာက္မွ် ရိပ္မိလိမ့္မည္ မထင္ပါ။ အစကတည္းက စကားနည္းေသာ ၊ အေနေအးေသာ ၿငိမ္းတစ္ေယာက္ ထိုေန႔က မီတင္တြင္ စကားတစ္လံုးမွ် မေျပာျဖစ္ခဲ့သည္ကိုလည္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားက အထူတလည္ ေမးျမန္းခဲ့ျခင္း မရွိပါ။ မိမိကိုယ္ မိမိ အလိုမက်ျခင္း မ်ားစြာနဲ႔သာ ၿငိမ္းတစ္ေယာက္ အိမ္ျပန္ေရာက္ခဲ့ရသည္။

ဂ်ီေတာ့ကို ဖြင့္ေတာ့လည္း ေအာ့္ဖ္လိုင္းျဖစ္ေနေသာ သူ႔ကိုသာ ေတြ႔ရသည္။ ခါတိုင္းဆို တစ္ေနကုန္နီးပါး အြန္လိုင္းျဖစ္ေနတတ္သူက ဒီေန႔က်မွ ဘာလို႔မရွိရတာလဲ ။ ဟိုေကာင္မေလးနဲ႔ သြားေတြ႔ေနတာလား.. စသည့္အေတြးမ်ားက ၿငိမ္းကို ထပ္ကာ ထပ္ကာ ႏွိပ္စက္ေနၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္မွာပါေလလို႔ ေျဖသိမ့္ၾကည့္မိသည္။ အို… ငါက သူ႔ရည္းစားမွ မဟုတ္တာ ဘာဆိုင္လို႔ လိုက္ခံစားေနရတာလဲဟု ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း အျပစ္တင္မိသည္။ ဒီလိုဆို ဘာလို႔မ်ား ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ႏွလံုးသားေတြကို လႈပ္ခပ္သြားေအာင္ လုပ္ခဲ့တာလဲကြယ္။ ဒါေယာက်ၤားေလးေတြ လုပ္ေနက် လုပ္ကြက္ေတြပဲလား။ ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ မိန္းမေတြကို လႈပ္ခပ္ေအာင္လုပ္ႏိုင္ရင္ ေယာက်ၤားေတြက သူတုိ႔ကိုယ္ သူတို႔ ဂုဏ္ယူေလ့ရွိၾကသတဲ့။ ရွင္က ဒီလိုလူမ်ိဳးလား ေမာင္ေလးရယ္။ ဟိုဟို ဒီဒီေလွ်ာက္ေတြးရင္း အိပ္မေပ်ာ္သည့္ ညတစ္ညကို လြန္ေျမာက္ခဲ့ရပါသည္။

ေနာက္တစ္ေန႔မွာေတာ့ က်ိဳက္ထီးရိုးသြားတယ္ ဆိုသည့္ Update တစ္ခုကို သူ႔ ရဲ႕ ေဖ့စ္ဘုတ္ေ၀ါမွာ ေတြ႔ရသည္။ ခါတိုင္းဆို အြန္လိုင္းေပၚမွာ ေတြ႔ရင္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ေျပာေနက် ၿဖိဳးပိုင္တစ္ေယာက္ မေျပာမဆိုနဲ႔ က်ိဳက္ထီးရိုး ေရာက္သြားျပန္ၿပီေကာဟု ေတြးရင္း စိတ္ထဲမွာ မတင္မက်ျဖစ္မိသည္။ ရွင့္ကို ကၽြန္မ ပိုင္တာမဟုတ္ပါဘူး ၿဖိဳးပိုင္ရယ္။ အခုလိုေတြ ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ေတြးေနမိတာကိုက ကၽြန္မဘက္က သိပ္တရားလြန္ေနပါၿပီရွင္။ ေဖ့စ္ဘုတ္ေပၚမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ေခ်ာင္းသာက ဓါတ္ပံုေတြကို တင္ၾကသည္။ အခ်င္းခ်င္း Tag လုပ္ၾကသည္။ သူမ ႏွစ္သက္ေသာ အၿပံဳးကို ပိုင္ဆိုင္သည့္ ၿဖိဳးပိုင္၏ ပံုေတြကလည္း အၿပံဳးေတြျဖင့္ လိႈင္လိႈင္ေ၀ေနသည္။ အမွတ္တရတို႔သည္ ေန႔စဥ္ဘ၀ထဲသို႔ ကူးခတ္ကာ ေရာက္ရွိလာၾကျပန္ေပၿပီ။ ရံုးပိတ္ရက္ျဖစ္ေသာ စေန ၊ တနဂၤေႏြကို မတင္မက် စိတ္တစ္ခုျဖင့္ ျဖတ္သန္းရသည္မွာ ေလးလံလွပါသည္။

တနလၤာေန႔ မနက္ေစာေစာ ဖုန္းျမည္သံေၾကာင့္ ႏိုးလာၿပီး နာရီၾကည့္ေတာ့ မနက္ (၆) နာရီသာ ရွိေသးသည္။ သည္အခ်ိန္က သူမ အိပ္ရာထခ်ိန္မဟုတ္။ မလာစဖူး အလာထူးသည့္ ဖုန္းကို ေကာက္ကိုင္ေတာ့…

“မၿငိမ္းလား”

“ဟုတ္.. ဘယ္သူလဲရွင့္”

“အမကလည္းဗ်ာ.. ၿဖိဳးပိုင္ပါ.. ကၽြန္ေတာ့အသံေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ဘူးလား”

“အား ေဆာရီး ခုမွ ႏိုးလာတာဆိုေတာ့ အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ေနလို႔.. ေစာေစာစီးစီး ဘာလို႔လဲ ေမာင္ေလး”

“အမကို ေတြ႔ခ်င္လို႔ဗ်.. ညေန (၆) နာရီေလာက္ကို Tokyo Donut မွာ ေစာင့္ေနမယ္ေနာ္.. လာျဖစ္ေအာင္ လာေနာ္.. ကၽြန္ေတာ္ ခုမွ က်ိဳက္ထီးရိုးက ျပန္ေရာက္တာ.. ပင္ပန္းေနလို႔ အိပ္လိုက္အံုးမယ္ဗ်”

သူ႔ဘာသာသူေျပာ… သူ႔ဘာသာသူခ်ိန္းၿပီး သူ႔ဘာသာသူ ဖုန္းခ်သြားခဲ့သည္။ ဘယ္လိုလဲကြယ္။ ထိုေန႔ကလည္း တစ္ေနကုန္ အလုပ္ေကာင္းေကာင္း မလုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါ။ ဘာလို႔ခ်ိန္းတာလဲဆိုသည့္ စိတ္တစ္ခုနဲ႔အတူ ညေန (၆) နာရီကိုသာ ေမွ်ာ္ေနမိေတာ့သည္။

ထိုေန႔ ညေနက သူမ လက္စြပ္ကေလး တစ္ကြင္း လက္ေဆာင္ရသည္။ ထိုလက္စြပ္ကေလးသည္ ျမင္းၿမီးျဖင့္လုပ္ထားေသာ နီညိဳေရာင္ လက္စြပ္ကေလးျဖစ္ၿပီး သူမ၏ လက္သူၾကြယ္ႏွင့္လည္း အေနေတာ္ပင္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေငြေၾကးအားျဖင့္ တန္ဘိုးမရွိေသာ္လည္း ဘ၀အတြက္ လြန္စြာမွ တန္ဘိုးရွိလွေသာ ထိုလက္စြပ္ကေလးကို သူမလက္သူၾကြယ္တြင္ ျမတ္ႏိုးစြာ ၀တ္ဆင္ထားခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ ထိုလက္ေဆာင္ကို ၿဖိဳးပိုင္မွ ၿငိမ္း အတြက္ က်ိဳက္ထီးရိုးမွအျပန္တြင္ ၀ယ္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကား အခ်စ္တစ္ခုကို ေမြးဖြားေပးခဲ့ေသာ သေကၤတလည္း ျဖစ္ခဲ့သည္။ ၿငိမ္း၏ စိတ္ထဲမွ အလိုမက်မႈမ်ား ၊ အထင္လြဲမႈမ်ားႏွင့္ ႏွလံုးသား၏ ပူေလာင္မႈမ်ားကို ထိုလက္စြပ္မွ ကုစားေပးႏိုင္စြမ္း ရွိခဲ့သည္။ ဘယ္ေတာ့မွ မခၽြတ္တမ္းဟူေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ျဖင့္ သူမတို႔ႏွစ္ဦးလံုး၏ လက္သူၾကြယ္တြင္ရွိေနေသာ ထိုလက္စြပ္သည္ ခိုင္ၿမဲေသာ အခ်စ္၏ မွတ္ေက်ာက္တစ္ခု ျဖစ္သည္။ အခ်စ္ဟူေသာ ေလွကားထစ္မ်ားကို အားမာန္အျပည့္ျဖင့္ ေလွ်ာက္လွမ္းသြားႏိုင္မည့္ ခြန္အား တစ္ခုလည္းျဖစ္သည္။

အခ်စ္သည္ ေလာကကို လွပေစပါသည္။ ခ်စ္သူတို႔သည္လည္း ေလာကကို အလွဆင္ေနၾကသူမ်ားထဲမွ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း ျဖစ္သည္။ ဘ၀ကို တည္ေဆာက္ရာတြင္ ခ်စ္ျခင္းသည္လည္း အေရးပါပါသည္။ ခ်စ္ျခင္းဟူေသာ ခြန္အားသည္ ဘ၀ေလွကားထစ္ေပါင္းမ်ားစြာကို တစ္လွမ္းခ်င္း တက္လွမ္းဖို႔ ခြန္အားကိုလည္း ေပးအပ္သည္။ ၿငိမ္းသည္လည္းေကာင္း ၊ ပိုင္သည္လည္းေကာင္း ဘ၀ေလွကားထစ္ကို ေအာင္ျမင္သည္ထိ တက္လွမ္းႏိုင္ရန္ အခ်စ္တစ္ခုကို တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကၿပီျဖစ္သည္။

ၿပီးပါၿပီ

၂၀၁၀ ႏို၀င္ဘာတြင္ အစျပဳၿပီး ၂၀၁၂ ဒီဇင္ဘာတြင္ ၀တၳဳအဆံုးသတ္ပါသည္။

ပင့္ဂိုလ္း

၁၉ – ၁၂- ၂၀၁၂

Green Volunteering Experience at Barcamp Yangon 2012

အမိႈက္ေကာက္တာဟာ ရွက္စရာ မဟုတ္ပါဘူး။ စည္းကမ္းမဲ့ ျပန္႔ က်ဲ ေနတဲ့ အမိႈက္ေတြကို လိုက္ေကာက္ရတာဟာ ဂုဏ္ယူဖို႔ ေကာင္းတဲ့ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ဆိုင္ရာ ႏိုင္ငံေရး အလုပ္တစ္ခုပါပဲ။ စည္းကမ္းမဲ့ အမိႈက္ပစ္တာကမွ ရွက္စရာ လုပ္ရပ္တစ္ခုပါ။

ဒီခံယူခ်က္ေတြနဲ႔ Myanmar Youths in Action လို႔ ေခၚတဲ့ ကၽြန္မတို႔အဖြဲ႔သားေတြ မၾကာေသးခင္ကမွ က်င္းပျပဳလုပ္ ၿပီးစီးခဲ့တဲ့ Barcamp Yangon 2012 မွာ အမိႈက္ေကာက္တဲ့ အစီအစဥ္ေလးကို ျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ Barcamp လုပ္တဲ့ ႏွစ္တိုင္းမွာ flyer ေတြ ၊ ေဆးလိပ္တိုေတြ ၊ စားၾကြင္းစားက်န္ေတြ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ျပန္႔က်ဲေနတာကို ေတြ႔ခဲ့မိတာေၾကာင့္ ဒီႏွစ္မွာေတာ့ ကိုယ္အဖြဲ႔အေနနဲ႔ အမိႈက္ေကာက္တဲ့ အစီအစဥ္ေလးကို လုပ္ၾကမယ္ဆိုၿပီး တိုင္ပင္ၾကတာပါ။ ဒါ့အျပင္ စည္းကမ္းတက် အမိႈက္စြန္႔ပစ္ႏိုင္ေအာင္လည္း အမိႈက္ပံုး သံုးလံုးတြဲ (9) စံု စီစဥ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ကို ဒီအစီအစဥ္ေလး လုပ္ခြင့္ျပဳခဲ့တဲ့ Barcamp Organizer ေတြကိုေရာ စည္းကမ္းတက် အမိႈက္ပစ္ခဲ့ၾကတဲ့ ဘားကမ့္ တက္ေရာက္သူမ်ားကိုပါ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔ အရင္ဆံုး ေျပာပါရေစရွင္။

ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေလာက္ပဲ စည္းကမ္းရွိေအာင္ လုပ္ေပး လုပ္ေပး စည္းကမ္းမရွိသူမ်ားလည္း ရွိပါတယ္ဆိုတာကို မေျပာလို႔လည္း မျဖစ္ျပန္ပါဘူး။ တစ္ခုခုတိုးတက္ဖို႔ဆိုရင္ ကၽြန္မတို႔ေတြက ဟိုဟာမရွိလို႔ပါ ၊ ဒီဟာမရွိလို႔ပါ ၊ အစိုးရက ဘာမလုပ္ေပးလို႔ပါ ၊ ညာမလုပ္ေပးလို႔ပါဆိုၿပီး ထိပ္ဆံုးက ေအာ္တတ္ၾကပါတယ္။ ရွိတာေလးကို အေျခခံၿပီး ဘယ္လုိျပဳျပင္ေျပာင္းလဲၾကမယ္ဆိုတာက ေနာက္မွ လာတဲ့ ေတာ့ပစ္ပါ။ အခုလည္း ကၽြန္မတို႔က အမိႈက္ပံုးထားေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ လမ္းမွာ ၊ ေကာ္ရစ္ဒါမွာ ၊ ျမက္ခင္းျပင္မွာ လႊင့္ပစ္တဲ့သူေတြက ရွိဆဲပါပဲ။ အမိႈက္ပံုးက လက္တစ္ကမ္းတိုင္းမွာ ရွိပါတယ္။ Canteen အထြက္မွာ ၊ Main Building အထြက္မွာ ၊ Function Hall အထြက္မွာ ၊ ေကာ္ရစ္ဒါတစ္ေလွ်ာက္မွာ စသည္ျဖင့္ ကၽြန္မတို႔ ငွားလို႔ရထားတဲ့ (9) စံုနဲ႔ ေလာက္ငေအာင္ စီစဥ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အမိႈက္ပံုးကလည္း ကၽြန္မတို႔ အပိုင္မဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံ ပလပ္စတစ္ လုပ္ငန္းရွင္မ်ားအသင္းအတြက္ ထုတ္ေပးတဲ့ Popular Plastic Industry ကေန မရ ရေအာင္ ငွားယူလာခဲ့တာပါ။

ကၽြန္မတို႔အဖြဲ႔ေတြ ႏွစ္နာရီျခား တစ္ခါ ၊ တစ္နာရီျခား တစ္ခါေလာက္ကို Round လွည့္ၿပီး ေတြ႔သမွ် အမိႈက္ကို လိုက္ေကာက္ ၊ ျပည့္လွ်ံေနတဲ့ အမိႈက္ပံုးေတြကို ရွင္း ၊ အိတ္အသစ္ေတြ ထပ္သြပ္ေပးပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ တစ္ခုေျပာခ်င္တာက ကၽြန္မတို႔ေတြ အမိႈက္ပစ္တဲ့ Practice ကို ေလ့က်င့္ရပါအံုးမယ္ ဆိုတာပါပဲ။ အမိႈက္ေတြကို ပစ္ဖို႔အတြက္ Papers / Cans and Bottles/ General Trash ဆိုၿပီး ခြဲေပးထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အမိႈက္ေတြကေတာ့ အေရာေရာပါပဲ။ စာကိုပဲ ေသခ်ာ မဖတ္မိၾကတာလား ၊ ၿပီးၿပီးေရာ ပစ္သြားၾကတာလား ဆိုတာေတာ့ မေျပာတတ္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မတို႔မွာ အမိႈက္ေတြကို ျပန္ခြဲရတဲ့ အလုပ္တစ္ခု ထပ္ပုိလာတာေပါ့ရွင္။

ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ လူေတြရဲ႕႕ စိတ္ဓါတ္ေလးေတြပါ။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြက ျမက္ခင္းေပၚမွာ ထိုင္ၿပီး အေအးေသာက္ ၊ မုန္႔စား ျပဳလုပ္ၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အမိႈက္ပံုးနဲ႔လည္း နီးေနလ်က္နဲ႔ ျမက္ခင္းေပၚမွာ အမိႈက္ေတြကုိ ပစ္ခ်ထားခဲ့ၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာဆို သူတို႔ေဘးမွာ အမိႈက္ေတြ ျပန္႔က်ဲေနတာပါပဲ။ အဲ့ဒါကို ကၽြန္မတို႔က သြားေကာက္တဲ့အခါ ရွက္ရွက္နဲ႔ အမိႈက္တူတူ လိုက္သိမ္းေပးတဲ့ သူမ်ိဳးလည္း ရွိသလို အမိႈက္ေကာက္ေနတဲ့ ကၽြန္မတို႔အနားမွာ တမင္ တကာ အမိႈက္ပစ္ခ်တဲ့ သူမ်ိဳးလည္း ရွိပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က တစ္ခ်ိဳ႕ Barcamp Volunteer ေတြပါ။ အမွန္ဆို ဒီ အစီအစဥ္အတြက္ အားလံုးက ပူးေပါင္းပါ၀င္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ထားေပမယ့္ ေရသာခိုခ်င္တဲ့ စိတ္ဓါတ္ကိုလည္း လူတစ္ခ်ိဳ႕မွာ ေတြ႔ရတာပါပဲ။ “ဟိုမွာ အမတို႔သိမ္းဖို႔ အမိႈက္ေတြ ပံုထားတယ္။ သြားသိမ္းလိုက္ပါအံုး” ဆိုတဲ့ စကားမ်ိဳးကို ေျပာထြက္ၾကပါတယ္။ ဘားကမ့္ကို တက္ေရာက္လာသူေတြ အမိႈက္ကို ၿပီးၿပီးေရာ ပစ္ခ်ခဲ့တာကို အျပစ္မေျပာလိုပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ အမိႈက္သိမ္းရလို႕လည္း စိတ္ဆိုးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ားေကာင္းက်ိဳးအတြက္ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ Barcamp Volunteer တစ္ခ်ိဳ႕ကိုယ္တိုင္မွာ ကုိယ္တိုင္ လိုက္လုပ္ခ်င္စိတ္ မရွိတာကို ေတြ႔ရလို႔ ၀မ္းနည္းရံု သက္သက္ပါ။ စားၾကြင္း စားက်န္ေတြကို လိုက္သိမ္းတဲ့အခါ ေခြးတစီစီနဲ႔ ျဖစ္ေနတာ ၊ ေခြးနဲ႔အၿပိဳင္ အမိႈက္လုရတာေတြလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။ ေဘးနားက ျဖတ္သြား ျဖတ္လာေတြ ဘယ္သူမွ “ဟဲ့ ေခြး” လို႔ ကူေမာင္းေပးခဲ့တာမ်ိဳး မႀကံဳခဲ့ရပါဘူး။

ကၽြန္မတို႔ကို အမိႈက္ေကာက္တဲ့ အဖြဲ႔ေတြလို႔ ေခၚတာကို ကၽြန္မတို႔ ဂုဏ္ယူပါတယ္။ စၾက ေနာက္ၾကတာကိုလည္း ေက်နပ္ပါတယ္။ ေပ်ာ္လည္း ေပ်ာ္ပါတယ္။ တစ္ျခားပြဲေတြမွာလည္း အခြင့္သာရင္ သာသလို လိုက္လုပ္ေပးႏိုင္ဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔ဟာ စည္ပင္သာယာက ၀န္ထမ္းေတြ မဟုတ္ၾကပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔အားလံုးက ကိုယ့္အလုပ္ခြင္မွာ ေနရာတစ္ခု ရရွိၿပီးျဖစ္တဲ့ သက္ဆိုင္ရာ နယ္ပယ္က ကၽြမ္းက်င္သူေတြပါ။ ကၽြန္မတို႔ အမိႈက္ေကာက္တယ္ဆိုတာ အမ်ားသူငွာ လိုက္လုပ္လာေအာင္ ပညာေပးတာပါ။ ကၽြန္မတို႔ အမိႈက္ေကာက္တာဟာ လူေတြကို ဒါမ်ိဳးလုပ္သင့္တယ္ဆိုတဲ့ Practice ေလး ရွိေစခ်င္လုိ႔ပါ။ ေနာက္ေနာင္လည္း လုပ္သြားအံုးမွာပါ။

ဒါေပမယ့္……….. တစ္ခုေတာ့ ေျပာခ်င္လို႔ပါ။

ကၽြန္မတို႔နဲ႔ ပူးေပါင္း ပါ၀င္ပါ။

ကၽြန္မတို႔နဲ႔ အေလ့ အက်င့္ လိုက္လုပ္ပါ။

ကၽြန္မတို႔နဲ႔ စည္ပင္၀န္ထမ္းေတြကိုလည္း ႏွိမ့္ခ် မဆက္ဆံၾကပါနဲ႔ဆိုတာလည္း ေျပာခ်င္ပါတယ္။

ကၽြန္မ Celebrity !

ကၽြန္မလည္း နာမည္ႀကီး တစ္ေယာက္ပါ။ မယံုဘူးလား…. ကၽြန္မ အေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ Facebook Account တက္လာၿပီး မဟုတ္တရုတ္ပံုေတြတင္ ၊ ကၽြန္မရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကို ကၽြန္မပါဆိုၿပီး လိုက္ျပ ၊ မဟုတ္က ဟုတ္က Caption ေတြေတာင္ ထိုးထားေသးတာရွင့္။ ကၽြန္မ ၾကားဖူးတာကေတာ့ မင္းသမီးေတြရဲ႕ ဓါတ္ပံုေတြကို ျဖတ္ ညွပ္ ကပ္ ေတြလုပ္ၿပီး ထင္ေယာင္ ထင္မွား ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၾကတယ္ဆိုတာပါပဲ။ ကၽြန္မအဖို႔မွာေတာ့ ကၽြန္မနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္တူတဲ့ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ပံုကို တင္ၿပီး ထင္ေယာင္ ထင္မွားျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခံရတာပါ။ ကၽြန္မ ပံုကို ျဖတ္ ညွပ္ ကပ္ မလုပ္ထားတာပဲ ေက်းဇူးတင္ရအံုးမယ္။

ကၽြန္မ စဥ္းစားလို႔ မရတာ တစ္ခုရွိတယ္။ ဘာေၾကာင့္မ်ား ၊ ဘယ္လိုရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔မ်ား ဒီလို လုပ္ရတာလဲ ဆိုတာကိုေပါ့။ ကၽြန္မမွာ မိတ္ေဆြေတြပဲ ရွိတယ္လို႔ ထင္ခဲ့တာ ၊ ခုမွပဲ ရန္သူလည္း ရွိမွန္း သိရေတာ့တယ္။ ကၽြန္မ ဘယ္သူကို ဘယ္လိုမ်ား မေကာင္း လုပ္ခဲ့တာပါလိမ့္။ ဘာမွ မလုပ္ပဲနဲ႔ေတာ့ သူလည္း ဒီလို ရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိရွိႀကီးနဲ႔ လိုက္လုပ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မရဲ႕ လုပ္ရပ္ တစ္ခုခုက သူ႔ကို ထိခိုက္သြားတာ (သို႔မဟုတ္) ကၽြန္မကို အျမင္မၾကည္လင္ ျဖစ္သြားေစတာမ်ိဳး ျဖစ္ခဲ့မွာပါ။ မနာလို ၀န္တိုလို႔ လုပ္တယ္ရယ္လို႔ေတာ့ ကၽြန္မ မစြပ္စြဲလိုပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မမွာ သူမ်ား မနာလိုျဖစ္ေလာက္တဲ့ ပိုင္ဆိုင္မႈ (သို႔မဟုတ္) အရည္အခ်င္းမွ မရွိတာႀကီးကိုရွင္။

ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ အဲ့ဒီလူဟာ ကၽြန္မကိုေရာ ၊ ဓါတ္ပံုရွင္ မိန္းကေလးကိုေရာ ႏွစ္ေယာက္လံုးကို ထိခိုက္ေအာင္ လုပ္လိုက္တာပါပဲ။ သူ႔ပံုေတြကို ကၽြန္မဆိုၿပီး ထင္ေယာင္ ထင္မွား လုပ္ခံရတယ္ဆိုတာ အဲ့ဒီ ဓါတ္ပံုရွင္ မိန္းကေလးလဲ သိပံုမရပါဘူး။ ဒီ လုပ္ရပ္ဟာ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္းကိုသာမက ၊ အဲ့ဒီ မိန္းကေလးကိုပါ ထိခိုက္နစ္နာသြား ေစခဲ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မ တို႔ မိန္းကေလးေတြဟာ အေန အထိုင္ကို ပိုၿပီး ဆင္ျခင္သင့္ပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ျဖစ္ရပ္က သာဓက ပါပဲ။

ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ၿပီး ေက်းဇူးတင္တာပါ။ ကၽြန္မွာသာ Online ေပၚမွာ နာမည္အရင္းနဲ႔ မဟုတ္ပဲ နာမည္ကိုသာသိၿပီး ဒီလူဟာ ဘယ္သူမွန္း မသိ ၊ ဘယ္ေနရာက မသိတဲ့ ပံုမ်ိဳးန႔ဲသာ ေနခဲ့မယ္ဆိုရင္ အေဖာ္ ၊ အခၽြတ္ေတြ ရိုက္ထားတဲ့ ဓါတ္ပံုရွင္ကို ကၽြန္မပါလားလိုၿပီး လူအမ်ားက ေတြးၾကမွာ အမွန္ပါပဲ။ အခုေတာ့ ကိုယ္က ဘယ္သူဆိုတာလဲ လူတိုင္းက သိေနတယ္ ၊ ကိုယ့္ရဲ႕ Identity ကုိ အျပည့္ ေဖာ္ျပေပးထားတာေၾကာင့္ ကၽြန္မက ဒါမ်ိဳး မလုပ္ဘူးဆိုတာ သူငယ္ခ်င္းတိုင္း ယံုၾကည္ေပးၾကတာေပါ့။ အြန္လိုင္းေပၚမွာ ကိုယ့္ရဲ႕ Identity ကို ျပတာဟာ မသမာသူေတြက ကိုယ့္ရဲ႕ Information ကို အလြယ္တကူ ရယူၿပီး မေကာင္းႀကံႏုိင္တယ္ဆိုတာလည္း မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ရဲ႕ အျဖစ္ကလည္း တစ္ကယ္ေတာ့ အေၾကာင္းသိ တစ္ေယာက္က တမင္သက္သက္ လုပ္ႀကံသြားတာပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ သူဟာ ကၽြန္မရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တိုင္းကို ဓါတ္ပံုေတြကို Tag လုပ္ၿပီး ျပထားတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ပါပဲ။ ကုိယ္ဘယ္သူဆိုတာ ထင္ထင္ေပၚေပၚ ေနျခင္းဟာ ေကာင္းက်ိဳးလည္းရွိသလို ၊ ဆိုးက်ိဳးလည္း ရွိတာပါပဲ။

မိန္းကေလးတိုင္း အလွ အပ မက္ပါတယ္။ လွလည္း လွခ်င္ၾကတယ္ဆိုတာ မိန္းမ တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မလည္း ၀န္ခံပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ အလွအပကို တစ္ျခားသူေတြ ျမင္သာေအာင္ ျပသတတ္ၾကတာလည္း သဘာ၀ ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကေတာ့ မတူႏိုင္ပါဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕က လွတာကို သိရံုျပၾကတယ္ ၊ အဲ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ လွတာကို သိၿပီး ၊ သိတာရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ တစ္ျခား အက်ိဳးဆက္ေတြပါ ပါလာေအာင္ ျပၾကတယ္ ၊ တစ္ခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့လည္း မင္းသမီးေတြကို အားက်ၿပီး သူတို႔ေတြလို စတိုင္လ္မ်ိဳးစံုနဲ႔ ဓါတ္ပံုေတြ ရုိက္ၾကတယ္ ၊ တစ္ခ်ိဳ႕က က်ျပန္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္း ေနာက္ေျပာင္ၿပီး ဓါတ္ပံုေတြ ရိုက္ၾကတယ္။ ဒီပံုေတြက ကိုယ္တိုင္ တင္လို႔ ေသာ္လည္းေကာင္း ၊ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ေနာက္ေျပာင္ၿပီး တင္လိုက္လို႔ ေသာ္လည္းေကာင္း အြန္လိုင္းေပၚကို ေရာက္လာၾကတယ္။ ဒါကို သိတဲ့ ကာယကံရွင္ေတြလည္း ရွိသလို ၊ မသိတဲ့ သူေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိမွာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဆင္ျခင္ရမွာကေတာ့ ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္ပါ။

အြန္လိုင္းေပၚမွာ နာမည္ႀကီးတာဟာ ေကာင္းက်ိဳးေတြလည္း ရွိသလို ၊ ဆိုးက်ိဳးေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ နာမည္ႀကီးေအာင္ ဆိုၿပီးေတာ့ေတာ့ မိန္းကေလးေတြ တမင္ တကာ ဓါတ္ပံုေတြနဲ႔ မလုပ္ေစခ်င္ပါဘူး။ မင္းသမီးေတြ နာမည္ႀကီးေအာင္ လုပ္တာ တရားနည္းလမ္း က်ပါတယ္။ သူတို႔က နာမည္ႀကီးမွ အလုပ္ျဖစ္မွာကိုးရွင့္။ သာမန္ မိန္းကေလးေတြ အေဖာ္ အခၽြတ္ပံုေတြနဲ႔ နာမည္ႀကီးရင္ေတာ့ ဆိုးက်ိဳးေတြပဲ ရွိမွာပါပဲ။

ကိုယ္ရိုက္လိုက္တဲ့ ဓါတ္ပံု တစ္ပံုဟာ ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္ကို ထိခိုက္ေစသလို ၊ ကိုယ္ မဟုတ္တဲ့ တစ္ျခားတစ္ေယာက္ကိုလည္း လုပ္ႀကံလို႔ ရႏိုင္ေသးတယ္ဆိုတာ သတိေလး ခ်ပ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ္က စၿပီး လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းေကာင္းေအာင္ လုပ္ေဆာင္ၾကရင္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း တန္ဘိုးျမွင့္တင္ႏိုင္တဲ့ မိန္းကေလးေတြ ျဖစ္ၾကပါေစလို႔ ကၽြန္မက ဆႏၵျပဳလုိက္ပါတယ္ရွင္။

Pink Gold

ပရဟိတစိတ္ တစ္ကယ္ရွိရဲ႕လား……………

ကၽြန္မတို႔ဘ၀မွာ မလြဲမေသြႀကံဳတဲ့ အရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ပရဟိတ လုပ္တယ္ဆိုတာဟာလည္း ဘ၀ထဲက မလြဲမေသြႀကံဳရတဲ့ အရာတစ္ခုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ၊ ရံုးမွာ ၊ ေက်ာင္းမွာရွိတဲ့ သန္႔ရွင္းေရး အသင္းေတြ ၊ သာေရး နာေရး အသင္းေတြ ၊ ေဂါပကအဖြဲ႔ေတြ ၊ အစရွိတာေတြဟာ ကၽြန္မတို႔ အလြယ္တကူ ျမင္ေတြ႔ေနရတဲ့ ပရဟိတ အသင္းေတြ ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ပရဟိတ အလုပ္ကို ကၽြန္မတို႔ကိုယ္တိုင္ ၀င္လုပ္တာမ်ိဳးေတြရွိတယ္.. သူမ်ားလုပ္တာကို အားေပးတာမ်ိဳးေတြ ရွိမယ္… ေငြအား.. လူအားနဲ႔ ကူညီတာမ်ိဳးေတြ ရွိမယ္ ၊ အသင္းအဖြဲ႔ (သို႔မဟုတ္) တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ လုပ္တာမ်ိဳးေတြ ရွိမယ္။ ကၽြန္မေခါင္းထဲမွာ ေပၚလာတာက လူေတြဟာ ပရဟိတစိတ္ တစ္ကယ္ရွိလို႔ ပရဟိတ လုပ္ၾကတာလား.. လူေတြ လုပ္လို႔ ေပၚပင္ လိုက္လုပ္တာလား ဆိုတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေန႔ေခတ္မွာ လူငယ္အဖြ႔ဲအစည္းေတြေရာ ၊ လူႀကီးအဖြဲ႔အစည္းေတြေရာ ပရဟိတအဖြဲ႔အျဖစ္ ဖြဲ႔စည္းၿပီး လုပ္ကိုင္လာၾကတာ ေခတ္စားေနပါတယ္။ ေခတ္စားေနတယ္လို႔ပဲ ေျပာပါရေစ.. ဟိုဘက္က အသင္းဖြဲ႔လိုက္ ၊ ဒီဘက္က အသင္းဖြဲ႔လိုက္ ၊ ခဏေနရင္ လူတစ္ေယာက္ဟာ ဟိုအသင္းကေန ဒီအသင္းကို ေရာက္သြားလိုက္.. ဒီဘက္ကေန ဟိုဘက္ကို ေရာက္လာလိုက္နဲ႔ အေျပာင္းအလဲေတြလည္း အေတာ္ႀကီးကိုမ်ားၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ အဆင္မေျပလို႔ အဖြဲ႔ကေန ထြက္သြားတာမ်ိဳးေတြ ၊ လူငယ္ကိစၥေတြ ရႈပ္ၾကလို႔ အဖြဲ႔ရဲ႕လုပ္ငန္းေတြမွာ အားနည္းသြားတာေတြ ၊ ကိုယ့္ကိစၥေတြနဲ႔ မအားၾကလို႔ စိတ္ေတာ့ရွိပါရဲ႕ လူကေတာ့ မလာႏိုင္ဘူး ဆိုၿပီး စကားလွလွေလးေတြနဲ႔ ေရွာင္ထြက္ၾကတာေတြ ၊ တစ္ကယ္ကို မအားၾကလို႔ မလုပ္ျဖစ္ၾကေတာ့တာေတြဟာ ပရဟိတအဖြဲ႔တိုင္းမွာ ႀကံဳေတြ႔ေနရတာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆိုၾကပါစို႔.. လူတစ္ေယာက္က အလွဴလုပ္ခ်င္လို႔ ျဖစ္ေစ ၊ ပတ္၀န္းက်င္ထိမ္းသိမ္းခ်င္လို႔ျဖစ္ေစ ၊ မိဘမဲ့ကေလးေတြကို ကူညီေပးခ်င္လို႔ ျဖစ္ေစ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာနဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့ အသင္းတစ္ခုထဲကို ၀င္လိုက္တယ္။ အားတဲ့အခ်ိန္မွာ လာလုပ္ေပးတယ္ ၊ မအားတဲ့အခ်ိန္မွာ မလုပ္ေပးႏိုင္ဘူး။ အဖြဲ႔ရဲ႕ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြကို သိတဲ့အခါသိတယ္၊ မသိတဲ့အခါ မသိလိုက္ဘူး။ ဒါမ်ိဳးေတြ ျဖစ္တတ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္မတစ္ခု ေမးခ်င္တာက ပရဟိတဆိုတာ အားမွ လုပ္ရတဲ့ အရာမ်ိဳးလား? ။ အလုပ္မ်ားေနတဲ့သူတစ္ေယာက္က ပရဟိတ မလုပ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္ရဲ႕လား? ။ ပရဟိတ လုပ္ဖို႔ အားဖို႔လိုတယ္လို႔မ်ား အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုထားတာမ်ိဳး ရွိသလား..? ပရဟိတ အဖြဲ႔တိုင္းကလည္း Volunteer Based ျဖစ္တဲ့အတြက္ မအားတဲ့သူကို အတင္းလာခိုင္းလို႔ မရသလို ၊ အတင္းအားခိုင္းဖို႔လည္း ခက္ခဲပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပေရာဂ်က္တစ္ခု လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ အားတဲ့သူေလးေတြနဲ႔ပဲ ျဖစ္ေအာင္လုပ္လိုက္ရတာေတြ အႀကိမ္မ်ားစြာ ရွိၾကပါတယ္။

မအားလို႔ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ိဳးေတြဟာ ပရဟိတထက္ အတၱဟိတကို ဦးစားေပးတတ္ၾကတဲ့ သေဘာကို ေတြ႔ေနရပါတယ္။ ဆိုၾကပါစို႔ လူငယ္တစ္ေယာက္က လမ္းထိပ္မွာ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ ဂစ္တာတီးဖို႔ အားရင္ အားမယ္၊ ညေနတိုင္းမွာ ဘီယာေသာက္ဖုိ႔ အားရင္အားမယ္… (၂) နာရီေလာက္ပဲ အခ်ိန္ေပး တက္ရမယ့္ ပရဟိတ မီတင္ေလး တစ္ခုကိုေတာ့ တက္ဖို႔ပ်က္ကြက္တတ္ၾကပါတယ္။ လူတိုင္းဟာ မအားၾကပါဘူး ။ စား၀တ္ေနေရးခက္ခဲတဲ့ ၊ ရုပ္၀တၳဳတို႔ေနာက္ကိုသာ လံုးပါးပါးေအာင္ လုိက္ေလ့ရွိၾကတဲ့ ဒီေန႔ေခတ္မွာ အလုပ္နဲ႔လက္ ျပတ္တယ္လို႔ကို မရွိၾကတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ကယ္တမ္းသာ ပရဟိတစိတ္ရွိၾကမယ္ဆိုရင္ ဒီအလုပ္ကို လုပ္ဖို႔အတြက္ အခ်ိန္တစ္ခုကိုလည္း မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ေပးႏိုင္ၾကရမယ္လို႔ ကၽြန္မက ျမင္ပါတယ္။ ကၽြန္မဆိုရင္လည္း တနဂၤေႏြေန႔တိုင္းကို Myanmar Youths in Action အတြက္ အခ်ိန္ေပးပါတယ္။ ေသေရး ရွင္ေရးနဲ႔ မျဖစ္မေန လုပ္ရမွာမ်ိဳးမဟုတ္ရင္ ရံုးက GM ခိုင္းတဲ့ ကိစၥကိုလည္း ကၽြန္မျငင္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူတစ္ေယာက္ဟာ ပရဟိတ စိတ္တစ္ကယ္ရွိရင္ သူ႔အတြက္ အခ်ိန္တစ္ခုေတာ့ ခ်န္ထားႏိုင္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

အဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႔မွာ တစ္ေယာက္ေသာသူကို ၾကည့္မရလို႔ ဒီအဖြဲ႔က ထြက္လိုက္တယ္ဆိုတာမ်ိဳးကလည္း သိပ္ကို ရီစရာ ေကာင္းတဲ့ အခ်က္တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔က အလုပ္ကို လုပ္မွာလား ၊ အဲ့ဒီလူရဲ႕ မ်က္ႏွာကိုပဲ တစ္စိမ့္စိမ့္ထိုင္ၾကည့္ေနမွာလား။ သူေျပာတဲ့ စကားေတြ ၊ သူေပးတဲ့ အုိင္ဒီယာေတြကို သေဘာမက်ဘူးဆိုရင္ အက်ိဳးသင့္ အေၾကာင့္သင့္တဲ့ ျငင္းပိုင္ခြင့္က လူတိုင္းမွာ ရွိပါတယ္။ သူကေတာ့ျဖင့္ သိပ္ဆရာလုပ္တာပဲဆိုတာမ်ိဳး ေပၚလာရင္ေတာင္မွ ငါဒါကို လုပ္ၿပီသား ၊ ငါဒါကို နင့္ထက္ႀကိဳျမင္လို႔ ႀကိဳလုပ္ထားတယ္ အစရွိတာမ်ိဳးေတြနဲ႔ တုန္႔ျပန္ျပႏိုင္ရင္ သူဆရာလုပ္တာလည္း အလိုလိုအပိုးက်ိဳးၿပီးသား ျဖစ္သြားမွာပါ။ အလုပ္လုပ္ခ်င္စိတ္သာ တစ္ကယ္ရွိမယ္ဆိုရင္ အဖြဲ႔ထဲက တစ္ျခားသူေတြကလည္း ကိုယ့္ကို အလိုလိုေလးစားၿပီးသား ျဖစ္သြားမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ကိုယ္က ေပၚပင္တစ္ခုအေနနဲ႔ အဖြဲ႔ထဲကို လာသလိုလို မလာသလိုလိုလုပ္မယ္ ၊ အလုပ္ကို လုပ္ခ်င္သလိုလို မလုပ္ခ်င္သလိုလိုလုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ၾကည့္မရလို႔ ထြက္ၾကရတယ္ဆိုတဲ့ ျပသနာမ်ိဳးက ျဖစ္လာမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။

ေနာက္တစ္ခုက ပရဟိတ အဖြဲ႔ထဲမွာလဲ မ်ိဳးရိုးဗီဇ မတူတဲ့လူေတြအမ်ားႀကီး ရွိတတ္ပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ စရိုက္ေတြဟာ မတူညီႏိုင္ပါဘူး။ လူေတြကို စီမံခန္႔ခြဲရတာဟာ အေတာ္ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ စရိုက္ေတြကို အတင္းႀကီးကို ညီေအာင္ လိုက္ညိႈေနစရာ မလိုပါဘူး။ သူ႔အက်င့္ ကိုယ့္အက်င့္ကို နားလည္ၿပီး အခ်င္းခ်င္းေဖးမကူညီျခင္းဟာလည္း ပရဟိတ လုပ္ျခင္းရဲ႕ အရည္အေသြးတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔မွာ ဘယ္လိုစရိုက္ပဲ ရွိရွိ သူဟာ ဒီအလုပ္ကို လုပ္ခ်င္လို႔ ဒီအဖြဲ႔ထဲကို ၀င္လာတယ္ဆိုတာကိုပဲ ကၽြန္မတို႔ တန္ဘိုးထားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အတူတူေနဖန္မ်ားလာရင္ ကိုယ့္ရဲ႕ေကာင္းတဲ့အက်င့္ေတြ သူ႔ကို ကူးစက္သြားႏိုင္သလို ၊ ကိုယ္နဲ႔ဆန္႔က်င္ဘက္ သူ႔ရဲ႕ စရိုက္ေတြကလည္း ကိုယ့္ကို ကူးစက္လာႏိုင္တယ္ဆိုတာေတာ့ တစ္ခ်က္ေလး သတိထားရပါမယ္။

 

တစ္ခ်ိဳ႕ေတြ ပရဟိတလုပ္ၾကတာကေတာ့ ဓါတ္ပံုရိုက္ခ်င္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အဖြဲ႔တစ္ခုခုနဲ႔ ပေရာဂ်က္ တစ္ခုခုကို လိုက္လုပ္တယ္ဆိုပါစုိ႔။ သူအလုပ္လုပ္တာကနည္းနည္း… ဓါတ္ပံုရိုက္တာက မ်ားမ်ား.. ၿပီးရင္ အြန္လုိင္းေပၚမွာ ဓါတ္ပံုေတြကို တစ္ပံုၿပီး တစ္ပံုတင္.. တစ္ကယ္ဆို သူကူညီလုပ္ကိုင္ခဲ့တာဆိုလို႔ နည္းနည္းေလးပဲ ရွိတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္တတ္ပါေသးတယ္။ တစ္ကယ္ အလုပ္လုပ္တဲ့သူဟာ ဓါတ္ပံုတစ္ပံုတစ္ေလေလာက္ေတာ့ ရိုက္ရင္ရိုက္မယ္.. ဒါေပမယ့္ စတိုင္မ်ိဳးစံု ရႈေထာင့္မ်ိဳးစံုကေန ရိုက္ဖို႔ကိုေတာ့ ေမ့ေနတတ္ပါတယ္။ အဖြဲ႔တိုင္းမွာလည္း ကင္မရာ ကိုင္တဲ့သူက သီသန္႔ ရွိၿပီးသားပါ။ အဖြဲ႔သားေတြ က်ရာတာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ေနခ်ိန္မွာ သူကလည္း သူ႔တာ၀န္ျဖစ္တဲ့ ဓါတ္ပံုရိုက္ျခင္းအလုပ္ကို လုပ္ေနတာပါပဲ။ ဒါက အဖြဲ႔ကေပးထားတဲ့ တာ၀န္ပါ။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကေလးေတြနဲ႔ ဓါတ္ပံုရိုက္ခ်င္လို႔ဆိုၿပီး လိုက္လာတဲ့သူမ်ိဳးကိုလည္း ႀကံဳဖူးပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ စိတ္ရွိေပမယ့္ မအားၾကပါဘူးဆိုတဲ့ လူမ်ိဳးအတြက္ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မ ေတြ႔ရသေလာက္ကေတာ့ လူတိုင္းဟာ ေဖ့စ္ဘုတ္ေပၚမွာ စေတးတပ္တင္ဖို႔ေတာ့ အားၾကပါတယ္။ ကြန္းမန္႔ေတြေပးဖို႔ေတာ့ အခ်ိန္ေပးတတ္ၾကပါတယ္။ အြန္လိုင္းမီတင္တစ္ခုတက္ဖို႔ေတာ့ အခ်ိန္မရွိတတ္ၾကပါဘူး။ ပရဟိတ အဖြဲ႔ငယ္တိုင္းမွာ ဘ႑ာေရးအခက္အခဲေတြလည္း ရွိပါတယ္။ အြန္လိုင္းေပၚကေန တတ္စြမ္းသေလာက္ Fund ရဖို႔ ကူညီသြားမယ္ ၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း အဖြဲ႔ရဲ႕ လစဥ္ေၾကးေတြကို ပံုမွန္ေပးေနမယ္ဆိုရင္လည္း ဒီအဖြဲ႔ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကို အားေပးရာ ေရာက္ပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ ပရဟိတစိတ္ကိုလည္း ျပသရာ ေရာက္ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ အဖြဲ႔နဲ႔ လုပ္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္တစ္ေယာက္တည္း စေနေန႔ညေနတိုင္းမွာေတာ့ျဖင့္ ဘုရားမွာ တံမ်က္စည္းလွဲေပးမယ္ ၊ တနဂၤေႏြတိုင္းမွာေတာ့ျဖင့္ မိဘမဲ့ကေလးေက်ာင္းမွာ စာသြားသင္မယ္ ၊ ညေနတိုင္းမွာေတာ့ျဖင့္ ေခြးေတြကို အစာေကၽြးမယ္.. အစရွိတာမ်ိဳးေတြကလည္း ပရဟိတလုပ္တာပါပဲ။ တစ္ပိုင္ တစ္ႏိုင္ သစ္ပင္စိုက္ပ်ိဳးျခင္းအားျဖင့္လည္း ပတ္၀န္းက်င္ကို ထိမ္းသိမ္းရာ ေရာက္ပါတယ္။ အဖြဲ႔လိုက္ႀကီးသြားၿပီး အပင္စိုက္ ၊ အမိႈက္ေကာက္လုပ္မွ အလုပ္မည္တာ မဟုတ္ပါဘူးရွင္။ အဖြဲ႔လိုက္သြားေတာ့ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာေလးေတာ့ ရွိတာေပါ့။

လူတိုင္းက ပိုက္ဆံကို ရထက္ ရေအာင္ ရွာေဖြစုေဆာင္း ခ်င္တတ္ၾကပါတယ္။ လူတိုင္းက ကိုယ့္တိုးတက္ေရးအတြက္ ပညာျဖင့္ ေနထိုင္လိုတတ္ၾကပါတယ္။ လူတိုင္းမွာ မိသားစုကိစၥ ၊ အခ်စ္ကိစၥ ၊ သာေရး.. နာေရး ကိစၥေလးေတြ ရွိတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔ေတြမွာသာ ပရဟိတ စိတ္ရွိမယ္ဆိုရင္ ဒါကိုအေျခခံၿပီး လုပ္ကိုင္ႏိုင္တာေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ပရဟိတဆိုတာ အားမွ လုပ္ရတဲ့ အရာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူးလို႔ ကၽြန္မက ထင္ျမင္မိပါတယ္။

လြတ္လပ္စြာ သေဘာထား ကြဲလြဲႏိုင္ၾကပါတယ္ရွင္။